Podejścia do leczenia zakażeń przenoszonych drogą płciową

Obecnie, choroby przenoszone drogą płciową (choroby przenoszone drogą płciową), które zgodnie z klasyfikacją ICD-10, należą kiła, gonokokowe infekcje układu moczowo-płciowego, układu moczowo-płciowego Chlamydia rzęsistkowica, ziarnica weneryczna, wrzód miękki, ziarnicy pachwinowej odbytowo (brodawek wenerycznych) odbytowo i opryszczkowe zapalenie wirusowe zakażenie, stanowią znaczący problem zdrowia publicznego. Ta grupa chorób wyróżnia się znacznym rozpowszechnieniem, ryzykiem zaburzeń rozrodczych i innymi poważnymi powikłaniami.. 

Kalyuzhna Lidiya Denisovna, doktor nauk medycznych, profesor, czczony pracownik naukowy i techniczny Ukrainy, kierownik Katedry Dermatovenereologii Państwowej Akademii Medycznej Kształcenia Podyplomowego. P.L. Shupika, Kijów

Wśród chorób przenoszonych drogą płciową kiła, w zależności od stopnia zapadalności, ocenia się przede wszystkim na podstawie epidemiologicznego nasilenia chorób przenoszonych drogą płciową, a także rzeżączki, chlamydii, rzęsistkowicy, mikoplazmozy.

Chlamydia moczowodowa

Zakażenie chlamydiami wywołanymi przez Chlamydia trachomatis (Chl. Trachomatis), bakteria wewnątrzkomórkowa, która jest obligatoryjną Gram-ujemną, jest najczęstszą chorobą przenoszoną drogą płciową w Europie i Stanach Zjednoczonych, wykrytą głównie u osób w wieku poniżej 25 lat. Częstość infekcji chlamydiowej układu moczowo-płciowego u młodych kobiet wynosi> 10%. Według Światowej Organizacji Zdrowia 100 milionów nowych przypadków Chl. trachomatis.

Zakażenie następuje poprzez kontakt seksualny z pacjentem, ewentualnie zakażenie wewnątrzmaciczne i przejście noworodka przez kanał rodny.

Objawy kliniczne nie są patognomoniczne dla tego STI. Objawy moczowo-płciowego chlamydiami u kobiet obejmują śluzowo-ropne wydzielina z szyjki i / lub pochwy, ból podbrzusza, trudności w oddawaniu moczu, postcoital i krwawienia międzymiesiączkowego, przewlekły ból miednicy, niepłodność u mężczyzn - śluz wyładowania śluzowo-ropny z cewki moczowej trudności w oddawaniu moczu, ból w podbrzuszu promieniujący do krocza, zaburzenia erekcji (warto zauważyć, że większość epizodów układu moczowo-płciowego chlamydiami infekcje dolnych częściach dróg moczowo-płciowych u kobiet i mężczyźni są bezobjawowe i nierozpoznana). Ponadto, chlamydiowe zapalenie spojówek, chlamydiowe zapalenie gardła.

Według ICD-10 emituj:

  • zakażenie chlamydiami dolnych dróg moczowo-płciowych (zapalenie szyjki macicy, zapalenie cewki moczowej);
  • zakażenie chlamydiami narządów miednicy i innych narządów moczowych (zapalenie najądrza, choroby zapalne narządów miednicy u kobiet, zapalenie jąder);
  • zakażenie chlamydiami regionu odbytowo-płciowego;
  • chlamydiowe zapalenie gardła;
  • infekcja chlamydiami innej lokalizacji.

Ciąża jest dość bezbronnym stanem, w którym możliwe jest wystąpienie infekcji chlamydiowej układu moczowo-płciowego. Należy zauważyć, że STI może prowadzić do poronienia, wady płodu, przedwczesne pęknięcie błon płodowych i przedwczesnego porodu, łożysko przodujące, niewydolności łożyska, zespół opóźnienia wzrostu płodu i niedotlenienie, zakażenie płodu w macicy.

