Współczesne poglądy na kompleksową terapię bielactwa odzwierciedlają zaangażowanie w teorie rozwoju depigmentacji. Wielu autorów twierdzi, że ogólnoustrojowe stosowanie kortykosteroidów może hamować rozprzestrzenianie depigmentacji, zwłaszcza w postaciach uogólnionych. Proponuje się stosowanie prednizonu w dawce 10-15 mg / dobę, 2 razy w tygodniu przez 6 miesięcy. Ten autor, podsumowując badanie, wykazał, że żaden z pacjentów nie miał żadnych powikłań po 6 miesiącach leczenia, ale tylko 32% pacjentów wykazało czynną repigmentację zmian.
S. Radakovic-Fijan (2001) przepisał prednizon w dawce 0,3 mg / kg na dobę przez 2 miesiące. Wyraźny efekt w postaci całkowitej repigmentacji zmian stwierdzono u 65% pacjentów z bielactwem, u których choroba trwała nie dłużej niż 2 lata. W wyniku stosowania prednizonu w dawce 5 mg / dobę przez 6 miesięcy u 90% pacjentów ustąpiła progresja choroby, przywrócenie przebarwienia obserwowano u 67% pacjentów.
Wyniki tych badań wskazują na wysoką skuteczność ogólnoustrojowej terapii steroidowej, ale wiele przeciwwskazań i wysokie ryzyko działań niepożądanych i powikłań nie pozwalają na powszechne stosowanie tej metody, szczególnie w praktyce pediatrycznej..
W 2004 r. Indyjscy naukowcy opublikowali wyniki otwartego, wieloośrodkowego badania klinicznego skuteczności lewamizolu w leczeniu bielactwa nabytego. Lewamisol był uważany za lek o działaniu przeciw robakom i wpływający na pewne części odpowiedzi immunologicznych. Lewamizol był stosowany u pacjentów w wieku od 14 do 55 lat, 150 mg / dobę, dwa razy w tygodniu przez 12 tygodni. W rezultacie stwierdzono, że lewamisol jest nieskuteczny w tej chorobie, ponieważ tylko 15% pacjentów miało częściową repigmentację w zmianach, a w równoległym badaniu kontrolowanym placebo częściowe repigmentacje poszczególnych zmian obserwowano również u 12,5% pacjentów przyjmujących placebo..
Cyklosporyna jest szeroko stosowana w leczeniu immunomodowanych chorób dermatologicznych. Niektórzy autorzy stosowali jego właściwości immunosupresyjne w bielactwie, ale wyniki leczenia były bardzo wątpliwe. Żaden z pacjentów nie wykazywał całkowitej repigmentacji, częściowa repigmentacja pojedynczych ognisk była obserwowana tylko u 8% pacjentów. Biorąc pod uwagę możliwe komplikacje i skutki uboczne, ta metoda nie znalazła jeszcze szerszego zastosowania..
Pozytywny efekt kliniczny zaobserwowano po włączeniu do kompleksowej terapii leków o działaniu immunomodulującym. Ponieważ zastosowanie polioksydonu spowodowało przywrócenie prawidłowego koloru skóry u pacjentów z pospolitymi i ograniczonymi postaciami bielactwa nabytego. I.M. Korsunskaya (2004) z powodzeniem zastosowała domowy lek Glutoxim, należący do klasy timopetyn, i posiadający działanie antyoksydacyjne, modulujący wpływ na wewnątrzkomórkowe procesy metabolizmu tiolu. Przez kilka dziesięcioleci stosowano kompleksową terapię witaminami z grupy B, kwasem foliowym w połączeniu z mikroelementami (cynk, miedź) i promieniowaniem ultrafioletowym, aw niektórych przypadkach nadal obowiązuje. Na tle terapii nie było wyraźnych zmian klinicznych. Patogenetyczne uzasadnienie stosowania witamin pacjenta jest również wątpliwe, częściowa repigmentacja pojedynczych ognisk była obserwowana tylko u 8% pacjentów. Biorąc pod uwagę możliwe komplikacje i skutki uboczne, ta metoda nie znalazła jeszcze szerszego zastosowania..
Przez kilka dziesięcioleci stosowano kompleksową terapię witaminami z grupy B, kwasem foliowym w połączeniu z mikroelementami (cynk, miedź) i promieniowaniem ultrafioletowym, aw niektórych przypadkach nadal obowiązuje. Na tle terapii nie było wyraźnych zmian klinicznych. Wątpliwe i patogenetyczne uzasadnienie stosowania witamin.
