Przydatne właściwości i zastosowanie szczawiu końskiego
Charakterystyka botaniczna szczaw konia
Szczaw koński jest wieloletnim ziołem, którego wysokość może sięgać 150 cm. Trawa ta należy do rodziny gryczanej (Polygonaceae). Roślina ma gruby, wielogłowy, rozgałęziony kłącze i dość duży korzeń, który rośnie głęboko w glebie. Łodyga jest zwykle pojedyncza, wyprostowana, ma prawie całą długość, z wyjątkiem górnej części rozgałęzionej.
Liście rośliny są duże, naprzemienne. Dolne liście - długa łodyga, kształt serca, górna - krótka łodyga, jajowata - lancetowata. Kwiaty są małe, zielonkawe, biseksualne, zbiera się je w cienkich, grubych i długich kwiatostanach wiechowatych. Szczaw koni kwitnie od późnej wiosny (od maja) do lipca. W rzadkich przypadkach występuje wtórne kwitnienie późnym latem (sierpień) - wczesna jesień (wrzesień).
Pełne dojrzewanie występuje w czerwcu-lipcu. Szczaw owocowy to jasnobrązowa trójkątna nakrętka. Roślina rozmnaża się za pomocą nasion i podziału kłączy (wegetatywnie). Rośnie prawie w całym kraju WNP. Można go spotkać na otwartych łąkach, łąkach, wzdłuż rzek i jezior, rowach, szczawach koni również rośnie w ogrodach warzywnych. Jest znany jako chwast łąkowy..
Przydatne właściwości szczaw konia
Szczaw koński - zioło lecznicze. Korzenie, kłącza i części nadziemne rośliny (liście z ogonkami, kwiatami, owocami) są używane jako surowce lecznicze. Pochodne antrachinonu wykryto w korzeniach szczurzego konia (do 4%), w tym kwas chryzofanowy i chryzofan; garbniki z grupy pirokatechiny (do 15%), flawonoidy, witaminy K, kwasy organiczne (szczawiowy, kawa), żywice, olejek eteryczny, żelazo.
Owoce szczawu końskiego zawierają garbniki i pochodne antrachinonu oraz flawonoidy, rutynę, hiperozyd, karoten i kwas askorbinowy w liściach. W kwiatach ujawniła się duża ilość kwasu askorbinowego. Szczawian wapnia znajduje się we wszystkich częściach szczurzego konia. Skład rośliny pozwala mówić o jej właściwościach antybakteryjnych, ściągających i hemostatycznych.
Zastosowanie szczaw konia
Szczaw koni w medycynie (naukowej i ludowej) jest stosowany jako wywary i proszki. Korzeń i kłącza rośliny są wykorzystywane przez uzdrowicieli ludowych jako skuteczny środek przeczyszczający, ściągający, przeciwjąbłowy, hemostatyczny, gojący się z rany, bakteriobójczy, przeciwzapalny. Liście (świeże) to skuteczne gojenie się ran, środek przeciw paleniu, wrzący. Owoce mają działanie bakteriobójcze, przeciwzapalne, ściągające..
Wewnętrzne stosowanie szczawu końskiego w postaci proszku ma utrwalacz (z małą dawką) i działanie przeczyszczające (ze zwiększeniem dawki proszku). Ponadto, proszki mają pozytywny wpływ na organizm z niedokrwistością, regulują przewód pokarmowy. Taki środek jest przepisywany w leczeniu pęcherzyka żółciowego (pęcherzyk żółciowy). W postaci naparów i wywarów, roślina jest zalecana do skutecznego leczenia zapalenia okrężnicy, zapalenia kości i stawów, zapalenia jelit.
Szczaw koński ma pozytywny wpływ na chroniczne hemoroidy, jak również na szczeliny odbytu, hemoroidy, krwawienia z macicy i płuc. Napary są przepisywane jako środki przeciwzapaleniowe, przeciwgrzybicze i hemostatyczne. W postaci proszku roślina jest zalecana do niedokrwistości, a także jako środek usprawniający pracę przewodu pokarmowego. Szczaw koni jest stosowany nie tylko w medycynie domowej, ale także w zagranicznej medycynie - w Chinach, Niemczech, Uzbekistanie i innych krajach..
Przepisy na bazie szczawiu
Przepis nr 1. Aby przygotować bulion, weź 1 łyżkę posiekanych korzeni, zalej 200 ml wrzącej wody, podpal i gotuj przez 15 minut, następnie nalej 2 godziny i odcedź powstały bulion. Reżim: 100 ml 3 razy dziennie. Narzędzie zaleca się usprawnić proces krążenia krwi w naczyniach mózgowych..