Rozpoznanie opiera się na obrazie klinicznym i danych laboratoryjnych, które obejmują metody biologii molekularnej (metody amplifikacji kwasów nukleinowych lub diagnostyka reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR)), hodowlę, bezpośrednią immunofluorescencję. Diagnostyka PCR ze względu na wysoką czułość i specyficzność, a także możliwość wykorzystania próbek materiału klinicznego uzyskanych w sposób nieinwazyjny, wykazały korzyści w porównaniu z innymi metodami identyfikacji Chl. trachomatis i zalecane w tym celu przez Centra Kontroli i Zapobiegania Chorób (CDC) oraz Europejskie wytyczne dotyczące postępowania z pacjentami z Chl. trachomatis (Lanjouw E. i wsp., 2010, Workowski K.A. et al., 2010).

Zaleca się monitorowanie leczenia infekcji chlamydiowej układu moczowo-płciowego metodą PCR nie wcześniej niż 4 tygodnie po jej zakończeniu, ze względu na możliwość fałszywie dodatniego wyniku z powodu obecności "fragmentów" drobnoustrojów postrzeganych jako Chl. trachomatis.

Udowodniona wysoka czułość Chl. trachomatis do makrolidów, więc nie ma potrzeby przeprowadzania jej badań (Shipitsyna, EV, et al., 2004). Zgodnie z zaleceniami CDC i europejskimi wytycznymi dotyczącymi postępowania z pacjentami z Chl. trachomatis, lekiem z wyboru (w tym kobiet w ciąży) wszystkich członków grupy makrolidów jest azytromycyna, biorąc pod uwagę nie tylko jego udowodnionej skuteczności, ale także wysoki poziom bezpieczeństwa dla matki i płodu (Lan¬jouw E. et al, 2010 ;. Workowski KA i wsp., 2010). Biorąc pod uwagę, że zakażenie pneumoniae jest ważnym czynnikiem w rozwoju chorób zapalnych narządów miednicy (co z kolei prowadzi do poważnych powikłań, takich jak niepłodność, ciążą pozamaciczną, przedwczesnego porodu, infekcji noworodków) dotyku uzasadnione włączenie schematów azytromycyny infekcje górnych partii układu rozrodczego (Ushkalova EA, 2005).

Dzisiaj azytromycyna jest jedynym współczesnym makrolidem, dla którego zgromadzono wystarczającą ilość informacji na temat stosowania w czasie ciąży, co pozwala rozsądnie ocenić jego bezpieczeństwo i skuteczność w tej kategorii pacjentów. Azytromycynę, ze względu na naturę struktury, dzieli się na odrębną grupę azalidów i wykazuje raczej wysoką aktywność in vitro wobec większości patogenów STI, a jej aktywność przeciw chlamydii jest wielokrotnie wyższa niż innych makrolidów. W związku z osiągnięciem wysokiego stężenia terapeutycznego azytromycyny w tkankach po podaniu pojedynczej dawki standardowego antybiotyku i utrzymywania go w miejscu zapalenia przez co najmniej 5 dni, skuteczne leczenie infekcji chlamydiowej układu moczowo-płciowego jest możliwe dzięki pojedynczej dawce antybiotyku doustnie w dawce 1,0 g.

Azytromycynę i erytromycynę klasyfikuje się do kategorii B ryzyka stosowania podczas ciąży, zgodnie z klasyfikacją Food and Drug Administration (FDA). Jednakże ustalono, że dzieci, których matki przyjmowały erytromycynę podczas ciąży, mogą mieć zwiększone ryzyko wrodzonych wad rozwojowych (Källén B.A. et al., 2005). Ponadto, podczas częstego stosowania erytromycyny występują niepożądane zdarzenia z przewodu żołądkowo-jelitowego, co znacząco wpływa na przestrzeganie zaleceń. Badania pokazują, że azytromycyna charakteryzuje się znacznie lepszą tolerancją w porównaniu do erytromycyny, zaburzenia przewodu żołądkowo-jelitowego, gdy są stosowane są znacznie mniej powszechne (Hopkins S., 1991).

