Odontogenne zapalenie kości i szpiku szczęki

Co to jest odontogenne zapalenie kości i szpiku?

Odontogenne zapalenie kości i szpiku szczęki - zaraźliwe uszkodzenie kości szczęki. Stanowi około 70% wszystkich zgłoszonych przypadków choroby. Zauważono, że męska część populacji cierpi na tę chorobę częściej niż połowa samic. Być może wynika to z przedwczesnego leczenia lekarzy w przypadku wystąpienia chorób, które powodują początek zapalenia kości i szpiku..

Większość odontogennego zapalenia szpiku to uszkodzenie żuchwy, około 85% wszystkich przypadków. Szczęka górna jest rzadziej uszkadzana - do 15%. Głównym szczytem występowania jest wiek od 7 do 15 lat w dzieciństwie i od 30 do 35 lat w stanie dojrzałym. W dzieciństwie rozwój choroby jest najczęściej związany z próchnicą tkanki zęba..

Terminologiczna koncepcja "zapalenia kości i szpiku" została po raz pierwszy wykorzystana w XIX wieku. W istocie nazwa tej choroby nie w pełni odzwierciedla procesy zachodzące w ciele. W przeciwieństwie do terminu, który oznacza uszkodzenie szpiku kostnego, zapalenie wpływa na wszystkie elementy strukturalne kości, a także powoduje uszkodzenie otaczającej tkanki miękkiej..

Treść artykułu:

• Przyczyny zapalenia kości i szpiku
• Formy odontogennego zapalenia szpiku i cech objawowych
• Diagnostyka zapalenia kości i szpiku
• Leczenie odontogennego zapalenia kości i szpiku
• Możliwe powikłania
• Zapobieganie zapaleniu kości i szpiku
• Rokowanie choroby

Przyczyny zapalenia kości i szpiku

W przeważającej większości przypadków choroba jest wywoływana przez chorobotwórcze bakterie, które dostają się do kości przez krwioobieg zainfekowanego zęba. Najczęściej sprawcą jest Staphylococcus aureus, rzadziej - Streptococcus, Klebsiella, Pseudomonas aeruginosa i niektóre typy E. coli. Czasami patogeny odgrywają wiodącą rolę..

Wyróżnia się następujące drogi infekcji:

• zakażony ząb (zapalenie ozębnej);

• przepływ krwi;

• urazy;

• przewlekłe infekcje i ich zaostrzenia (zapalenie migdałków, zapalenie zatok, zapalenie zatok);

• ostre choroby zakaźne (szkarlatyna, błonica, dławica piersiowa).

Opierając się na metodzie penetracji drobnoustrojów chorobotwórczych do jamy zęba, zapalenie kości i szpiku szczęki można podzielić na następujące typy:

• zapalenia kości i szpiku, które stanowi około 75% przypadków. Czynnik wywołujący chorobę poprzez próchnicowe zaniedbane formacje wnika do miazgi zęba, następnie trafia do korzenia, a stamtąd porusza się za pomocą kanałów i przekazu limfatycznego do tkanki kostnej i powoduje proces zapalny.

• hematogenne zapalenie szpiku wywołane obecnością przewlekłych chorób i ich zaostrzeń. Po pierwsze, infekcja rozprzestrzenia się na sąsiadującą tkankę kostną, a następnie przenosi się do zębów, skąd wchodzi do jamy.

• traumatyczne zapalenie kości i szpiku, które występuje po złamaniach, zwichnięciu szczęki. Jednocześnie drobnoustroje chorobotwórcze mogą przedostawać się z zewnątrz (na przykład z powierzchni skóry), ale bakterie żyjące w ciele również mogą być aktywowane. Najrzadszy rodzaj zapalenia kości i szpiku.

Specjaliści wciąż są niejasnymi mechanizmami występowania zapalenia kości i szpiku w szczęce. Wiadomo jednak, że istnieje szereg stanów predysponujących do choroby i wywołujących ją, co w połączeniu daje impuls do rozwoju patologii..

Kategoria zjawisk predysponujących obejmuje:

• utajone infekcje;

• objawy alergiczne;

• zmniejszona odporność z powodu choroby lub długotrwałego leczenia agresywnymi lekami;

• wyczerpanie fizyczne i nerwowe.

Powody, dla których polecenie "start" w odontogennym zapaleniu kości i szpiku:

• urazy;

• choroby jamy ustnej;

• zapalenie ozębnej, zapalenie miazgi i inne uszkodzenia zębów;

• częste przeziębienia;

• choroby przewlekłe w ostrej fazie;

• podkreśla, jasne negatywne emocje i doświadczenia.