Algorytmy terapeutyczne Muscalu AS et al. (2008) zaleca, aby wziąć pod uwagę kliniczną postać bielactwa, czas trwania choroby i nasilenie zmian psycho-emocjonalnych, które rozwinęły się na tle choroby. U dzieci kompleksowe podejście do leczenia bielactwa obejmuje stosowanie miejscowych steroidów, psoralen, vitix (przeciwutleniacz) i promieniowanie ultrafioletowe promieniami B i antydepresantami. Wybór czasu trwania, dawki zależy od postaci klinicznej bielactwa.
Stosowanie miejscowych steroidów na bielactwo jest powszechne w Europie i Stanach Zjednoczonych, jednak stosowanie tych funduszy przez długi czas (co najmniej 3 miesiące) jest zalecane w przypadku małych zmian i istnieją ograniczenia dotyczące niektórych obszarów skóry (powieki, duże fałdy, okolice narządów płciowych), który najszybciej i często rozwija atrofię skóry. Długotrwałe stosowanie miejscowych steroidów w okolicy okołogałowej zwiększa ryzyko jaskry i zaćmy. W badaniach naukowców stwierdzono, że 0,1% krem hydrokortyzonowo-maślanowy, 0,05% kremu propionianu klobetazolu, krem zawierający 50 mg / g calciumpotriolu, ma działanie fotoubezpieczające, ale nawet przy długotrwałym stosowaniu zewnętrznym w połączeniu ze światłem słonecznym nie powoduje działania rakotwórczego. Efekt ten może być stosowany w połączeniu z fototerapią u pacjentów z bielactwem.
Niektórzy autorzy sugerują różne reżimy miejscowe, w tym klobetazol 0,05% lub kombinację klobetazolu 0,05% i krem z estrogenem 0,625%. Wyniki badań klinicznych sugerują, że łączne stosowanie może zmniejszyć ryzyko skutków ubocznych, takich jak atrofia skóry i pojawienie się teleangiektazji.
Autorzy zaobserwowali wzmocniony efekt klobetazolu w połączeniu z estrogenem..
Nowatorską metodą jest miejscowe stosowanie analogów prostaglandyny E2 zaangażowanych w proliferację melanocytów. W doświadczeniu na myszach stwierdzono, że PgE2 stosowany na skórę prowadzi do zwiększenia liczby melanocytów. W rezultacie zaobserwowano wyraźną repigmentację u 62% pacjentów, umiarkowanie wyraźną repigmentację zaobserwowano u 25% pacjentów, a słabo zaznaczoną zmianę zaobserwowano w 12%. Kontynuowane jest badanie skuteczności klinicznej miejscowego PgE2, ponieważ uzyskany pozytywny efekt uważa się za znaczący.
Obecnie istnieje wiele publikacji na temat wyników stosowania pimekrolimusu i takrolimusu - niesteroidowych inhibitorów cytokin kopulacyjnych w różnych postaciach bielactwa nabytego. W badaniu uwzględniono 35 pacjentów z bielactwem w wieku poniżej 30 lat, ale uwzględniono kliniczną skuteczność 0,1% maści takrolimusowej, którą stosowano do zmian dwa razy dziennie przez 3-6 miesięcy. U 7 pacjentów uzyskano znakomite wyniki i stwierdzono całkowitą repigmentację zmian, u 24 pacjentów stwierdzono częściową repigmentację dużych zmian (przywrócenie pigmentacji o 50-75%) i pełne przywrócenie prawidłowego koloru skóry w małych zmianach, u trzech pacjentów nie stwierdzono żadnych pozytywnych zmian, jednakże znikła ostra granica między odbarwioną i normalnie zabarwioną skórą, tylko jeden pacjent nie zareagował na leczenie. Autorzy zauważyli także, że najszybciej zmieniają się zmiany na twarzy, klatce piersiowej i warg sromowych.
Win Z., Costigan J., Bhat J., Abdullah A. (2009) przeprowadzili retrospektywną analizę wyników leczenia bielactwa nabytego u dzieci leczonych maścią takrolimus (protopic) w latach 2007-2008. 100% repigmentacja wszystkich zmian zaobserwowano u 19 z 24 pacjentów, częściowe repigmentacje zaobserwowano u 4 dzieci i tylko 1 dziecko nie otrzymało żadnych pozytywnych wyników. Autorzy podkreślają, że leczenie takrolimusem powinno trwać długie, co najmniej 4 miesiące. Ta metoda leczenia nie zapewnia dodatkowych środków medycznych i promieniowania UV..
