Zaburzenia metabolizmu minerałów w ciele ludzkim wpływają przede wszystkim na stan kości. Z niedoborem witaminy D w dzieciństwie istnieje niebezpieczna krzywica. U dorosłych niedobór minerałów przejawia się w postaci takiej patologii jak osteomalacja..
Choroba ta charakteryzuje się zmiękczeniem tkanki kostnej i deformacją kości ludzkich, co powoduje osłabienie mięśni, ból kości, upośledzenie czynnościowe, a często również złamania kości, nawet przy bardzo słabym wpływie czynników traumatycznych..
Dlatego też należy jak najwcześniej rozpocząć skuteczne rozpoznawanie i leczenie zespołu osteomalacji..
Rozpoznanie i leczenie zespołu osteomalacji: główne metody
Pacjenci z zespołem osteomalacji szukają pomocy u lekarzy z charakterystycznymi dolegliwościami, które pozwalają podejrzewać tę szczególną patologię endokrynologiczną. Warto zauważyć, że ci pacjenci mieli złamania, które nie były związane z istotnymi obrażeniami. Nadmierna elastyczność kości wywołuje rozwój wyraźnego zespołu bólowego i osłabienia mięśni, które są również swoistymi objawami.
Niemniej jednak, aby ustalić dokładną diagnozę, można przeprowadzić wymaganą ilość laboratoryjnych i instrumentalnych metod badań, po czym można zalecić pacjentowi schemat leczenia osteomalacji.
Osteomalacja:
- laboratoryjne metody diagnozowania zespołu osteomalacji;
- instrumentalne metody diagnozy zespołu osteomalacji;
- skuteczne leczenie zespołu osteomalacji.
Laboratoryjne metody diagnozy zespołu osteomalacji
Przeprowadzając testy laboratoryjne do diagnozy zespołu osteomalacji, należy zidentyfikować konkretne wskaźniki wskazujące na obecność tej szczególnej patologii. Z niedoborem witaminy D w obserwowanych wskaźnikach laboratoryjnych:
- obniżone poziomy fosforanów we krwi,
- stężenie wapnia we krwi w dolnej granicy normy lub poniżej normy,
- niski poziom kalcidiol;
- zwiększony parathormon;
- wzrost fosfatazy alkalicznej.
Wszystkie te wskaźniki z dużym prawdopodobieństwem wskazują na obecność zespołu osteomalacji u dorosłych pacjentów. Diagnostyka różnicowa według parametrów laboratoryjnych prowadzona jest z pierwotną utratą fosforanów, kwasicą metaboliczną, osteoporozą i niektórymi innymi stanami patologicznymi..
Instrumentalne metody diagnozy zespołu osteomalacji
Instrumentalne metody badawcze są również szeroko stosowane do diagnozowania zespołu osteomalacji. Za pomocą badań histomorfologicznych można oszacować szybkość zwapnienia i tworzenie kości. Wykorzystuje się do tego metodę podwójnej etykiety tetracyklinowej, zgodnie z wynikami której podczas osteomalacji zmniejsza się odległość między dwiema etykietami tetracyklinowymi, a pojawia się niezmineralizowana matryca. Badania radiograficzne są najbardziej pouczające w zespole osteomalacji. Ważnymi objawami osteomalacji są zmiany w trzonach kręgów: rozmycie ich wzorów, wklęsłość krawędzi, a czasami kompresyjne złamania..
Charakterystycznym objawem rentgenowskim osteomalacji jest wykrywanie stref Loozera - pęknięć lub wąskich linii, które przenoszą promienie X, mają sklerotycznie zmienione krawędzie i są prostopadłe do korowej krawędzi kości..
Skuteczne leczenie zespołu osteomalacji
Leczenie zespołu osteomalacji przede wszystkim realizuje następujące cele: eliminacja niedoboru witaminy D, hipofosfatemii i hipokalcemii. Pacjentom przepisuje się preparaty naturalnej witaminy D, jej aktywnych metabolitów lub ich analogów. Preparaty wapnia należy dodawać z niedoborem spożycia lub wchłaniania, z hipokalcemią.
Preparaty fosforowe są wskazane w hipofosfatemii, ale w praktyce klinicznej rzadko są przepisywane dorosłym pacjentom. W niektórych przypadkach, na przykład, w przypadku hipowitaminozę D związaną z zespołem złego wchłaniania, pacjentom przepisuje się kalcytriol i alfakalcydol w dawkach, które nie powodują hiperkalciurii i hiperkalcemii..