Formy odontogennego zapalenia szpiku i cech objawowych

Objawy kliniczne, które wyrażają się w dolegliwościach pacjenta, zależą od rodzaju zapalenia kości i szpiku, przebiegu choroby i stopnia uszkodzenia tkanki:

Ostra forma

Ostra forma, w której objawy są wyraźne, organizm aktywnie reaguje na infekcje, opiera się "na wszystkich frontach".

Objawy choroby w tej postaci są lokalne i ogólne:

• Ból w obszarze uszkodzonego zęba, pogarszany przez palpację (palpacja, lekki nacisk) szczęki i miękkich tkanek przylegających. Testy perkusyjne (stukanie) również zwiększają ból. I najczęściej ból wzrasta w sąsiednich obszarach, a w bezpośrednio zakażonym zębie ustępuje.

• Jest zaznaczony obrzęk tkanki mięśniowej wokół dotkniętego obszaru, zaczerwienienie i obrzęk..

• Zarażony ząb, na początku choroby nieruchomy, zaczyna stopniowo się rozluźniać. Istnieje zespół "kluczy", gdy zęby sąsiadujące ze zmianą również ulegają przemieszczeniu..

• Powiększone węzły chłonne szyjki i podżuchwowej wraz z bolesnością.

• W niektórych przypadkach może dojść do naruszenia wrażliwości ust i smaku..

• Wyniki krwi i moczu wskazują na oczywiste zapalenie..

Typowe objawy:

• bóle głowy, szczególnie w świątyniach;

• zespół ogólnego osłabienia;

• wzrost temperatury ciała do 39-40 stopni;

• zaburzenia snu;

• dolegliwości.

Postać podostra

Sub ostra forma rozwija się po ostrym. Na tym etapie powstaje przetoka, przez którą wydostają się ropne wydzieliny i płyn zapalny. Gdy ciśnienie słabnie, ból ustępuje, ale ognisko infekcji pozostaje w miejscu. Co więcej, proces zapalny może rosnąć i powodować powstawanie martwych miejsc - sekwestrujących.

Objawy podostrej postaci:

• podwyższona temperatura ciała;

• zespół bólu staje się mniej wyraźny;

• ropny płyn jest uwalniany z uszkodzonego zęba;

• rosnące ogólne złe samopoczucie.

W przypadku braku odpowiedniego leczenia możliwe jest opracowanie uogólnionej postaci zapalenia kości i szpiku, która w przypadku braku opieki medycznej może być śmiertelna..

Chroniczna forma

Chroniczna forma, która trwa od kilku miesięcy do kilku lat. Charakteryzuje się okresowymi powtórkami nawrotów (zaostrzeń) i remisjami (zanikami) choroby. W przebiegu przewlekłym powstają przetoki, sekwestratory. Zęby zyskują mobilność. W miejscu zakażenia obserwuje się pogrubienie szczęki..

W niektórych przypadkach ostrego i przewlekłego odontogennego zapalenia kości i szpiku, ciężkie objawy mogą być nieobecne, a objawy mogą być interpretowane jako objawy całkowicie różnych chorób..

Diagnostyka zapalenia kości i szpiku

• W celu postawienia prawidłowej diagnozy stosuje się połączenie różnych metod diagnostycznych: obraz kliniczny i skargi pacjentów są skorelowane z laboratoryjnymi i instrumentalnymi metodami badań..

• Metody laboratoryjne prezentowane są przede wszystkim w ogólnym badaniu krwi. Wzrost liczby leukocytów wskazuje na obecność procesu zapalnego i charakterystykę postaci leukocytów na podstawie charakteru choroby. Wskaźnik infekcyjnego charakteru choroby jest również wskazywany przez wskaźnik ESR i obniżenie poziomu płytek krwi.

• W przypadku niezrozumiałego obrazu klinicznego stosuje się biochemiczne badanie krwi, badanie moczu.

• Od instrumentalnych metod diagnostycznych wykorzystuje się radiografię szczęki, która wyraźnie pokazuje miejsce choroby na podstawie zmienionej struktury kostnej - wewnętrzna część kości gęstnieje, a zewnętrzna staje się cieńsza..

• Najbardziej pouczające i dokładne jest badanie z użyciem tomografii komputerowej. Ta metoda pozwala nie tylko określić źródło infekcji, ale także nasilenie stanu zapalnego, czasu trwania, natury. Badanie CT ujawnia duże i małe formacje, pojedyncze i grupowe, a także pokazuje obszar rozprzestrzeniania się choroby. Często stosuje się metodę fistulograficzną, polegającą na przeprowadzaniu skanowania CT za pomocą środka kontrastowego.

• Inną metodą jest promieniowanie podczerwone, za pomocą którego szacowana jest temperatura, a obszary o podwyższonych wartościach są wskazane..

