Badanie morfologii erytrocytów pozwala na wczesne wykrycie różnych zaburzeń w układzie krwiotwórczym. W szczególności dotyczy to takich chorób jak niedokrwistość mikrocytarna.
Krwinki czerwone to czerwone krwinki krwi, które mają kształt dysku dwuwklęsłego. Rozmiar jednego erytrocyta wynosi 7-8 mikronów (80-100 femtolitrów). Wraz ze zmianą struktury, struktury, liczby i składu czerwonych krwinek lekarze diagnozują niedokrwistość. Niedokrwistość mikrocytarna charakteryzuje się występowaniem małych czerwonych krwinek we krwi..
Treść artykułu:
- Norma i patologia
- Kolor
- Co to jest mikrocytoza?
- Niedobór żelaza i niedokrwistość
- Rodzaje anemii
- Niedokrwistość mikrocytowa w dzieciństwie
- Jakie jest niebezpieczeństwo?
- Leczenie niedokrwistości mikrocytarnej
Norma i patologia
Czerwone krwinki pozwalają zachować żywotną aktywność ludzkiego ciała. Zwykle ich rozmiary wynoszą 80-100 fl.
W zależności od tego wskaźnika:
Niedokrwistość mikrocytowa (mikrocytoza), w której wielkość erytrocytów jest mniejsza niż 80 fl.
Niedokrwistość makrocytów, w której wielkość czerwonych krwinek przekracza 100 μl.
Jeśli wielkość czerwonych krwinek utrzymuje się w normalnym zakresie, wówczas lekarze mówią o normocytozie.
Kolor
Wskaźnik koloru krwi ma istotne znaczenie w diagnozowaniu różnych chorób. Niedokrwistość może być hipochromiczna, hiperchromiczna i normochromiczna. Hemoglobina, która jest częścią erytrocytów, jest odpowiedzialna za zabarwienie krwi. Jeśli nie jest wystarczająca we krwi, mikrocytozie towarzyszy hipochromia. Ten stan nazywa się niedokrwistością mikrocytarną..
Co to jest mikrocytoza?
Mikrocytoza jest częstym zaburzeniem, w którym czerwone krwinki nabywają małe objętości. W badaniu krwi można wykryć dużą liczbę małych czerwonych krwinek, co jest odchyleniem od normy.
Nie wystarczy po prostu ustalić fakt niedokrwistości mikrocytarnej, konieczne jest zidentyfikowanie przyczyny, która doprowadziła do tego naruszenia. Jest to szczególnie ważne podczas wstępnej diagnozy. Należy wziąć pod uwagę, że mikrocytoza wiąże się z różnymi patologiami. Dlatego należy ustawić diagnostykę różnicową..
Niektóre rodzaje anemii same prowadzą do rozwoju mikrocytozy. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, który stan powstał wcześniej: niedokrwistość lub mikrocytoza. Niedokrwistość hipochromiczna często rozwija się ze względu na zmniejszenie rozmiarów czerwonych krwinek.
Niedobór żelaza i niedokrwistość
Niedokrwistość mikrocytarna z niedoborem żelaza jest najczęstszą chorobą występującą wśród wszystkich innych rodzajów niedokrwistości..
Niedokrwistość mikrocytarna niedoboru żelaza może wynikać z następujących przyczyn:
Niedokrwistość na tle hemoglobinurii, gdy uszkodzone krwinek czerwonych są poddawane ogromnej śmierci, a uwolniona z nich hemoglobina zaczyna krążyć swobodnie we krwi. Niedokrwistość przeciwko hemosiderinurii, gdy hemoglobina gromadzi się w nerkach. W takim przypadku w moczu będzie obserwowany wzrost poziomu hemosiderinu (produktu utleniania hemoglobiny)..
Przewlekła niedokrwistość poporodowa, która rozwija się na tle różnych chorób przewodu pokarmowego. W tym przypadku osoba na stałe ma ukryte lub oczywiste krwawienie (maciczne, nerkowe, nosowe, żołądkowo-jelitowe).
Niedokrwistość, która rozwija się z błędami w żywieniu. Gdy w menu jest zbyt mało żelaza.
Niedokrwistość, która rozwija się w pewnych okresach życia, gdy organizm potrzebuje zwiększonych dawek żelaza. Na przykład podczas porodu, podczas karmienia piersią, z częstymi porodami, z udziałem we krwi.
Niedokrwistość, która rozwija się, gdy proces wchłaniania żelaza jest osłabiony lub jeśli występują problemy z jego transportem. Często podobne niepowodzenia obserwuje się u osób cierpiących na nowotwory nowotworowe w obrębie narządów przewodu pokarmowego, z przewlekłym zapaleniem wpływającym na układ narządów FA.
Rodzaje anemii
Chociaż niedokrwistość z niedoboru żelaza jest najczęstszą odmianą anemii, nie wolno nam zapominać o innych typach tego zaburzenia.
Należą do nich:
Hemoglobinopatia: dziedziczna mikrosferocytoza, choroba Minkowskiego-Chauffarda, talasemia.
Sejsmoblastyczna niedokrwistość mikrocytarna. Jest to powszechna nazwa dla anemii, rozwijającej się na tle zaburzeń metabolizmu żelaza. Taka niedokrwistość często występuje równolegle z mikrocytozą, hiperchromią i towarzyszy jej obniżenie poziomu hemoglobiny we krwi. Sejsmoblastyczna niedokrwistość mikrocytarna może być dziedziczona przez krew lub może być nabyta w ciągu życia. Na przykład niedokrwistość tego typu często wiąże się z nowotworami złośliwymi w organizmie lub przewlekłym alkoholizmem..
