Choroba zwyrodnieniowa stawów skokowych, objawy, leczenie

Artroza stawu skokowego jest przewlekłą patologią, w której rozwijają się zmiany zwyrodnieniowe-dystroficzne w stawie. Najpierw dochodzi do przerzedzania chrząstki stawowej i jej zniszczenia, następnie do patologicznego procesu wciąga się torebka stawu, błona maziowa i kości tworzące staw, więzadła i sąsiednie mięśnie..

Przyczyny patologii są bardzo różne - od nadmiernego obciążenia do zaburzeń metabolicznych, często łączone. Ale w niektórych przypadkach zmiany zwyrodnieniowo-dystroficzne w stawie skokowym rozwijają się bez wyraźnego powodu..

Choroba wpływa na jakość życia pacjenta - nie może normalnie chodzić z powodu bólu i ograniczonego ruchu stawu..

Leczenie z reguły jest zachowawcze - za pomocą chondroprotektorów ("ochraniających" chrząstki) i preparatów hormonalnych. Ale w zaawansowanych przypadkach może być wymagana operacja..

Dane ogólne

Choroba zwyrodnieniowa stawu skokowego jest nieprzyjemną chorobą - chrząstka stawowa i tkanki przylegające do stawu są powoli, ale zdecydowanie niszczone, co prowadzi do niepełnosprawności.

Zwróć uwagę

Choroba przebiega falami - okresy zaostrzeń występują naprzemiennie z okresami remisji, ale postęp patologii jest nieunikniony.

Kobiety i mężczyźni cierpią z mniej więcej taką samą częstotliwością. Mężczyźni przeładowują kostkę jeszcze bardziej podczas okupacji sporu i ciężkiej fizycznej pracy. Ale statystyki ze strony kobiet są "wyrównane" z uwagi na to, że staw skokowy cierpi na okropnie niewygodne, a czasem szczerze nieodpowiednie buty, zwłaszcza na wysokich obcasach..

Szanse na zachorowanie na tę patologię rosną wraz z wiekiem. Tymczasem w ciągu ostatnich 10-20 lat choroba stała się "młodsza" - według statystyk co trzeci przypadek wystąpienia artrozy stawu skokowego obserwuje się u pacjentów w wieku poniżej 46 lat..

Przyczyny artrozy stawu skokowego

Artroza stawu skokowego dzieli się na dwie grupy - pierwotne i wtórne.

Pierwotna forma patologii pojawia się bez wyraźnego powodu.. Powstaje wtórna artroza stawu skokowego:

• pod wpływem niekorzystnych czynników bezpośrednio wpływających na staw;
• na tle wszelkich patologii, które mogą prowadzić do zaburzeń metabolicznych, a tym samym przyczyniają się do rozwoju procesów degeneracyjno-dystroficznych w chrząstce stawowej.

Niektóre czynniki etiologiczne wciąż są sprawdzane pod kątem zaangażowania w występowanie patologii.. Niemniej jednak podkreśla się grupę czynników, których rola w występowaniu artrozy stawu skokowego została udowodniona. To jest:

• poważne urazy stawu skokowego z lub bez udziału otaczających tkanek;
• regularnie otrzymywali mikrourazy;
• nadwaga;
• operacja stawu skokowego;
• nadmierne obciążenie fizyczne stawu;
• nieodpowiednie buty;
• patologie związane z zaburzeniami metabolicznymi;
• choroby reumatyczne;
• niektóre stany patologiczne kręgosłupa;
• predyspozycje genetyczne.

Nieco rzadziej przyczyną artretyzmu stawu skokowego są takie patologie jak:

• niespecyficzne ropne zapalenie stawów;
• zapalenie stawów wywołane przez określone określone infekcje;
• wrodzone wady kostki.

Spośród wszystkich poważnych urazów stawu skokowego najczęściej następujące rodzaje urazów stanowią tło dla rozwoju artrozy:

• złamania kostki;
• złamania kości skokowej;
• łzy i łzy (niepełne łzy) więzadeł

i kilka innych.