Metaanaliza 12 randomizowanych badań klinicznych azytromycyny w porównaniu z doksycykliną w leczeniu chlamydii moczowo-płciowej wykazała taką samą skuteczność leczenia (odpowiednio 97 i 98%). Azytromycyna jest zatem preferowana do stosowania u pacjentów, u których przestrzeganie wielodniowego schematu leczenia jest albo niemożliwe, albo problematyczne (Workowski K.A. et al., 2010). Według metaanalizy 8 randomizowanych badań kontrolowanych E. Pitsouni i wsp. (2007), azytromycyna (w dawce 1,0 g raz) była nie mniej skuteczna niż 7-dniowy cykl leczenia erytromycyną / amoksycyliną w leczeniu potwierdzonej mikrobiologicznie infekcji chlamydiami u kobiet w ciąży. Jednocześnie jego stosowaniu towarzyszyła znacznie mniejsza częstość występowania działań niepożądanych ze strony przewodu żołądkowo-jelitowego i lepsza podatność..

Dużą skalę skuteczność badania i bezpieczeństwo jozamycyna nie przeprowadzono u kobiet w ciąży, kategoria ryzyka dla FDA nie została określona, ​​dlatego nie jest mowa dowolnej liczby leków pierwszego rzutu lub alternatywnych leków przeznaczonych do stosowania w czasie ciąży (Lanjouw E. i wsp., 2010).

Lewofloksacyna i ofloksacyna mogą być rozważane jako alternatywa, ale nie mają zalet w schematach dawkowania i czasie stosowania (Workowski K.A. et al., 2010).

Zakażenie mykoplazmą narządów płciowych

Przewód narządów płciowych u mężczyzn i kobiet jest często skolonizowany przez mykoplazmę / ureaplasmę, której większość gatunków nie jest bezwzględnymi patogenami. Są one odnoszone do grupy mieszkańców trwale obecnych w układzie moczowo-płciowym osoby i związanych z chorobami przenoszonymi drogą płciową. Infekcje przenoszone drogą płciową, w określonych warunkach, powodują procesy infekcyjno-zapalne w narządach moczowo-płciowych, często w połączeniu z innymi patogennymi lub oportunistycznymi mikroorganizmami (Taylor-Robinson D., 1995; 2002; Björnelius E. i wsp., 2000).

Obecnie udowodniono etiologiczną rolę jedynego typu mykoplazmy w patogenezie zakażeń dróg moczowych u ludzi, Mycoplasma genitalium (M. genitalium)..

Ważne jest, aby pamiętać, że M. genitalium często istnieje niezależnie od Chl. trachomatis (Taypor-Robinson D., 1995). Spektrum wrażliwości na antybiotyki jest takie samo. Tak więc azytromycyna jest co najmniej 100 razy bardziej aktywna in vitro wobec M. genitalium w porównaniu z preparatami grupy fluorochinolonowej lub tetracyklinowej (Hannan P.C., 1998).

Zgodnie z europejskimi wytycznymi dotyczącymi zarządzania pacjentami z Chl. trachomatis, azytromycynę zaleca się również w leczeniu chorób zapalnych wywołanych przez M. genitalium, zgodnie ze schematem 1 g raz lub 500 mg w dniu 1 i 250 mg przez kolejne 4 dni (Lanjouw E. i wsp., 2010; Workowski KA i wsp., 2010). Doksycyklina jest słabo aktywna przeciwko M. genitalium. Zgodnie z wynikami badań, azytromycyna jest bardziej korzystna w leczeniu zakażeń M. genitalium u mężczyzn w porównaniu z erytromycyną / doksycykliną, co w wielu przypadkach nie prowadzi do eliminacji patogenu (Wikström A., Jensen J. S., 2006)..

