Przewlekła polineuropatia demielinizacyjna Guillain-Barre, w przeciwieństwie do prostego zespołu Guillain-Barre, charakteryzuje się powolnym rozwojem, faza progresji choroby zwykle trwa co najmniej 2 miesiące. W przebiegu przewlekłej demielinizacyjnej polineuropatii Guillain-Barre sugeruje obecnie poli-neuropatię Guillain-Barre, która ma ostry początek i utrzymuje się przez ponad 2 miesiące, czasami z towarzyszącymi zaostrzeniami i remisjami.
Częstość występowania tej choroby, zgodnie z danymi z badań, wynosi od 1 do 2 pacjentów na 100 000 ludności, podczas gdy chorobę spotyka się częściej u mężczyzn, najczęściej występującą w wieku 40 - 60 lat. Polepszenie tej formy polineuropatii może nastąpić bez żadnego leczenia. Metody leczenia prawie całkowicie pokrywają się z metodami leczenia ostrej postaci tego zespołu..
Przewlekła polineuropatia demielinizacyjna Guillain-Barre, podobnie jak inne choroby autoimmunologiczne, często występuje w przypadku nieudanej zbieżności kilku czynników. Czynnikami takimi mogą być przedłużona stymulacja i / lub wyczerpywanie się układu odpornościowego. Czynnik ten oznacza brak snu, stres, uraz, operację, szczepienia, infekcje, ciężką chorobę. Czynniki te obejmują również predyspozycje genetyczne..
Rodzaj przebiegu choroby (progresywny, nawracający lub jednofazowy) u dowolnego konkretnego pacjenta w trakcie przebiegu choroby pozostaje niezmieniony, a ciężkość stanu i nasilenie objawów mogą się różnić w różnych fazach choroby. Głównym objawem demielinacyjnej polineuropatii Guillain-Barre jest osłabienie mięśni. Przewlekłej demielinizacyjnej polineuropatii mogą towarzyszyć remisje i zaostrzenia, a także stały postęp..
Początkowe objawy choroby to często słabość w dolnej części nóg, najczęściej symetryczna, ale czasami jest asymetryczna, a także drętwienie i parestezja dłoni i stóp. Ponadto, parestezje z dystalnych części rozprzestrzeniają się wyżej, chwytając nie tylko nogi, ale także ramiona, czasami powodując obrzęki chorego.
Zespół bólu w przewlekłej demielinizacyjnej polineuropatii występuje znacznie rzadziej niż w konwencjonalnym zespole Guillain-Barré, jeśli występuje, najczęściej pojawia się podczas zaostrzeń. Ze względu na fakt, że sygnały wysyłane przez nerwy nie docierają do mózgu, jednym z objawów może być utrata równowagi przy zamkniętych oczach. W niektórych przypadkach drżenie pojawia się w rękach, które nie rozprzestrzenia się dalej na inne części ciała pacjenta..
Objawy obejmują również zmęczenie, ogólne złe samopoczucie, nieznaczną przedłużoną gorączkę, apatię, depresję. Utrata od 10 do 20 kg masy ciała w ciągu roku w normalnej temperaturze ciała i brak choroby żołądkowo-jelitowej może być jednym z objawów tej ciężkiej choroby. W wyniku choroby i uszkodzenia nerwów impulsy nerwowe nie osiągają celu, dlatego chorobie towarzyszą charakterystyczne objawy.
Głównym objawem jest osłabienie mięśni, podczas gdy osłabienie mięśni rozciąga się nie tylko na kończyny górne i dolne, ale także na pęcherz, jelita i inne mięśnie. Charakterystyczne objawy to także obniżona wrażliwość - drętwienie i zniekształcenie czułości..
Rozpoznanie przewlekłej demielinizacyjnej polineuropatii Guillain-Barre składa się z trzech głównych elementów: elektrofizjologicznego, laboratoryjnego i klinicznego. Kliniczny komponent wymaga od pacjenta neuropatii czuciowo-ruchowej, która rozwija się przez co najmniej 2 miesiące i towarzyszy jej albo spękłość lub hiporefleksja, jak również znacznie zwiększone ograniczenie funkcji dłoni i stóp.
Składnikiem laboratoryjnym jest wzrost ilości białka w płynie mózgowo-rdzeniowym, któremu nie towarzyszy wzrost liczby komórek. To kryterium potwierdza diagnozę, ale nie jest obowiązkowe. Skład elektrofizjologiczny sugeruje, że badanie ujawni spowolnienie przewodzenia impulsów nerwowych wzdłuż nerwów ruchowych.
Zazwyczaj instalacja diagnozy nie powoduje problemów, jednak w ostatnim czasie nastąpił nietypowy przebieg i rozwój choroby. Przy pomocy skutecznej immunoterapii możliwe jest osiągnięcie poprawy w 70-90% przypadków przewlekłej demielinizacyjnej polineuropatii Guillain-Barre, ale główną trudnością leczenia jest utrzymanie uzyskanego pozytywnego wyniku..
Głównymi składnikami takiego leczenia są kortykosteroidy, immunoglobulina i plazmafereza, podczas gdy każdy indywidualny pacjent będzie skuteczniejszy w tej lub innej metodzie, w oparciu o indywidualne wskaźniki każdego pacjenta..
Wybór metody leczenia zostanie określony w zależności od obecności współistniejących chorób, które ze względu na swoistość mogą ograniczać stosowanie niektórych środków. Więc, powiedzmy, długotrwałe stosowanie kortykosteroidów jest niepożądane w przypadku cukrzycy i kobiet w okresie menopauzy. Indywidualne wskaźniki, takie jak czułość i dostępność konkretnej metody, będą również miały wpływ na wybór leczenia. Metody mogą być stosowane pojedynczo lub łączone.