Pod regularnie otrzymywanymi mikrouszkami prowadzącymi do powstania opisanej patologii, mamy na myśli siniaki stawu skokowego, które najczęściej można zaobserwować:

• grając w piłkę nożną;
• z okazjonalnymi zwykłymi potknięciami podczas chodzenia;
• ze względu na słabość więzadłowego aparatu stawu skokowego, który przyczynia się do spontanicznego zakładania stopy

i tak dalej.

W przypadku nadwagi staw skokowy bardziej niż inne odczuwa obciążenie statyczne, które przyczynia się do rozwoju w nich procesu degeneracyjno-dystroficznego.

Interwencje chirurgiczne stawu skokowego często prowadzą do tego, że naturalny kształt stopy jest zaburzony, zmienia się charakter ładunku na jego różnych fragmentach, z tego powodu chrząstka stawowa odczuwa zwiększone obciążenie - ostatecznie powstaje artroza stawu skokowego.

Nadmierne obciążenie fizyczne stawu, przyczyniające się do rozwoju opisywanej choroby, obserwuje się przy:

• zatrudnienie związane z ciężką pracą fizyczną (na przykład z przewoźnikami, tragarzami);
• regularnie przebywa w statycznej pozycji stojącej (w wojsku od gwardii honorowej, strażnicy instytucji);
• zbyt intensywne ćwiczenia;
• długi spacer

i tak dalej.

Jest ważny

Noszenie nieodpowiednich butów przyczynia się do rozwoju artrozy stawu skokowego, ponieważ prowadzi do nieprawidłowego obciążenia stopy - spada głównie na kostkę. Często są to buty na wysokim obcasie, ale także buty na niskich obcasach, wykonane niezgodnie z kształtem stopy, mogą również prowadzić do takich konsekwencji..

Zaburzenia metaboliczne odgrywają bezpośrednią rolę w powstawaniu artrozy stawu skokowego - przede wszystkim jest to zaburzenie metabolizmu soli wodnej, które przyczynia się do rozwoju zmian degeneracyjno-dystroficznych w chrząstce stawowej. W późniejszym okresie rozwoju patologii ważną rolę odgrywa podobna zmiana roli innych struktur kostki, głównie więzadeł. Z powodu zaburzeń tkanki nie są one w stanie naprawić stawu w normalnej pozycji, dlatego występuje jego rodzaj "luźności", rozkład obciążenia na struktury stawów różni się od rozkładu normalnego. Takie procesy i przyczyniają się do dalszego rozwoju zmian zwyrodnieniowych i dystroficznych..

Spośród innych chorób i stanów związanych z zaburzeniami metabolicznymi największą rolę w występowaniu artrozy stawu skokowego odgrywają:

• cukrzyca - naruszenie metabolizmu węglowodanów, które rozwija się na tle braku hormonu insuliny;
• dna moczanowa jest patologią charakteryzującą się odkładaniem się moczanów (soli kwasu moczowego) w stawach;
• pseudoguta - ostra zmiana zapalna stawów, która występuje z powodu osadzania się kryształów pirofosforanu wapnia (CPFC) w tkankach stawów. Według objawów klinicznych patologia jest podobna do dny moczanowej, ale tak nie jest - stąd nazwa;
• brak estrogenu w okresie menopauzy.

Spośród wszystkich chorób o charakterze reumatycznym, najważniejsze dla rozwoju artrozy stawu skokowego są:

• toczeń rumieniowaty układowy - rozproszone autoimmunologiczne uszkodzenie tkanki łącznej i jej pochodnych;
• reumatoidalne zapalenie stawów jest ogólnoustrojową chorobą autoimmunologiczną tkanki łącznej, w której w przeważającym stopniu wpływają małe stawy, a ich zmiany rozwijają się w postaci erozyjno-destrukcyjnego zapalenia wielostawowego (to jest w przypadku pojawienia się niewielkich wielokrotnych powierzchniowych uszkodzeń i zniszczenia tkanek stawów).

Nieco rzadziej przyczyną artretyzmu stawu skokowego są takie patologie jak:

• niespecyficzne ropne zapalenie stawów - zmiany zapalne stawu wraz z rozwojem procesu ropnego;
• zapalenie stawów występujące na tle niektórych określonych zakażeń - kiły, gruźlicy i innych;
• wrodzone wady stawu skokowego - niedorozwój (niedorozwój) kości i elementów tkanki miękkiej (więzadła), zrosty śródstawowe, tworzenie się kurczliwości tkanki łącznej itp..

