Zanik mięśni pośladkowych jest z reguły powikłaniem różnych chorób, częściej o charakterze neurologicznym lub pourazowych z całkowitą lub częściową utratą zdolności motorycznych. W niektórych przypadkach choroba jest spowodowana czynnikami dziedzicznymi. Tkanka mięśniowa pośladków jest znacznie zmniejszona, przerzedzona, odrodzona i zastąpiona przez tkankę łączną i tłuszczową, czasami zanika całkowicie..
Przyczyny i objawy atrofii mięśni pośladkowych
Zanik mięśni dzieli się na prosty (lub pierwotny) i neurogenny (lub wtórny). W przypadku pierwotnego wariantu atrofii mięśniowej (miopatii) sama tkanka mięśniowa ulega uszkodzeniu w wyniku naruszenia unerwienia (dostarczenia włókien nerwowych do włókien mięśniowych). Istotną rolę odgrywają czynniki, które nadają impetu początkowi procesu patologicznego - nadmiernemu wysiłkowi fizycznemu i ogólnemu kondycji organizmu ludzkiego, różnym chorobom zakaźnym i nerwicowym, urazom.
Wtórnemu lub neurogennemu zanikowi z reguły towarzyszą poważne choroby, w których wpływają neurony ruchowe rdzenia kręgowego, korzenie nerwów lub nerwy obwodowe. Przyczyną atrofii jest często uraz nerwów lub chorób zakaźnych, które powodują śmierć komórek nerwowych w rdzeniu kręgowym; choroby neurologiczne - osteochondroza kręgosłupa lędźwiowego, artretyzm i artroza.
Przedłużająca się mimowolna bezczynność pacjenta w wyniku udarów, paraliżu, niedowładów prowadzi również do rozwoju atrofii mięśni pośladkowych. W niektórych przypadkach postępująca atrofia mięśni lub miopatia związana z podłogą, choroba jest dziedziczna.
Obraz kliniczny zależy od pierwotnych przyczyn występowania i rozwoju atrofii mięśni pośladkowych. Jeśli choroba ma charakter pierwotny, charakteryzuje się powolną i stopniową manifestacją - wraz z postępującą dystrofią mięśniową pacjent ma specyficzny "chód kaczki".
W drugorzędowej postaci atrofii mięśni pośladkowych objawy zależą od stopnia uszkodzenia i charakteru choroby podstawowej. W zespole górnego nerwu pośladkowego ból obserwuje się w górnej części okolicy pośladkowej iu uda. Ponieważ dziedziczna miopatia występująca tylko u chłopców we wczesnym dzieciństwie charakteryzuje się również rozwojem atrofii mięśni pośladków, co w połączeniu z innymi objawami choroby prowadzi do całkowitego unieruchomienia dziecka.
Zjawiska miopatyczne są znacznie pogarszane przez różne niekorzystne czynniki - infekcje, zatrucie, przeciążenie. Wyróżniają się one symetrią procesu, podczas gdy atrofia jednej grupy mięśniowej zwiększa się kompensacyjnie. Częściej, objętość tkanki mięśniowej nie zwiększa się z powodu włókien mięśniowych, ale w wyniku ich wymiany na tkankę tłuszczową i tkankę łączną. Mięśnie stają się duże, ale słabe, zwiotczałe, nie mają siły.
Zapalenie ścięgna pośladkowego lub zapalenia miotond ze względu na dynamiczny rozwój zaburzeń ruchowych jest również przyczyną atrofii. W tej chorobie dotknięte są ścięgna, a proces przenosi się do tkanki mięśniowej. Obserwuje się osłabienie mięśni, atrofia się nasila, upośledzenie motoryczne wzrasta - pacjentowi trudno jest podnieść się z pozycji poziomej. Postęp choroby często prowadzi do pęknięcia w miejscu połączenia mięśnia ze ścięgnem, a po poruszeniu trzonkiem i kończyną kończyny odczuwa ból.
Słabość i atrofia tkanki mięśniowej okolicy pośladkowej jest związana z naruszeniem unerwienia górnych i dolnych nerwów pośladkowych, co prowadzi do pewnych trudności w prostowaniu wygiętego tułowia, wydłużenia i obrotu kończyny dolnej w udzie. Porażenie gluteus maximus staje się zauważalne podczas biegania, skakania, wchodzenia po schodach lub pochylonej płaszczyźnie. Podczas chodzenia po płaskiej powierzchni paraliż nie jest zauważalny..
Rozpoznanie i leczenie atrofii mięśni pośladkowych
Diagnozę przeprowadza się na podstawie inspekcji i starannego zebrania historii, w razie potrzeby wykorzystując inne metody badania. Wybór taktyki i opcji leczenia zależy od stopnia zaawansowania choroby, a także od głębokości uszkodzenia tkanki mięśniowej..
W każdym razie, przede wszystkim, terapia powinna być ukierunkowana na leczenie choroby podstawowej, która spowodowała rozwój atrofii. Leczenie objawowe pomoże złagodzić i poprawić stan pacjenta. Aktywnie stosowane, a nie leczenie farmakologiczne, a mianowicie fizjoterapia. W ciężkich przypadkach prowadzi się wyłącznie leczenie zachowawcze, którego celem jest zapobieganie pogorszeniu stanu pacjenta, a także wsparcie moralne i psychologiczne, odpowiednia opieka..