• W przypadku niektórych chorób współistniejących, takich jak gruźlica, diagnoza jest trudna, a sytuacja wymaga dokładnych badań..

Leczenie odontogennego zapalenia kości i szpiku

Współczesna praktyka medyczna obejmuje zintegrowane podejście do leczenia odontogennego zapalenia kości i szpiku szczęki. Obejmuje zabiegi chirurgiczne i farmakoterapię. Pojedyncze manipulacje operacyjne lub efekty medyczne nie przyniosą rezultatów, a ponadto mogą prowadzić do komplikacji..

Leczenie odbywa się w warunkach stacjonarnych i zależy od postaci choroby i jej stadium..

• Ostre zapalenie kości i szpiku szczęki wymaga natychmiastowego usunięcia uszkodzonego zęba. Po usunięciu wnęka jest płukana roztworami antybiotyków w celu dezynfekcji i eliminacji ropy. Następnie regularna rehabilitacja rany za pomocą środków antyseptycznych, wprowadzenie leków przeciwbakteryjnych w celu spłaty źródła infekcji, zapobiega ich rozprzestrzenianiu się. Zastosuj także kursy przywracania i witamin.

• Podostre postaci zapalenia kości i szpiku należy zapobiegać infekcjom. Głównym zadaniem jest zapobieganie rozprzestrzenianiu się zapalenia na sąsiednie obszary i uderzanie w zdrowe tkanki. W tym celu wprowadza się leki przeciwbakteryjne i przeciwzapalne, stosuje się drenaż ognisk ropnych. Kolejne terapie obejmują antybiotyki, infuzje witamin, kursy detoksykacji. Stosuje się metody fizjoterapii..

• Przewlekłe odontogenne zapalenie kości i szpiku z utworzonymi przetokami i sekwestrami wymaga otwarcia zmian, usunięcia martwych miejsc skóry i ropnych formacji. Leczenie antybiotykami ma na celu wyeliminowanie zakaźnego stanu zapalnego i ograniczenie choroby w dotkniętym obszarze. Przeprowadzana jest całkowita reorganizacja uszkodzonego obszaru i całej jamy ustnej. Pacjent otrzymuje infuzję przeciwzapalną, detoksyfikacyjną i infuzję witaminową (dożylną).

W przypadku wszystkich rodzajów odontogennego zapalenia kości i szpiku zalecana jest ogólna terapia wzmacniająca, zwiększająca odporność organizmu..

Możliwe powikłania

Prowadzenie odontogennego zapalenia kości i szpiku, a także chorób współistniejących, które pogarszają przebieg choroby, może powodować poważne powikłania:

• posocznica, często śmiertelna;

• zapalenie z wyciekiem ropnego płynu (cellulitis) miękkich tkanek twarzy i szyjki macicy;

• powstawanie ropni o różnej lokalizacji;

• deformacje szczęki, tworzenie fałszywych kości;

• patologiczne złamania szczęki.

• Ponadto uszkodzenie górnej szczęki może prowadzić do chorób nosogardła i zakrzepowego zapalenia żył. Uszkodzenie regionu żuchwy - ograniczenie mobilności.

Zapobieganie zapaleniu kości i szpiku

Niestety, nie ma metod, które chroniłyby ludzi przed rozwojem zapalenia kości i szpiku stawowego w 100 procentach. Ale higiena, ostrożność i terminowy dostęp do lekarzy wielokrotnie zmniejsza ryzyko zachorowania. Można wyróżnić następujące działania zapobiegawcze:

• regularne, przynajmniej raz w roku, wizyty u dentysty;

• dokładnie mycie zębów dwa razy dziennie, usuwanie resztek jedzenia po posiłkach;

• unikanie urazów, uderzeń, zwichnięć szczęki;

• poprawa stanu odporności przy odpowiednim wysiłku fizycznym, przebywanie na świeżym powietrzu, właściwe odżywianie;

• aktualne protetyki i leczenie stomatologiczne.

Rokowanie choroby

Możliwe jest wypowiadanie się o prognozie zapalenia kości i stawów szczęki tylko po postawieniu diagnozy i ocenie ciężkości stanu. Im wcześniej choroba zostanie wykryta, tym szybciej i łatwiej będzie można ją rozwiązać. Dlatego nigdy nie należy ignorować podróży do dentysty, szczególnie w przypadku wystąpienia niecodziennych wrażeń, bólu, gorączki nieznanego pochodzenia i innych szczególnych objawów..

Z czasem, niezauważone, ostre zapalenie kości i szpiku grozi przejściem w stan przewlekły. Regularne badania u dentysty, zapobiegawcze badania krwi mogą określić początkowy etap nawet bez pojawiania się znaków ostrzegawczych..