Ze wszystkich chorób i stanów patologicznych kręgosłupa najważniejsze dla rozwoju artrozy stawu skokowego są:

• osteochondroza kręgosłupa lędźwiowego - zaburzenia dystroficzne w chrząstce, które prowadzą do pogorszenia jego funkcji;
• przepuklina międzykręgowa - patologia kręgosłupa, w której jądro włókniste krążka międzykręgowego zmienia się wraz z pęknięciem włóknistego pierścienia;
• urazy rdzenia kręgowego - siniaki, uszkodzenie więzadeł, podwichnięcia i zwichnięcia kręgów różnych części kręgosłupa, ich złamania (w tym uciskowe);
• skutki urazów kręgosłupa - niestabilność uszkodzonego podziału, skoliozy i kifozy (skrzywienia w różnych płaszczyznach), zmiany zwyrodnieniowe w krążkach międzykręgowych, stawy i więzadła, deformacje i skurcze kanału kręgowego, ściskanie (skurcz) rdzenia kręgowego i inne.

Rola takich patologii polega na tym, że ich rozwojowi towarzyszy naruszenie zakończeń nerwowych, aw rezultacie zaburzenie układu mięśniowego stopy i dolnej części nogi. Na tle takich zaburzeń zmienia się obciążenie kostki, co ostatecznie skutkuje opisaną chorobą..

Rola dziedzicznych predyspozycji w powstawaniu artrozy stawu skokowego jest bardzo pośrednia. Nie chodzi o jakiś gen empiryczny, który "uruchomił" tworzenie się artrozy w stawie skokowym. Osoba odziedziczy po rodzicach pewien rodzaj tkanki chrząstki - może być słabsza i bardziej podatna na rozwój procesów degeneracyjno-dystroficznych, co przyczynia się do powstawania opisanej choroby.

Rozwój patologii

Powierzchnie stawowe stawu skokowego (jak również inne) są zwykle gładkie i sprężyste, sprężyste. Gładka powierzchnia umożliwia płynne przesuwanie się po sobie, a elastyczność zapewnia amortyzację w przypadku naprężenia na połączeniu..

Jeśli chrząstka stawowa uległa traumatyzacji lub procesy metaboliczne zostały zakłócone w jej tkankach, powierzchnia chrząstki staje się szorstka, a jej elastyczność jest tracona. Chrząstka stawowych powierzchni już się nie ślizga i dosłownie ociera się o siebie. Prowadzi to do wtórnego mechanicznego urazu chrząstki stawowej i pogorszenia jego funkcji..

Kostka nie może działać tak jak wcześniej. Ze względu na spadek elastyczności amortyzacja pogarsza się, dlatego przy zwiększonym obciążeniu odczuwa się również leżące pod spodem kości, których końce biorą udział w tworzeniu stawu skokowego. W rezultacie proces zwyrodnieniowy-dystroficzny jest również wyzwalany w kościach - podczas gdy krawędzie kości są zniekształcone, a brzegi obszaru stawowego rosną (mechanizm kompensacyjny rozpoczyna się - organizm próbuje poradzić sobie ze zwyrodnieniem tkanek stawów).

Wtórny uraz i upośledzone procesy mechaniczne stawu skokowego podczas jego funkcjonowania (zgięcie i wyprostowanie) powodują nie tylko chrząstkę stawową i kości podskórne, ale również tkanki miękkie otaczające staw. Występują w nich następujące procesy:

• kapsułka i błona maziowa stają się grubsze;
• w więzadłach i mięśniach zaangażowanych w funkcjonowanie stawu powstają ośrodki zwłóknienia.

Z powodu wszystkich opisanych procesów, kostka ostatecznie traci wytrzymałość, pogarsza się zdolność do brania udziału w ruchach, coraz gorzej radzi sobie z obciążeniem. W wyniku tego dochodzi do niestabilności i sztywności stawu. W zaniedbanych przypadkach powierzchnie stawowe dosłownie zapadają się, kości dotykają bezpośrednio jednego z drugim, dzięki czemu ruchy w stawie stają się w ogóle niemożliwe, osoba nie może nawet oprzeć się o stopę.

