Jeśli chodzi o choroby układu moczowego, pierwszą rzeczą, która przychodzi do głowy, są różne procesy infekcyjno-zapalne nerek, pęcherza moczowego i dróg moczowych. Niemniej jednak urologia jest nauką, która zajmuje się różnego rodzaju patologiami tego systemu. W swojej praktyce lekarze często mają do czynienia z niespecyficznymi chorobami, które mogą być trudne do ustalenia. Jedną z tych chorób jest choroba Ormonda lub zwłóknienie zaotrzewnowe. Ta patologia objawia się nieprawidłowościami w funkcjonowaniu narządów układu moczowego i dzieli się informacjami na temat metod jej diagnozy i leczenia. .
Prezentacja kliniczna i leczenie choroby Ormonda
Choroba Ormonda jest niespecyficznym procesem fibrosklerotycznym, który rozwija się w obszarach tkanki łącznej tkanki zaotrzewnowej. Choroba ta występuje dość rzadko: około 1 przypadku na 200 000, głównie u mężczyzn w wieku od 30 do 60 lat. Dotychczasowe przyczyny choroby nie zostały rzetelnie zbadane. Uważa się, że w większości przypadków zwłóknienie zaotrzewnowe ma charakter idiopatyczny, ale przewlekłe choroby otaczających tkanek, infekcje lub toksyczne działanie leków mogą również prowadzić do ich wystąpienia..
Choroba Ormond:
- obraz kliniczny choroby Ormonda: charakterystyczne objawy;
- instrumentalne metody diagnozowania choroby Ormonda;
- leczenie zachowawcze i chirurgiczne choroby Ormonda.
Obraz kliniczny choroby Ormonda: charakterystyczne objawy
Obraz kliniczny choroby Ormonda zwraca uwagę na objawy zmian chorobowych dróg moczowych, ponieważ w tej patologii moczowód jest uciskany i rozwija się moczowód. Charakterystyczne objawy patologii obejmują pojawienie się nudnego, napadowego bólu w okolicy lędźwiowej, zmęczenia, podwyższonego ciśnienia krwi. W przypadku rozwoju procesu obustronnego i jego progresji występują objawy niewydolności nerek. W zależności od stadium choroby mogą wystąpić inne specyficzne objawy związane z niedrożnością moczowodu. Charakterystyczną cechą choroby Ormonda jest stopniowy przebieg kliniczny ze słabymi objawami..
Obraz kliniczny choroby Ormonda zwraca uwagę na objawy zmian chorobowych dróg moczowych, ponieważ moczowód jest ściskany, a ureterohydronowy rozwija się w tej patologii.
Instrumentalne metody diagnozy choroby Ormonda
Do rozpoznania choroby Ormonda stosuje się następujące metody instrumentalne:
- urografia wydalnicza: pozwala określić ekspansję miednicy nerek i moczowodu do poziomu jego ucisku, przesunięcie moczowodu w kierunku kręgosłupa;
- Antystadowa pyelouretrografia jest wykonywana, jeśli urografia wydalnicza jest przeciwwskazana lub czynność nerek jest znacznie zmniejszona;
- metody diagnostyczne radionuklidów pozwalają na określenie stanu anatomicznego i funkcjonalnego nerek;
- obrazowanie metodą komputerową i rezonansu magnetycznego pozwala wyjaśnić granice uszkodzenia.
Zachowawcze i chirurgiczne leczenie choroby Ormond
Leczenie pacjentów z chorobą Ormonda zależy od lokalizacji procesu patologicznego, jego rozkładu, stopnia upośledzenia oddawania moczu, stanu nerek i górnych dróg moczowych, aktywności infekcji dróg moczowych. Konserwatywne metody leczenia są zalecane we wczesnych stadiach choroby i obejmują podawanie glikokortykosteroidów i leków, które sprzyjają resorpcji. Jednak większość pacjentów wymaga leczenia chirurgicznego: moczowodu z moczowodu wprowadzanego do jamy brzusznej, resekcji moczowodu z zespoleniem end-to-end, wymiany moczowodu na odcinek jelita cienkiego lub autoprzeszczepu nerki. Po operacji rokowanie dla pacjentów jest korzystne, ale możliwy jest nawrót choroby..