Anemie, które rozwijają się na tle przewlekłych chorób zakaźnych.
Niedokrwistość rozwijająca się na tle zatrucia organizmu truciznami, metalami ciężkimi i innymi substancjami patogennymi. Wszystko to niekorzystnie wpływa na proces wchłaniania żelaza i produkcję hemoglobiny. Objawami anemii zatrucia są: mikrocytoza, hiperchromia, obecność ciał Jolly we krwi, ziarnistość granulocytów zasadochłonnych.
Wrodzone anomalie wchłaniania żelaza i jego wykorzystanie są rzadkie, ale te zaburzenia doprowadzą do rozwoju niedokrwistości mikrocytarnej.
Niedokrwistość mikrocytowa w dzieciństwie
Od czasu do czasu dzieci są zobowiązane oddać krew do analizy w celu ustalenia dowolnego rodzaju niedokrwistości. Badanie to przeprowadza się w ramach badania lekarskiego wieku lub częściej, w miarę potrzeby..
Objawy mogące sugerować anemię:
Zniekształcenie smaku, chęć jedzenia niezwykłego jedzenia.
Zaburzenia behawioralne: nadmierna apatia, zmniejszona aktywność, zwiększone zmęczenie.
Utrata masy ciała.
Upośledzenie umysłowe.
Najczęściej u dzieci z takimi objawami zdiagnozowano niedokrwistość z niedoboru żelaza. Brak tego pierwiastka śladowego prowadzi do obniżenia poziomu hemoglobiny we krwi, co wywołuje niedotlenienie narządów tkanek o różnym nasileniu.
Aby zapobiec rozwojowi anemii w dzieciństwie, należy monitorować odżywianie dziecka. Menu powinno być zaprojektowane w taki sposób, aby ciało dziecka nie miało niedoboru podstawowych składników mineralnych i witamin..
Dzieci karmione piersią są mniej podatne na anemię niż dzieci, które otrzymują mleko krowie lub kozie. Po wprowadzeniu uzupełniającej żywności, należy stopniowo włączać do diety dziecka pokarm, który jest źródłem żelaza. Oczywiście, zgodnie z wymaganiami wieku ciała.
Jeśli u dziecka rozwinie się niedokrwistość mikrocytarna, należy skonsultować się z lekarzem i przekazać krew do analizy. Głównym objawem kłopotów jest obniżenie poziomu hemoglobiny we krwi..
Jakie jest niebezpieczeństwo?
Jeśli poziom żelaza w organizmie spada, prowadzi to do rozwoju następujących reakcji patologicznych:
Zmniejszenie zapasu składników hemogennych znajdujących się w szpiku kostnym i wątrobie.
Pogorszenie produkcji ferrytyny, co prowadzi do obniżenia jej poziomu. Białko to odpowiada za zachowanie żelaza w komórkach tkanek..
Zwiększona zdolność wiązania żelaza z krwią.
Zwiększone poziomy protoporfiryny w czerwonych ciałkach krwi.
Zmniejszenie aktywności enzymów odpowiedzialnych za wiązanie żelaza wewnątrz erytrocytów.
Jeśli choroba nie zostanie leczona, będzie postępować. Poziom żelaza i hemoglobiny może spaść do krytycznych poziomów. Czerwone krwinki będą stale zmniejszać się. W rezultacie mikrokuty będą głównie krążyć we krwi. Ponadto, hemogram da poikilocytozę i hypochromię. Można to wykryć, przeprowadzając biochemiczne i kliniczne badanie krwi. Badania te potwierdzą rozpoznanie niedokrwistości mikrocytarnej z niedoborem tlenu..
Konieczne jest przeprowadzenie diagnostyki różnicowej niedokrwistości z niedoboru żelaza z innymi rodzajami niedokrwistości. W związku z tym wskazana będzie niedokrwistość wywołana zatruciem organizmu: wtrącenia bazofili w erytrocytach, zwiększone poziomy ołowiu we krwi, obecność protoporfiryn i koproporfiryn w moczu. Przy wysokim poziomie HbF i HbA2 we krwi można podejrzewać talasemię..
Leczenie niedokrwistości mikrocytarnej
Leczenie niedokrwistości mikrocytarnej wymaga szybkiego leczenia. Dostosuj menu pacjenta.
Pod warunkiem, że choroba rozwija się na tle przewlekłej utraty krwi, należy ją powstrzymać. U kobiet rozwój niedokrwistości często prowadzi do ciężkiego krwawienia miesiączkowego. Dlatego wszyscy pacjenci powinni zostać zbadani przez ginekologa. Czasami wymaga leczenia układu pokarmowego. Aby to zrobić, przyciągnij gastroenterologa..
Często lekarz przepisuje suplementy żelaza. Jeśli to możliwe, preferowane są leki doustne. Wstrzykiwanie żelaza wiąże się z ryzykiem wystąpienia reakcji alergicznych, a także ma wiele skutków ubocznych. Samoleczenie jest niedopuszczalne, ponieważ nadmiar żelaza w organizmie stanowi nie mniej zagrożenie niż jego niedobór..