Przewlekła rzęsistkowica małżowiny

Inną z najczęstszych chorób przenoszonych drogą płciową jest trichomonado urogenitalna, wywoływana przez Trichomonas vaginalis, jednokomórkowe pierwotniaki klasy biczowanej. Zakażenie następuje poprzez kontakt seksualny z pacjentem, a także podczas przejścia noworodka przez kanał rodny. Okres inkubacji od 3 dni do 3-4 tygodni.

Co do zasady, kobiety częściej skarżą się na charakterystyczne objawy, ponieważ ich obraz kliniczny jest bardziej oczywisty: szaro-żółte upławy, swędzenie, pieczenie w sromie, obrzęk i przekrwienie sromu, pochwy i szyjki macicy, bolesne oddawanie moczu, erozyjne wrzodziejące zmiany, niższy ból brzucha. U mężczyzn objawy są zwykle nudne: bolesne oddawanie moczu, rzadkie wycieki z cewki moczowej, swędzenie w cewce moczowej, ból w kroczu, promieniujący do odbytnicy, czasami hematospermia. Ustalono, że u 10-50% pacjentów rzęsistkowica małopłytkowa jest bezobjawowa. Możliwy niekorzystny wpływ choroby na wynik ciąży - wczesne pęknięcie błon płodowych i przedwczesny poród.

Diagnostyka laboratoryjna rzęsistkowicy moczowo-płciowej jest mikroskopowym badaniem natywnego (w ciemnym polu) lub barwnego leku.

Leczenie jest zalecane zarówno w przypadku objawów klinicznych, jak i bezobjawowego przebiegu choroby. Lekami z wyboru są leki z grupy nitroimidazolowej (metronidazol, tinidazol, ornidazol.

Kiła

Kiła jest chorobą zakaźną wywoływaną przez Gram-ujemny krętek Treponema pallidum (T. pallidum), który jest przenoszony głównie przez płeć (inne rodzaje transmisji to transplacental, transfuzja, rzadko domowa) i charakteryzuje się regularnością przebiegu.

Przydziel:

  • kiła pierwotna;
  • kiła wtórna;
  • utajona wczesna syfilis (<2 лет от момента инфицирования);
  • utajona kiła późna (≥2 lata od momentu zakażenia);
  • kiła trzeciorzędowa (aktywna, utajona);
  • kiła wrodzona (kiła płodu, wczesna, późna, jawna, utajona);
  • kiła trzewna;
  • kiła układu nerwowego (kiła układu nerwowego) (bezobjawowa kiła układu nerwowego, oponowa i / lub naczyniowa kiła układu nerwowego (mózgowa (zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, udar), rdzeń kręgowy (zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, udar), kiła pępkowa (rdzeń kręgowy), kręgosłup (zapalenie opon mózgowych, udar), kiła kręgosłupa.

Po infekcji następuje okres inkubacji trwający 3-4 tygodnie, po którym następuje kiła pierwotna, która charakteryzuje się pojawieniem się ciężkiego wrzodu w miejscu wejścia patogenu. Objawy kliniczne wrzodu to erozja (rzadziej owrzodzenie), owalna lub zaokrąglona, ​​bezbolesna, z gładkim, błyszczącym dnem, mięsistoczerwona barwa, z niewielkim zdejmowanym uszczelnieniem u podstawy erozji gęstej sprężystej konsystencji. Kiła pierwotna charakteryzuje się stałym nasileniem objawów klinicznych: jednostronnym zapaleniem węzłów chłonnych (bezbolesną, ruchliwą, ściśle sprężystą konsystencją) po stronie chancre, a następnie obustronnym zapaleniem węzłów chłonnych. Po 3-4 tygodniach standardowe reakcje serologiczne stają się pozytywne, kolejne 1 tydzień później rozwija się zapalenie polineuropatii, a po 1 tygodniu rozpoczyna się okres wtórny kiły. Ten ostatni charakteryzuje się występowaniem obfitej wysypki na skórze i błonie śluzowej. Pojawienie się wysypki może być poprzedzone złym samopoczuciem, zwiększonym zmęczeniem, bólem głowy, umiarkowanym wzrostem temperatury ciała. Wysypka w kile wtórnej jest przeważnie różowata, grudkowa i może być krostkowa. W wtórnej kiły nawracającej możliwa jest leukodermia, syfilityczne łysienie typu small-focal..