W 2009 r. M.D. Rooseleer N. opublikował własne obserwacje 35-letniej pacjentki cierpiącej na bielactwo przez ponad 2 lata, która przez 23 miesiące stosowała kombinację maści dipropionianu wapniowo / betametazonu z promieniowaniem ultrafioletowym. Częściowe repigmentacja odnotowano w zmianach na twarzy i rękach, podczas gdy nie było żadnych klinicznych objawów atrofii skóry. Zewnętrzna terapia bielactwa za pomocą połączenia maści dipropionianu kalcypototolu i betametazonu wykazała wysoką skuteczność w leczeniu zmian skórnych twarzy w bielactwie.
Obecnie można stosować kombinację kremu z kalcypotriolem i opalania. 38 pacjentów z bielactwem, w którym obszar zmiany chorobowej był nie więcej niż 20% powierzchni skóry, raz na dobę, zastosowano krem Calciumpotriol, następnego dnia pacjenci brali kąpiel słoneczną przez 10 minut do 10 rano przez 6 tygodni. U 12 pacjentów obserwowano całkowitą repigmentację zmian, u 13 pacjentów było częściowe, a u 13 pacjentów nie było rezultatu skojarzonego leczenia..
Fototerapia. Eksperymentalne badania w dziedzinie fotobiologii pokazują różne efekty napromieniowania UV w połączeniu z różnymi substancjami, a także ich udział w melanogenezie i celowości ich stosowania. Eksperyment wykazał, że procyteina jest potencjalnym inhibitorem tyrozynazy i potencjalnym przeciwutleniaczem, a witamina C zmniejsza transport melaniny do keratynocytów.
Fototerapia jest bardzo częstym sposobem leczenia bielactwa nabytego. Jest stosowany u dzieci i dorosłych, z ograniczonymi i uogólnionymi postaciami bielactwa o różnym czasie trwania choroby. Możliwość zastosowania fototerapii wynika z możliwej stymulacji pigmentacji i pewnej zdolności do zmniejszania aktywności komórek układu odpornościowego skóry. Trwają poszukiwania najbardziej efektywnej metody napromieniowania UV. W tym celu przeprowadzają analizę porównawczą wpływu promieniowania UV o różnych długościach fal, a także możliwości zastosowania połączonych metod, w tym środków miejscowych, stosowanych w leczeniu bielactwa nabytego. Naukowcy podkreślają, że fototerapia powinna być długa, aw niektórych przypadkach nieskończenie długa, a czas leczenia można znacznie zmniejszyć ze względu na wcześniejsze leczenie miejscowymi steroidami, blokerami kalcyneuryny lub innymi znanymi metodami. Niemniej autorzy zauważają, że przy stabilnym bielactwie (z czasem trwania choroby wynoszącym 2 lata lub więcej), najlepsze wyniki osiąga się stosując techniki chirurgiczne.
Podsumowanie długich badań klinicznych nad skutecznością różnych modyfikacji fototerapii (UVA i UVB) M.T. Whitton i in. (2008) wyciągają wniosek, że skuteczność wybranych metod fototerapii jest prawie taka sama. Hartmann A. et al. (2002) przeprowadzili analizę porównawczą skuteczności UV-B o długości fali 311 nm i polichromatycznych promieni UVB. Autorzy wykazali, że UVB o długości fali 311 nm ma wyraźny wpływ na leczenie pacjentów z bielactwem, podczas gdy polichromatyczne promienie tego widma okazały się całkowicie nieskuteczne. Ten sam autor uważa, że w połączeniu z promieniowaniem ultrafioletowym z miejscowym zastosowaniem kalcypotriolu możliwe jest zmniejszenie mocy promieniowania.
Terapia PUVA do tej pory była szeroko stosowana w leczeniu bielactwa nabytego. Stosowane są różne fotouczulacze: pouvalen, metoksalen, oksolen, ammifuryna. W swojej pracy naukowcy wykazali, że na tle terapii PUVA obserwuje się repigmentację z powodu zwiększonej mitozy w melanocytach poprzez uwalnianie endoteliny-1 do krwioobiegu. Naukowcy zaobserwowali repigmentację szybką (1-2 miesiące) u 50-75% pacjentów stosujących terapię PUVA.
