Choroba Willebranda jest rodzajem dziedzicznej skazy krwotocznej, która jest spowodowana naruszeniem krzepnięcia krwi z powodu zmniejszenia aktywności lub niedoboru czynnika von Willebranda. Czynnik von Willebranda bierze udział w procesie adhezji płytek krwi i chroni czynnik krzepnięcia VIII przed proteolizą. W przypadku niedoboru czynnika VIII von Willebranda, czynnik ten ulega skurczeniu w proteolizie, co przyczynia się do jej zmniejszenia w osoczu krwi. W jakich okolicznościach zakłócona jest synteza i funkcja czynnika von Willebranda? Jak to wpływa na proces krzepnięcia krwi?
Rodzaje choroby von Willebranda w zależności od ilości i jakości czynnika von Willebranda
Choroba Willebranda ma kilka rodzajów: jest to typowy typ choroby (typ 1), formy wariantowe (typ 2), postać ciężka (typ 3) i rodzaj płytek krwi.
Typ 1 charakteryzuje się ilościowym obniżeniem poziomu czynnika von Willebranda. Jest to najczęstszy rodzaj choroby, występuje w 80% przypadków..
Typowi 2 towarzyszą jakościowe zmiany czynnika von Willebranda na normalnym poziomie w osoczu krwi. Zmiany takie rozwijają się na tle niedoboru lub braku oligomerów środkowego cząsteczek, osłabionego wiązania i inaktywacji czynnika von Willebranda lub obniżenia aktywności ristomycyny - aktywności kofaktora.
Typowi 3 towarzyszy całkowity brak czynnika von Willebranda w osoczu, aktywność czynnika VII jest znacznie zmniejszona.
Typ płytki nazywany jest pseudo chorobą von Willebranda i charakteryzuje się prawidłową ilością czynnika von Willebranda na tle jego zwiększonego wiązania ze zmienionymi receptorami płytek krwi..
Rola czynnika von Willebranda w krzepnięciu krwi
Główną przyczyną choroby von Willebranda jest ilościowe i jakościowe naruszenie syntezy czynnika von Willebranda, co objawia się krwawieniem i siniakami na skórze. Czynnikiem jest złożona glikoproteina osocza, która jest wydzielana przez naczyniowe komórki śródbłonka i megakariocyty w postaci białka. Przy wchodzeniu do macierzy podśródbłonkowej i krwi czynnik osadza się w granulkach płytek krwi i ciałach Weible-Pallas..
Czynnik Willebranda aktywnie uczestniczy w homeostazie naczyniowo-płytkowej i krzepnięcia, czyli w homeostazie pierwotnej i wtórnej.
Czynnik Willebranda jest podjednostką VII czynnika krzepnięcia VII, który zapewnia jej ochronę przed proteolizą i przedwczesną inaktywacją.
Za pomocą czynnika von Willebranda dochodzi do adhezji płytek krwi z płytkami krwi do śródbłonka i agregacji płytek między nimi w miejscach uszkodzenia naczyń. Stężenie czynnika von Willebranda we krwi w stanie normalnym wynosi 10 mg / l.
Być może tymczasowy wzrost poziomu czynnika von Willebranda w takich warunkach:
- stresujące sytuacje;
- ciąża;
- aktywność fizyczna;
- przyjmowanie estrogenu;
- procesy zakaźne ze zjawiskami zapalnymi.
Konstytucyjny spadek czynnika von Willebranda u osób z 1 grupą krwi.
Mutacja genu czynnika Willebranda - przyczyna dziedzicznej choroby von Willebranda
Mutacja na 12 chromosomie genu czynnika Willebrand przyczynia się do rozwoju genetycznej patologii zwanej chorobą Willebranda. Patologia typu 1 i 2 jest dziedziczona w autosomalnym dominującym typie z niepełną penetracją, dziedziczenie choroby typu 3 występuje w autosomalnym typie recesywnym, w którym pacjenci są homozygotyczni. Ponadto oboje rodzice pacjenta mają łagodny przebieg choroby von Willebranda typu 1.
Choroba Willebranda może wystąpić w procesie życiowym jako powikłanie po wielokrotnych transfuzjach krwi, na tle patologii ogólnoustrojowych lub sercowych, procesów onkologicznych.
Jednocześnie powstają przeciwciała przeciwko czynnikowi von Willebranda lub oligomery są absorbowane przez komórki nowotworowe..
Przeczytaj więcej o przejawach choroby von Willebranda i metodach leczenia w następnym artykule..