Po kilku tygodniach wysypka ustępuje samoistnie: dochodzi do ukrytego (utajonego) okresu kiły. Ogólnie, wtórny okres kiły trwa 3-4 lata, podczas których objawy kliniczne powtarzają się kilka razy, stając się coraz mniej wyraźne. W okresach międzyrektualnych diagnoza kiły jest możliwa tylko na podstawie pozytywnych reakcji serologicznych. Trzeci okres kiły może rozwinąć się kilkadziesiąt lat później. Objawy kiły trzeciorzędowej mogą być cuspidus lub gummous, pozostawiając blizny.

Infekcja układu nerwowego następuje dość wcześnie - w ciągu kilku tygodni / miesięcy po zakażeniu. Zmiany w składzie płynu mózgowo-rdzeniowego obserwuje się już w kile pierwotnej, a wśród pacjentów z kiła utajoną - w 10-30% przypadków.

Rozpoznanie kiły utajonej ustalono w przypadku braku specyficznych dla pacjenta objawów skóry, błon śluzowych, narządów wewnętrznych, układu nerwowego i układu mięśniowo-szkieletowego. Diagnoza opiera się wyłącznie na pozytywnych reakcjach serologicznych. Jeśli nie jest możliwe określenie czasu trwania choroby, zdiagnozuj utajoną nieokreśloną kiłę..

Wczesna i późna kiła wrodzona może wystąpić z objawami klinicznymi lub być ukryta. Przenoszenie kiły zależy od jej etapu u kobiety w ciąży, czasu trwania ciąży, w której wykryta jest kiła i od rozpoczęcia leczenia, oraz od skuteczności tej ostatniej. W przypadku jawnej wczesnej kiły wrodzonej obraz kliniczny manifestuje się w postaci kiły pęcherza, rozlanej infiltracji Hochsingera, specyficznego zapalenia błony śluzowej nosa i osteochondropatii długich kości cylindrycznych. Obecnie najczęściej odnotowuje się przypadki wczesnej utajonej kiły wrodzonej, gdy ustalenie diagnozy opiera się na znakach serologicznych i porównaniu ich z obrazem serologicznym matki. Patogeniczne objawy późnej kiły wrodzonej obejmują triadę Getchinsona (parenchymalne zapalenie rogówki, wrodzone kiłowe zapalenie błony śluzowej nosa, deformacja zębów).

Rozpoznanie kiły ustala się na podstawie obrazu klinicznego, wykrycia T. pallidum w wydzielaniu kiły (mikroskopia preparatów natywnych w ciemnym polu) oraz pozytywnych wyników testów serologicznych. Należy zauważyć, że oprócz kształtu spiralnego, T. pallidum może istnieć w postaci torbieli i form L, które są formami przeżycia i reprodukcji drobnoustroju w niekorzystnych warunkach środowiskowych. Transformacja L zachodzi pod wpływem chemikaliów (antybiotyków, sulfonamidów), czynników fizycznych i czynników odporności. Dzięki eliminacji środka przekształcającego L formy L można odwrócić do pierwotnego kształtu spirali. Ta cecha T. pallidum powinna być brana pod uwagę w przypadkach niewystarczającego przerwania leczenia, niezidentyfikowanego źródła infekcji, przy interpretacji rozpoznania kiły utajonej i odporności na opór. Utajone okresy kiły są związane ze spadkiem liczby patogenów w organizmie i przewagą zmodyfikowanych form. Torbiele mają aktywność antygenową i, jeśli są obecne w organizmie, zarówno testy serologiczne bez skrętów, jak i krętkowe są pozytywne. Formy L nie mają aktywności antygenowej lub mają ją częściowo, jeśli są obecne w organizmie, wszystkie testy serologiczne mogą być ujemne, tylko testy krętkowe mogą pozostać dodatnie. Dlatego w wenerologii istnieją takie koncepcje, jak odporność na opory, nawrót kliniczny i serologiczny.

