Zapalenie rzeżączki jest uważane za jedną z najniebezpieczniejszych chorób przenoszonych drogą płciową. W przypadku braku odpowiedniego i szybkiego leczenia, rzeżączka może wywołać rozwój niepłodności. Częstość występowania tej choroby jest bardzo wysoka, każdego roku ponad 200 milionów ludzi ma zakażenie gonorralne. Wpływa to głównie na układ moczowo-płciowy, z rozwojem charakterystycznego obrazu klinicznego. Rzeżączka wymaga szczególnej uwagi przy doborze odpowiedniego schematu leczenia, ze względu na prawdopodobieństwo odporności patogenu na niektóre rodzaje antybiotyków.
Czynnik etiologiczny w rozwoju rzeżączki - gonococcus
Czynnikiem sprawczym infekcji rzeżączkowej - gonococcus, jest zaokrąglony gram-ujemny diplokok, zlokalizowany w cytoplazmie komórek. Gonococcus przez długi czas może istnieć w środowisku ropnym, ale umiera pod wpływem wysokich temperatur, podczas suszenia lub wystawiania na działanie bezpośrednich promieni. Dlatego głównym mechanizmem przenoszenia jest kontakt seksualny, a obecność dużej liczby niezabezpieczonych połączeń jest czynnikiem wysokiego ryzyka zakażenia rzeżączką. Gonococcus jest wysoce zaraźliwym patogenem, osiada w grubości cylindrycznego nabłonka układu moczowo-płciowego, ale czasami może przedostać się do krwioobiegu i wywołać uogólnienie infekcji lub jej nietypowych objawów - zapalenia wsierdzia gonokokowego, zapalenia opon mózgowych, zapalenia stawów. Czas trwania okresu inkubacji w przypadku zakażenia rzeżączkowego wynosi od 3 dni do miesiąca..
Klasyfikacja zakażenia rzeżączkowego: główne typy
Infekcje narządów płciowych, w tym rzeżączka, występują bardzo często w praktyce ginekologów i urologów. Ta grupa chorób, w przypadku braku szybkiego i skutecznego leczenia, może prowadzić do poważnych konsekwencji..
Klasyfikacja rzeżączki jest oparta na lokalizacji patogennego działania patogenu. W ICD-10 rozróżnia się następujące rodzaje zakażenia rzeżączkowego:
- zakażenie gonokokowe dolnych dróg moczowych bez gruczołów ropnych;
- zakażenie gonokokowe dolnych dróg moczowych z gruczołami ropnymi;
- gonokokkovpelpelvioperitit i uszkodzenie innych narządów układu moczowo-płciowego;
- infekcja oka gałki ocznej;
- zapalenie gardła w gonokokach;
- gonokokowe zapalenie stawów;
- gonococcal odbytnicy;
- inne infekcje gonokokowe.
Kliniczny obraz rzeżączki: charakterystyczne objawy
Najwcześniejszymi i najbardziej charakterystycznymi objawami rzeżączki w dolnej części układu moczowo-płciowego są ropne lub ropiejące wydzieliny krwi w kolorze żółto-zielonym..
Spowodowały pieczenie i swędzenie w pochwie i narządach zewnętrznych narządów płciowych, a podczas oglądania charakterystyczną cechą jest obrzęk i zaczerwienienie ujścia cewki moczowej. Z biegiem czasu mogą się przyłączyć manifestacje dyzuryczne i ból podczas oddawania moczu. W przypadku przejścia do górnego układu moczowo-płciowego pacjent skarży się na gorączkę, ciężki ból w dole brzucha, problemy z oddawaniem moczu i jelit, nudności i wymioty. Chronienie zakażeń rzeżączkowych wywołuje nieregularne miesiączki i powstawanie zrostów w miednicy, co ostatecznie prowadzi do niepłodności. W przypadku innej lokalizacji infekcji rzeżączkowej obraz kliniczny jest charakterystyczny dla tego procesu zapalnego..
Laboratoryjne i instrumentalne metody diagnostyki rzeżączki
Głównymi metodami wykrywania patogenów rzeżączki są bakterioskopowe i bakteriologiczne metody laboratoryjne. Po wysuszeniu pobranego materiału, preparat barwiono za pomocą Grama i wizualizowano mikroskopowo obraz mikroskopowy gram-ujemnych ziarnin zlokalizowanych wewnątrzkomórkowo. Przy pomocy kultury bakteriologicznej możliwe jest nie tylko potwierdzenie rozpoznania rzeżączki, wykrycie wzrostu patogennej mikroflory gonokokowej, ale także określenie wrażliwości patogenu na leki przeciwbakteryjne. Za pomocą ultradźwięków można uzyskać informacje o stanie narządów wewnętrznych układu rozrodczego, amitrosalpingografia pozwala określić rozwój zrostów w jamie jajowodów. Badanie obowiązkowe dla mężczyzn jest cyfrowym badaniem w odbytnicy, które służy do określenia stanu gruczołu krokowego..
Główne metody leczenia infekcji rzeżączkowych
Leczenie rzeżączki przeprowadza się za pomocą antybiotykoterapii, której obowiązkowym punktem jest wstępne określenie indywidualnej oporności patogenu na antybiotyki..
Cefalosporyny trzeciej generacji i fluorochinolony są lekami z wyboru, ale należy pamiętać, że te drugie są przeciwwskazane dla kobiet w ciąży i karmiących piersią, a także dla dzieci w wieku poniżej 14 lat. Immunomodulatory są również przepisywane w celu zwiększenia zdolności organizmu do zwalczania infekcji. Do miejscowej terapii stosuje się iniekcje do cewki moczowej i pochwy roztworów preparatów srebra. Schemat leczenia jest wybierany ściśle indywidualnie. Ważne jest, aby powiadomić pacjenta, że wszyscy partnerzy, z którymi odbył stosunek seksualny w ciągu ostatniego miesiąca, powinni przejść badanie i leczenie. Kryteria całkowitego wyleczenia z zakażenia rzeżączkowego to zanik wszystkich objawów choroby i brak gonokoków w organizmie, zgodnie z wynikami badań laboratoryjnych, nie wcześniej niż 10 dni po zakończeniu leczenia.