Przepis nr 2. Aby przygotować bulion, trzeba wziąć 1 łyżkę stołową surowców (kłącza z korzeniami), wlać 0,2 litra wody, zapalić ogień na 15 minut, a następnie zaparzać przez 10 minut. i ostrożnie ścisnąć. Schemat: 1 łyżka stołowa do 5 razy dziennie. Odwar ten jest zalecany do krwawienia z hemoroidów, szczelin odbytu, zapalenia jelita grubego, zapalenia jelit.
Przepis numer 3. Aby przygotować bulion, trzeba wziąć 1 łyżkę stołową surowców (suszone owoce szczawiu), zalać szklanką wody, położyć ogień na 10 minut, a następnie nalegać 1 godzinę i nadwyrężyć. Schemat: 3 razy dziennie po 70 ml bulionu. Lek ten jest zalecany w przypadku krwawej biegunki..
Przepis numer 4. Aby przygotować bulion, trzeba wziąć 2 łyżki surowców (korzenie szczawiu), wlać dwie szklanki wody (wrzącej wody), nałożyć niewielki ogień na 15 minut, a następnie nalegać 4 godziny i drenażu. Sposób podawania: douching (wywar przeznaczony jest do jednej procedury). Liczba douching - 12 procedur. Jest zalecany do raka macicy.
Przepis numer 5. Aby przygotować rosół należy wziąć 30 gramów surowców (zmiażdżone korzenie szczawiu), wlać 6 szklanek wody, położyć na małym ogniu przez 60 minut, a następnie nalegać 30 minut i nadwyrężyć. Reżim spożycia: 0,5 filiżanki dwa razy dziennie. Odwar zalecany w przypadku chorób wątroby.
Przepisy na sałatkę
Szczaw jest również używany do przygotowania smacznych i, co najważniejsze, zdrowych sałatek.
Przepis numer 1. Musisz wziąć 50-75 gramów szczawiu, dokładnie umyć zimną wodą, a następnie posiekać. Dodatkowe składniki: jajko na twardo, sól, cukier, pieprz, warzywa. Do opatrunku należy użyć śmietany lub majonezu..
Przepis numer 2. Musisz wziąć szczaw (100 g), świeże ogórki i pomidory w równych proporcjach (100 g), zieloną cebulę i rzodkiew (50 g), pociąć produkty do pojemnika. Dodatkowe składniki: zielony groszek (50 g), gotowane lub pieczone mięso (150 g), jajko na twardo, zielenie, sól. Do ubieranie można użyć śmietany lub majonezu.
Korzeń szczurzego konia
Korzenie i kłącza szczawiu końskiego są bogate w substancje lecznicze. Pochodne antrachinonu - kwas chryzofanowy (chryzofanol) znajdują się w ich składzie; garbniki (8-12%); emodin; kwas kawowy i nepodin flawonoidów. Również w kłączach zawiera wapń kwasu szczawiowego (do 9%). Użyteczne makroskładniki (K, Ca, Mg, Fe) i mikroelementy (Mn, Cu, Zn, Co, Cr, Al, Ba, V, Se, Ni, Sr, Pb, I, B) znaleziono również w korzeniach szczawiu końskiego..
Przepisy kulinarne wywar z korzeni i kłącza szczaw konia
Przepis numer 1. Aby przygotować bulion zaleca się 1 łyżkę stołową surowców, wlać szklankę wody (200 gramów), zapalić ogień na 15 minut, następnie nalegać 2 godziny i ostrożnie wycisnąć surowce. Reżim spożycia: do 5 razy dziennie, 1 łyżka bulionu. Narzędzie jest zalecane do miażdżycy.
Przepis nr 2. Aby przygotować bulion, będziesz potrzebował 1 łyżki posiekanego korzenia, aby zalać 200 ml wrzącej wody, włożyć ogień i gotować przez 15 minut, następnie nalegać 2 godziny, odcedzić bulion. Reżim: 100 ml 3 razy dziennie. Wywar jest zalecany w celu poprawy procesu krążenia krwi w naczyniach mózgu.
Numer receptury 3. Proszek wykonany z korzeni rośliny. Schemat: weź 0,25 grama 3 razy dziennie. Proszek jest zalecany do biegunki..