Podstawą leczenia kiły są preparaty penicylinowe. Występuje długodziałająca penicylina (benzatynowa benzylopenicylina), średni czas trwania (penicylina benzylowa, prokaina) i krótko działająca (benzylowa penicylina). Leczenie syfilisu zapewnia dawkę zależną od czasu trwania (stadium) choroby. Gdy infekcja jest starsza niż 1 rok, leczenie długodziałającymi lekami zwiększa ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, rozwój odporności na opory, dlatego w takich przypadkach zaleca się stosowanie leków o średniej długości lub rozpuszczalnej w wodzie postaci krótko działającej benzylopenicyliny. Tak więc, jeśli u pacjenta występują późne objawy kiły wtórnej (łysienie, leukodermia, przerostowe grudki, szerokie kłykciny), z niewielką liczbą objawów klinicznych (co zwykle wskazuje na dłuższy czas trwania procesu patologicznego), należy unikać kiły utajonej..

Obecnie zwraca się dużą uwagę na problem leczenia kiły u kobiet w ciąży, ponieważ obecnie zasadniczy jest nie tylko problem nietolerancji leków na penicylinę, ale także wzrost liczby przypadków oporności na leczenie, w tym w tej kategorii pacjentów. Dlatego wybór alternatywnych leków - półsyntetycznych penicylin (oksacylina, ampicylina), ceftriakson, makrolidy.

Leczenie kobietom w ciąży powinno być przepisywane z uwzględnieniem możliwej penetracji leków przeciwdrobnoustrojowych przez łożysko oraz ryzyka ich szkodliwego działania (teratogennego lub toksycznego) na płód. Zatem, biorąc pod uwagę słaby teratogenny wpływ zidentyfikowanej erytromycyny, należy unikać jego stosowania podczas ciąży w leczeniu jakichkolwiek chorób przenoszonych drogą płciową, w tym kiły. Azytromycyna jest w tym przypadku skuteczną i bezpieczną alternatywą..

Zgodnie z metaanalizą 4 randomizowanych badań kontrolowanych przeprowadzonych przez Z.G. Bai i wsp. (2008), stosowanie azytromycyny u pacjentów z wczesną kiłą umożliwiło osiągnięcie wyższego poziomu wyleczenia w porównaniu z penicyliną benzatynową G podczas długiego okresu obserwacji.

Wskazania do profilaktycznego leczenia dzieci obejmują: brak leczenia, późne lub niewystarczające specyficzne leczenie matki; brak profilaktycznego leczenia matki w obecności dowodów. Profilaktyczne leczenie dzieci i leczenie wczesnej kiły wrodzonej wykonuje się penicyliną, półsyntetycznymi penicylinami, ceftriaksonem.

Infekcja gonokokowa

Niedawnego zmniejszenia częstości występowania rzeżączki nie można uznać za prawdziwe. Wynika to głównie z braku rejestracji pacjentów, częstości występowania przewlekłej rzeżączki u kobiet, u których choroba jest zwykle bezobjawowa lub z minimalnie wyraźnymi objawami klinicznymi i jest wykrywana tylko podczas badań profilaktycznych lub z rozwojem powikłań..
Czynnikiem powodującym rzeżączkę jest Neissemaria gonorrhoeae (N. gonorrhoeae) - Gram-ujemny aerobik tlenowy. Opisano formy L patogena, których odwrócenie do pierwotnej formy może spowodować nawrót infekcji. Obecnie na całym świecie notuje się wzrost liczby szczepów N. gonorrhoeae wytwarzających β-laktamazę..