Z drugiej strony, porównując napromieniowanie UV z terapią PUVA, naukowcy zwracają uwagę, że skuteczność tych metod jest porównywalna. Repigmentację o ponad 70% obserwowano u 30% pacjentów otrzymujących UVB iu 24% pacjentów otrzymujących PUVA, natomiast brak efektu z UVB wykazano u 4,5% iu 7% pacjentów z leczeniem PUVA. Jednak autor podkreśla, że stosowanie dowolnej metody fototerapii poprawia jakość życia pacjentów z bielactwem, poprawia ich nastrój. W różnych badaniach wykazano immunosupresyjne działanie terapii PUVA na aktywowane makrofagi tkankowe, cytotoksyczne limfocyty T i komórki Langerhansa. Wykazano indukcyjny wpływ UV na apoptozę limfocytów T w odbarwianych ogniskach..
Pomimo szerokiej popularności terapii PUVA w różnych modyfikacjach, działania niepożądane i przeciwwskazania, które ograniczają stosowanie UVA i PUVA są dobrze znane. Najczęstsze skutki uboczne promieniowania ultrafioletowego to świąd, uporczywy rumień, ciężka suchość skóry, a także zaćma i działanie rakotwórcze. W terapii PUVA obserwuje się bóle głowy, niestrawność, kołatanie serca, suchość skóry, fotodermatozy i długotrwałe działania niepożądane - nierównomierna pigmentacja skóry, stwardnienie soczewki, nadmierne owłosienie, dystrofia naskórka, onychodystrofia, aż do onycholizy, rogowacenie, rak skóry, zaćma, zaburzenia czynności wątroby i nerki, indukcja procesów autoimmunologicznych, przejawy działania immunosupresyjnego. Jednocześnie istnieją wyraźne ograniczenia terapii PUVA - indywidualna nietolerancja na fotouczulacze, ostre choroby żołądkowo-jelitowe, cukrzyca, nadczynność tarczycy, nadciśnienie, ostre i przewlekłe choroby wątroby, nerek, krwi, serca, ośrodkowego układu nerwowego, różnych nowotworów , gruźlica, zakażenie wirusem HIV, ciąża i laktacja, zaćma, zwiększona światłoczułość.
We współczesnej praktyce coraz częściej stosuje się promieniowanie laserowe różnych źródeł o różnej mocy, działaniu na skórę i tkanki podskórne. W nowoczesnej terapii bielactwo wykorzystuje laser ekscymerowy, badając jego stymulujący wpływ na melanogenezę i działanie korygujące na komórki układu odpornościowego. W wielu publikacjach zagranicznych występuje dość wysoka wydajność i mniej skutków ubocznych w porównaniu z PUVA. Ta metoda jest stosowana w bieleniu segmentowym, ponieważ możliwe jest selektywne napromienianie bez wpływu na normalnie zabarwioną skórę. Według różnych autorów skuteczność tej metody jest różna i waha się od repigmentacji u 95% pacjentów do całkowitego braku działania u prawie 20% pacjentów. Na tle znacznej skuteczności klinicznej uporczywy rumień pojawia się w ogniskach depigmentacyjnych u znacznej liczby pacjentów..
Inni autorzy są bardziej powściągliwi co do wysokich wyników klinicznych stosowania lasera ekscymerowego. S.V. Mulekar i in. (2005) zaobserwowali repigmentację o ponad 75% tylko u 15% obserwowanych pacjentów, aw 19% nie stwierdzono żadnych pozytywnych zmian w procesie leczenia za pomocą lasera ekscymerowego. W tym samym okresie M. Esposito (2005) zaobserwował całkowitą lub częściową repigmentację u 29% pacjentów po laseroterapii. Dalsza praca wykazuje lepsze wyniki - repigmentację obserwowano u 55-78% pacjentów w połączeniu z takrolimusem lub kalcypotriolem.
W przyszłości laser ekscymerowy jako monoterapia był stosowany rzadziej. Nowa metoda łączona została opracowana przez K. Fitza i T. Hunzikera (2009), którzy proponują przeszczepić nieuprawiane melanocyty (źródło - mieszki włosowe w fazie anagenowej) ze stabilnym bielactwem, a następnie stymulują melanogenezę za pomocą lasera ekscymerowego. Chociaż autorzy tych prac zauważyli wysoką skuteczność (repigmentacja ponad 50%) podczas stosowania pimekrolimusu lub takrolimusu i dalszej fototerapii. I.M. Sheikh (2009) wykazał, że przy stabilnym bielactwie, przeszczep autologicznych (zarówno hodowanych, jak i nieuprawianych) melanocytów z następczym naświetlaniem prowadzi do całkowitej repigmentacji u 90% pacjentów. Autor podkreśla, że w ten sposób można zredukować czas i moc promieniowania bez wpływu na ostateczne wyniki..