Czasami proces zapalny może dołączyć do zwyrodnieniowych zaburzeń dystroficznych, ale w tym przypadku ma on charakter wtórny..

Objawy artrozy stawu skokowego

Pierwsze objawy choroby zwyrodnieniowej kostki to:

• jego zmęczenie przy tych samych obciążeniach (chodzenie, skakanie i tak dalej);
• niewyrażony ból po dużym obciążeniu.

Ze względu na stały postęp choroby, ból staje się bardziej intensywny, a następnie pojawia się w nocy. W przypadku bólu stawów stawu skokowego niektóre cechy są charakterystyczne:

• obecność tak zwanych bólów początkowych - bolesne odczucia pojawiają się, gdy tylko pacjent zaczyna się poruszać po stanie spoczynku i znika podczas ruchu;
• podczas ruchów w stawie może wystąpić, oprócz chrupania, skrzypienia i klikania;
• nocne bóle najczęściej przeszkadzają rano.

Wraz z dalszym postępem rozwijają się następujące objawy:

• powstawanie widocznej deformacji stawu;
• zmniejszony zakres ruchu;
• obrzęk tkanek miękkich i zaczerwienienie skóry;
• niestabilność stawu, dzięki której występują skręcenia, a nawet łzy;
• sztywność i ograniczenie ruchów - występują na tle bólu i ze względu na to, że chrząstki stawowe już się nie ślizgają, ale ocierają się o siebie.

Zwróć uwagę

W późniejszych etapach deformacja stawu skokowego staje się wyraźna, goleń może nawet zginać się i przyjąć kształt litery "X" lub "O"..

Jeśli obciążenia są utrzymywane w tej samej objętości i nie podejmuje się żadnych działań medycznych, w późniejszych etapach pacjent nie może spocząć na stopie, ruchy w stawie są poważnie ograniczone, pacjent jest zmuszony chodzić z trzciną, a następnie w ogóle o kulach - ból i wyraźne ograniczenie ruchów w kostce złącze nie może "używać" ich tak jak poprzednio.

Diagnostyka artrozy stawu skokowego

Tylko na podstawie skarg pacjenta trudno jest postawić dokładną diagnozę, dlatego potrzebne będą dodatkowe metody diagnostyczne..

Dane z badań fizycznych zależą od stopnia zaawansowania patologii:

• gdy patrzy się w początkowej fazie, staw nie jest zmieniony, z postępem choroby jest on zdeformowany;
• podczas badania palpacyjnego (palpacyjnie) - w stanie biernym staw jest umiarkowanie bolesny, w początkowych stadiach ruchy pasywne są ograniczone do umiarkowanych, w miarę postępu choroby pacjent podświadomie wyciąga stopę z rąk lekarza z bólu, gdy chce sprawdzić zakres ruchu w stawie skokowym.

Instrumentalnymi metodami badawczymi stosowanymi w diagnostyce zwyrodnienia stawu skokowego są:

• Rentgen - artroza ujawnia zwężenie przestrzeni stawowej, przerost brzegów powierzchni stawowych, wraz z torbielami progresji i stwardnieniem tkanki kostnej;
• tomografia komputerowa (CT) - w trudnych przypadkach pozwala ocenić stan chrząstki i kości;
• rezonans magnetyczny (MRI) - służy do oceny stanu tkanek miękkich stawu.

Laboratoryjne metody badań nie odgrywają szczególnej roli w diagnozowaniu artrozy stawu skokowego. Pouczająca jest pełna morfologia krwi - umożliwia diagnostykę różnicową między procesem zwyrodnieniowo-dystroficznym w stawie skokowym a stanem zapalnym (w tym ostatnim przypadku liczba leukocytów i ESR ulegnie zwiększeniu).

Diagnostyka różnicowa

Diagnozę różnicową stawu skokowego stawu kolanowego najczęściej przeprowadza się z artretyzmem.

Komplikacje

Głównym powikłaniem zapalenia kości i stawów stawu skokowego jest przykurcz - sztywność, która, gdy patologia postępuje, może przekształcić się w całkowite unieruchomienie stawu..

Leczenie artroza stawu skokowego

Leczenie artrozy kostki wymaga dużo czasu i zintegrowanego podejścia. Podczas remisji pacjenci są leczeni ambulatoryjnie z obserwacją prowadzącego lekarza i są hospitalizowani podczas zaostrzenia w Klinice Traumatologii i Ortopedii..