Rosnący szczaw
Wiosną ludzkie ciało cierpi na brak witamin. W tym okresie zaleca się dodawanie liści szczawiu do sałatek i innych potraw, ze względu na kompozycję, z której można łatwo zaspokoić głód witamin. Ponadto, szczaw znacząco poprawia trawienie, minimalizuje rozwój procesów gnilnych w jelitach.
Szczaw można hodować zarówno w ogrodzie, jak iw domu. Do uprawy w normalnych warunkach domowych należy wybrać następujące odmiany: "Ałtaj", "Maikop", "Odessa liściaste". Roślina łatwo toleruje cień, idealna temperatura wynosi od 5 do 20 ° C. Szczaw uwielbia gleby bogate w próchnicę, można użyć lekko kwaśnej gleby "Begonia". Nasiona szczawiu wysiewa się w rowkach o głębokości 0,8-1 cm, należy obserwować odległość między rzędami 6-7 cm.
Przygotowane rowki nawozić humusem. Siew roślin produkowanych przez cały rok, najważniejsze - wytrzymać 30-dniową przerwę. W lecie sieją szczaw przez półtora roku użytkowania, na wiosnę - przez dwa lata. Łatwo jest dbać o szczaw: gdy tylko pojawiają się pierwsze pędy, one się rozrzedzają, należy pozostawić odległość około 4 cm między nimi.
Ważnym krokiem w masowym sadzeniu jest przygotowanie gleby na szczaw, czyli usunięcie chwastów. Po zebraniu poprzedników szczawiu (na przykład traw wieloletnich) należy obrać glebę na głębokość co najmniej 6-8 cm W przypadku zwiększonego zanieczyszczenia konieczne jest użycie saletry amonowej w celu przyspieszenia kiełkowania nasion chwastów. Po 10 dniach zaleca się ponowne obrać na głębokość około 14 cm i posypać powierzchnię nawozem organicznym.
Sorrel nie lubi świeżego obornika. Podlewanie odbywa się regularnie, ważne jest, aby gleba była stale mokra. Kanał zalecany 2-3 razy w miesiącu. Rozmnażanie roślin odbywa się za pomocą nasion i kłączy, które są zbierane i sadzone we wrześniu w doniczkach lub skrzynkach.
Dzieci szczawiu
Szczaw zawiera wapń, magnez, żelazo i fosfor. Ponadto szczaw jest bogaty w witaminy B1, K, C i kwasy organiczne. Właśnie te substancje mają szczególną wartość dla ludzi, ponieważ są zawarte w rzadkich produktach. Szczaw ma tę samą wartość, co pozostałe warzywa, dlatego nie należy go dzielić na osobną grupę i unikać jego obecności w diecie dziecka. Dzieci mogą spożywać szczaw z tego samego czasu, co koperek, pietruszka, sałatki itp..
Nasiona sorrelów
Szczaw nie boi się zimna, jego nasiona, za pomocą których występuje rozmnażanie, mogą kiełkować swobodnie w temperaturze zaledwie +3 ° C. W dniu 8, maksymalnie 14 dni po wysiewie pojawiają się pędy. W przypadku nasion szczawiowych warunki cieniowania są uważane za korzystne. Nasiona rośliny zawierają garbniki..
Szczaw odchodzi
Liście szczawiu nadają się do spożycia w żywności. Są zbierane na wiosnę iw pierwszej połowie lata, w czasie, gdy jeszcze nie pojawiła się inna zieleń. Szczaw jest bogaty w witaminy, jest w stanie zrekompensować niedobór witamin, który powstaje w ciele człowieka po zimie. Z liści szczawiu przygotowujemy pyszną zieloną zupę, jest ona używana jako nadzienie do ciast, stosowane w różnych sałatkach warzywnych i mięsnych.
Liście szczawiu mają specyficzny kwaśny smak, który jest podawany roślinie przez jej kwasy (szczawiowy, jabłkowy i cytrynowy). Ponadto w liściach znaleziono surowe białko, garbniki, kwas askorbinowy, karoten, witaminy B1, B2, PP, sód, potas, żelazo, wapń, fosfor, mangan, miedź, molibden, cynk, nikiel i sole soli. inne substancje.
Szczaw kalorii
Szczaw, jak wszystkie inne warzywa - przydatny i niskokaloryczny produkt. Zawartość kalorii w świeżym produkcie wynosi tylko 19 kalorii, gotowanych (zaleca się gotować nie więcej niż 3-5 minut, aby zaoszczędzić skład witaminowy) - 15 kilokalorii.
Odmiany szczawiu
Najczęstsze odmiany szczawiu to Belleville, Krupnolistny, Shirokolistny, Maikop, Szpinak, które różnią się kolorem, rozmiarem, smakiem i innymi cechami..