Zakażenie następuje poprzez kontakt seksualny z pacjentem, ponieważ noworodek przechodzi przez kanał rodny, przez gospodarstwa domowe poprzez przedmioty do opieki. Okres inkubacji trwa od 1 dnia do 1 miesiąca. Być może limfogeniczne i hematogenne rozprzestrzenianie się patogenu z pokonaniem różnych narządów i układów. Nieskomplikowane formy niższej rzeżączki układu moczowo-płciowego obejmują zapalenie cewki moczowej, zapalenie pęcherza, zapalenie szyjki macicy, zapalenie sromu i pochwy. Objawy ostrego procesu obejmują dysurię; ropny śluz i ropny wydzielina z cewki moczowej, kanału szyjki macicy, pochwy; swędzenie, pieczenie, dyskomfort w okolicy zewnętrznych narządów płciowych. Skomplikowane formy rzeżączki obejmują: tworzenie się ropnia przynasadowych i gruczołów pomocniczych, zapalenie błony śluzowej macicy, zapalenie błony śluzowej żołądka, zapalenia jajowodów, zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenia gruczołu krokowego, zapalenia najądrza, zapalenia gruczołu krokowego. Możliwe są formy pozatrofitalne - uszkodzenie oczu (blister), jamy ustnej i gardła, obszar odbytu.

Rozpoznanie rzeżączki jest oparte na danych klinicznych, anamnezie, danych laboratoryjnych. Testy laboratoryjne obejmują: badanie mikroskopowe z wymazem Gram z cewki moczowej, kanału szyjki macicy, odbytnicy i badanie bakteriologiczne. U kobiet plan badania obejmuje hodowlę bakteryjną, która jest niezbędna do różnicowania banalnych ziarniaków, które są częścią normalnej mikroflory pochwy, oraz.

Antybiotyki działające przeciwko N. gonorrhoeae - leki ceftriaksonu, ofloksacyny, spektynomycyny, cefodizymu, azytromycyny są środkami z wyboru w leczeniu rzeżączki..

Wirusowe zakażenie wirusem opryszczkowym

Wirusowa infekcja opryszczkowa jest przewlekłą nawracającą chorobą wirusową, głównie przenoszoną drogą płciową i charakteryzującą się zmianami skórnymi i śluzową narządów moczowych. Czynnikiem powodującym opryszczkę narządów płciowych jest wirus opryszczki zwykłej 1 (HSV-1) i drugi (HSV-2), o których wiadomo, że są zarażone 65-90% populacji świata. Kiedy infekcja jest wywoływana przez HSV-1, skóra odsłoniętych części ciała (twarz, kończyny), błona śluzowa oczu, ust, górnych dróg oddechowych i HSV-2, która dostaje się do organizmu człowieka głównie przez płeć, zwykle wpływa na skórę i błonę śluzową. genitalia. HSV jest zdolne do utajonego istnienia z kolejną reaktywacją, która jest przyczyną nawrotów..

Objawy zakażenia wirusem opryszczki odbytowo-płciowej mogą mieć różną ostrość z charakterystycznym wyglądem pęcherzyków, erozją, strupami, często wraz z niedyspozycją, bólem głowy, gorączką o niskim stopniu złośliwości, zaburzeniami snu, nerwowością. U kobiet zmiany chorobowe są zlokalizowane w okolicy krocza, na małych i dużych wargach sromowych, łechtaczce, pochwie i szyjce macicy. U mężczyzn zwykle umiejscawia się żołądź prącia, napletek, bruzdy wieńcowe, obszar zewnętrznego otwarcia cewki moczowej lub wewnątrz, obszar krocza i pośladki. Zakażenie wywołane przez HSV-2 charakteryzuje się wcześniejszym i częstszym rozwojem nawrotów niż HSV-1. Nawrót choroby przyczynia się do spadku odporności, hipotermii, powiązanych chorób, manipulacji medycznych..

Rozpoznanie infekcji wirusowo-hermetycznej obejmują: wirusologiczne, molekularne metody genetyczne, wykrywanie antygenów HSV, mikroskopię elektronową.
Głównymi lekami stosowanymi w leczeniu infekcji wirusowo-płciowych są specyficzne leki antywirusowe do stosowania ogólnoustrojowego (preparaty acyklowiru), interferony, induktory interferonu, immunomodulatory.

Na podstawie materiałów http://www.umj.com.ua