Kluczowe punkty w leczeniu opisanej patologii to:

• regulacja obciążenia na połączeniu;
• farmakoterapia mająca na celu zapobieganie dalszemu niszczeniu chrząstki stawowej i jej zachowaniu;
• efekt fizjoterapeutyczny.

Regulacja obciążenia stawu skokowego jest następująca:

• redukcja wagi do optymalnej;
• ładunek dozujący. Przypisana kompleksowa terapia ruchowa - ćwiczenia i obciążenie w ogóle dobiera się w zależności od stadium choroby.

Podstawy terapii lekowej są następujące:

• chondroprotektory - leki, które zapobiegają stopniowemu niszczeniu chrząstki stawowej z uwagi na to, że poprawia procesy metaboliczne w jej tkankach. Chondroprotektory są stosowane w postaci kremów i żeli, a także preparatów do podawania dostawowego. Często wykorzystuje produkty zawierające glukozaminę i hydrolizat kolagenu;
• leki poprawiające miejscowy krążenie krwi i metabolizm tkanek to pentoksyfilina, kwas nikotynowy i inne;
• Niesteroidowe leki przeciwzapalne - stosowane w celu wyeliminowania reaktywnego zapalenia. Ponieważ podrażniają błonę śluzową żołądka, należy stosować łagodne preparaty lub stosować środki przeciwzapalne w postaci maści;
• środki przeciwbólowe w postaci maści i żeli;
• blokada śródstawowa - podczas której kortykosteroidy wstrzykuje się do stawu. Blokady należy wykonywać nie więcej niż 4 razy w roku..

Dobre wyniki leczenia obserwuje się stosując metody fizjoterapeutyczne - to jest:

• UHF;
• magnetoterapia;
• terapia laserowa;
• fonoforeza;
• elektroforeza;
• zastosowania ozokerytu i parafiny.

W zaawansowanych przypadkach, gdy leczenie zachowawcze nie jest skuteczne, stosują chirurgiczną korektę patologii.. Stosuje się następujące metody:

• artroskopia sanacyjna - do jamy stawu wprowadzany jest artroskop, z którego usuwane są fragmenty chrząstki i osteofity;
• artrodezy stawu skokowego - wykonywane przy znacznym zniszczeniu powierzchni stawowych. W tym przypadku usunięto staw, kości stopy i nogi zostały "splecione". Metoda ta pozwala odciążyć pacjenta od bólu i wznowić funkcję wsparcia stopy, ale naturalna aktywność kończyny dolnej zostanie osłabiona;
• endauryzacja - w trakcie tego procesu zniszczone powierzchnie stawowe są usuwane i instalowana jest proteza (plastik, ceramika lub metal). Dzięki tej operacji ruchy w stawie zostają w pełni przywrócone. Żywotność nowoczesnych protez wynosi 20-25 lat, a w trybie oszczędzania - i więcej.

Zapobieganie

Aby uniknąć rozwoju procesów zwyrodnieniowych i dystroficznych w stawie skokowym, należy postępować zgodnie z zaleceniami, takimi jak:

• unikanie uszkodzenia stawów;
• utrata masy ciała;
• oszczędna kompetentna operacja stawu;
• dawkowanie aktywności fizycznej;
• noszenie wygodnych butów;
• zapobieganie zapaleniu stawów stawu skokowego i jego wrodzonym patologiom, chorobom metabolicznym i reumatycznym, chorobom kręgosłupa, a jeśli w ogóle, wykrywaniu i leczeniu w odpowiednim czasie.

Prognoza

Prognozy dotyczące stawu kolanowego są złożone. Degeneracyjnych zaburzeń dystroficznych nie można "odwrócić" i przywrócić chrząstkę stawową do jej poprzedniego stanu, ale proces patologiczny można spowolnić, a przy pewnych wysiłkach można ograniczyć do minimum. Będzie to wymagało wczesnej interwencji lekarzy. Piszące spotkania umożliwią przedłużenie życia kostki..

Kovtonyuk Oksana Vladimirovna, komentator medyczny, chirurg, lekarz konsultant