Odmiana Belleville charakteryzuje się dużymi, mięsistymi liśćmi, które charakteryzują się jasnozielonym kolorem. Mają grube patyki. Gatunek przynosi wysokie plony, łatwo przenosi się na zimno. Smak kwaśnego subokwasu.
Dla odmiany szerokolistnej charakteryzuje się liśćmi średniej wielkości i jajowatą. Kolor rośliny zielone. Odmiana daje wysoką wydajność.
Odmiana wielkokwiatowa: liście są dość duże, mają owalny kształt jaja, jasnozielony kolor. Ta odmiana daje wspaniałe żniwa. Smak rośliny jest kwaśny. Szczaw liściasty nie boi się zimna, odporny na mróz.
Odmiana Maikop wyróżnia się także dużymi, mięsistymi, szerokimi jajowatymi liśćmi. Ma jasnozielony kolor z ledwo zauważalnym żółtawym odcieniem. Średni kwaśny smak.
Odmiana szpinaku ma również szerokie, duże liście ciemnozielonego koloru. Dojrzewa wcześniej niż inne odmiany. W jego liściach kwas szczawiowy jest mniejszy niż w innych odmianach, ale jest więcej kwasu cytrynowego i jabłkowego. Smak kwaśny liścia.
Sorrel kwaśny
Kwasowy szczaw jest wieloletnią zielną rośliną o wysokości do 1 metra. Rdzeń rośliny jest wyprostowany, użebrowany, z reguły ma kolor ciemnofioletowy. Rdzeń kończy się wiechowatym kwiatostanem. Roślina dwupienna. Liście kwaśnego szczawiu są różne: podstawowe - długo petiolate, z wyraźną żyłą w centrum, cały, kwaśny smak; liście łodygi przemienne, praktycznie bezszypułkowe.
Kwiaty zbierane są w cylindryczne wiechy, charakteryzują się różowym lub czerwonawym kolorem. Nasiona są małe, trójkątne, spiczaste, ich kolor jest czarno-brązowy. Kwaśny szczaw jest używany jako roślina lecznicza i pokarmowa. Białka, lipidy, flawonoidy, garbniki, witaminy B, C, K, sole żelaza, karoten, a także kwas szczawiowy znajdują się w kompozycji liści i łodygi..
Kwaśny sorrel jest używany przez uzdrowicieli ludowych do normalizowania procesu trawienia, zwiększania apetytu, a także jako skuteczny środek moczopędny i oczyszczający krew. Herbata z suchej trawy jest skutecznym lekarstwem na choroby skóry..
Mały szczaw
Mały szczaw (lub szczaw wróblowaty, szczaw) jest wieloletnim ziołem, którego wysokość waha się od 15 do 55 cm, ma pełzające kłącze. Pędy wyprostowane, lekko rozgałęzione. Liście u podstawy są długo-petiolate, a liście łodygi są siedzące lub krótko-petiolate, których liście są zwykle zgięte z boku ostrzy. Ta roślina jest dwupienna. Jego kwiaty są tej samej płci, zielone z charakterystycznym czerwonawym odcieniem. Kwiaty zebrane w wiechowaty kwiatostany.
Smak szczawiu jest mały - kwaśny, o działaniu ściągającym. Ten gatunek kwitnie od maja do czerwca. W swoim składzie roślina zawiera kwas szczawiowy, garbniki, olejek eteryczny, żywicę, witaminę K, więc jest stosowana jako lekarstwo w tradycyjnej medycynie. Preparaty na jej podstawie zalecane są w przypadku biegunki, chorób stawów i zatrzymania moczu. Skuteczny szczaw jest mały jak środek hemostatyczny, jest przepisywany przez silne okresy.
Gatunek ten rośnie na południu północnej Afryki, w Japonii, Turcji i na południu Ameryki. Jest również dystrybuowany w WNP, szeroko reprezentowany na Syberii, Dalekim Wschodzie i na Kaukazie.
Przeciwwskazania do stosowania szczawiu
Sorrel, pomimo swoich korzyści, nie jest zalecany do spożywania w dużych ilościach, nie powinien być również spożywany codziennie. Sorrel przyczynia się do wypłukiwania wapnia z organizmu, powstawania kamieni nerkowych. Jest przeciwwskazany w czasie ciąży. Duża ilość kwasu szczawiowego może przyczyniać się do rozwoju osteoporozy, a także zaburzeń czynności nerek..