Koreańscy naukowcy wykazują pozytywne wyniki zarówno w przypadku UVB, jak i użycia lasera excimerowego (perifolipularna repigmentacja obserwowana odpowiednio w 42,2% i 51,3%) 12 tygodni po rozpoczęciu leczenia. Podsumowując, stwierdzili, że skuteczne leczenie w pewnym stopniu zależy od lokalizacji wysypki, wieku pacjenta, czasu trwania choroby, szybkości odpowiedzi na promieniowanie, tj. jeśli we wczesnych fazach fototerapii pojawią się oznaki repigmentacji, możemy spodziewać się pełnego przywrócenia normalnego koloru skóry w napromieniowanych ogniskach depigmentacji. Grupa innych badaczy stosowała laser ekscymerowy dwa razy w tygodniu, w sumie 30 procedur podawano na kurs, a odbarwione ogniska na głowie i klatce piersiowej napromieniano u pacjentów w wieku od 0 do 60 lat. Autorzy uważają, że najlepsze wyniki uzyskano u młodych pacjentów, z wyjątkiem przebarwień wokół stref napromieniania, nie odnotowano żadnych innych skutków ubocznych. Fototerapia laserowa, a zwłaszcza laser ekscymerowy o długości fali 308 nm ma wiele zalet w porównaniu z innymi metodami. Możliwość jasnego dawkowania, mniej przeciwwskazań otwiera perspektywy i wymaga dalszych badań..
Wysoka skuteczność fototerapii kombinowanej została zauważona przez wielu badaczy. Przy wyborze metody fototerapii i połączonych modyfikacji konieczne jest indywidualne podejście, biorąc pod uwagę częstość występowania, czas trwania choroby, wiek i możliwe działania niepożądane. We wszystkich przypadkach zakłada się długoterminowe - kosztowne leczenie trwające ponad 3-6 miesięcy..
Chirurgiczne leczenie bielactwa
Pod koniec lat 50. po raz pierwszy opublikowano wyniki leczenia chirurgicznego bielactwa. W 1947 r. N. Haxthausen użył pełnowymiarowych płatów zdrowej skóry, aby zastąpić odbarwioną skórę. Wydawało się, że ta metoda zostanie rozpoznana. Później, oprócz odrzucenia autograftów, zaobserwowano inne powikłania w postaci zmian bliznowaciejących, infekcji, nierównomiernej pigmentacji i pojawienia się zjawiska Koehnera. Kontynuowano poszukiwania i rozwój różnych technik i modyfikacji, a kolejnym krokiem była technika cienkich naskórkowych klap wykorzystujących metodę Tirscha. R. Falabella (1971) zaproponował zastosowanie cienkich pęcherzyków naskórka (przeszczep naskórka z efektem ssania) jako autotransplantacji. Dostępne metody wytwarzania cienkich płatów naskórka to: tworzenie pęcherzyków za pomocą ekstraktora próżniowego lub ciekłego azotu. Z jednej strony, te techniki są wykonywane bez szczególnych trudności, z drugiej strony są traumatyczne i pozostawiają po zmianach bliznowatych o różnym nasileniu. Niektórzy badacze przeszczepiali włosy pigmentowane do ognisk depigmentacji, ponieważ rezerwowym źródłem autologicznych melanocytów są melanocyty mieszków włosowych. Obecnie, gdy znane i opracowane są techniki umożliwiające przeszczepienie pojedynczych mieszków włosowych pigmentowanymi włosami, możliwe jest uniknięcie zmian bliznowacenia zarówno w strefie dawcy, jak i w centrum depigmentacji..
Trwają poszukiwania możliwych chirurgicznych metod leczenia bielactwa z najmniejszymi komplikacjami. Obserwacje pokazują, że metody chirurgiczne mają najwyższe wskaźniki skuteczności w porównaniu z innymi, osiągając 92% przywrócenia prawidłowego koloru skóry. Zaleca się stosowanie metod chirurgicznych w przypadku stabilnego bielactwa, w tym segmentowego, wulgarnego, uogólnionego, acrofacjalnego, odpornego na tradycyjne metody leczenia. Ocenę stabilności procesu proponują następujące cechy:
- brak pojawienia się nowych ośrodków depigmentacji lub powiększenie obszaru istniejących ośrodków na okres od roku do trzech lat;
- brak zjawiska Koebnera;
- przeszczep próbny - złoty standard określania stabilności procesu i skuteczności leczenia: test uznaje się za pozytywny, jeżeli repigmentacja wykracza poza granice autoprzeszczepu o 1 mm lub więcej w okresie 3 miesięcy.
Jednak w niektórych przypadkach, przy dodatnim teście, nie obserwuje się stabilności procesu, a zatem jego niezawodność i wszechstronność.
Nowym i obiecującym obszarem leczenia chirurgicznego jest autoprzeszczepienie hodowanych melanocytów. Podczas stosowania przeszczepu blistra, hodowla melanocytów wyhodowanych z komórek własnych pigmentu pacjenta jest przenoszona do specjalnego nośnika, po czym następuje aplikacja na wstępnie zmacerowanym obszarze odbarwionej skóry. A. Andreassi i in. (2001) zauważyli przywrócenie normalnego zabarwienia skóry w 40-100% przypadków przy użyciu tej techniki. Wady tej metody to maceracja skóry, marmurowy kolor obszaru, nierówna repigmentacja dotkniętych obszarów. W tym samym okresie inni naukowcy sugerowali stosowanie zawiesiny hodowli melanocytów na odbarwionej skórze, która wcześniej była poddawana dermabrazji i wykazała najwyższą efektywność opracowanej techniki - repigmentację zaobserwowano w 84-100% przypadków, szczególnie w połączeniu z terapią PUVA w celu przywrócenia pigmentacji na dużych obszarach depigmentacji. Jednak autorzy ostrzegają o możliwości wystąpienia zjawiska Koebnera. W celu zmniejszenia ryzyka rozwoju S.V. Mulekar i in. (2004) sugerowali stosowanie prednizonu w dawce 0,5 mg / kg na 1 tydzień przed przeszczepieniem i 1 po nim. Autorzy podkreślają, że immunosupresyjne działanie prednizolonu nie tylko zapobiega rozwojowi zjawiska Koebnera i reakcji odrzucenia, ale także ma patogenetyczne podstawy do jego stosowania w bielactwie..
Jak dotąd, transplantacja zawiesiny hodowanych melanocytów i keratynocytów nie była stosowana w Rosji, chociaż ta metoda chirurgiczna jest najbardziej obiecująca i skuteczna. Zawiesinę uzyskaną po wspólnej hodowli keratynocytów i melanocytów wstrzykuje się do ognisk depigmentacji. Zaletą podejścia, w tym hodowli, jest to, że ekspansja komórek in vitro może znacznie zmniejszyć obszar płata skóry wykorzystywany do przygotowania przeszczepu.
Nadal istnieją pewne opcje, które ułatwiają życie pacjentowi z bielactwem - jest to dekoracyjne kosmetyki maskujące i mikropigmentacja (tatuowanie). Złożoność tych metod polega na wybraniu odpowiedniego odcienia pigmentu, ciągłym nakładaniu kosmetyków, odczuwaniu lęku po zakończeniu kosmetyki, poszukiwaniu, próbowaniu i doświadczaniu innowacyjnych rozwiązań w tej dziedzinie. Mikropigmentacja jest inwazyjną metodą wprowadzania pigmentu, którego ton jest również trudny do uchwycenia. Ponadto pigment z czasem zanika i konieczne staje się poprawienie / uszkodzenie obszarów..
W ten sposób, studiując dane literaturowe, staje się jasne, dlaczego nadal nie ma jasnych algorytmów leczenia dla różnych postaci bielactwa, a wiele z proponowanych metod ma jedynie na celu wyeliminowanie defektu kosmetycznego, że istnieje wiele opcji leczenia bielactwa, z których wiele ma poważne ograniczenia do stosowania, wysokie ryzyko powikłań i działań niepożądanych.
Pomimo pojawiających się nowych możliwości badania upośledzonego powstawania pigmentu, jednolity obraz przyczyn i mechanizmów rozwoju depigmentacji nie został jeszcze sformułowany. Dlaczego niektórzy pacjenci mają 1-2 stabilne centra depigmentacji przez dziesięciolecia, podczas gdy inni mają świeże obszary depigmentowane na tle pozornego dobrego samopoczucia i dobrego samopoczucia.