Choroby zapalne stanowią główną kategorię procesów patologicznych zachodzących w urologii. Choroby związane z rozwojem zapalenia w układzie moczowym często mają wyraźny obraz kliniczny i dobrze odpowiadają na leczenie. Przy niedostatecznie skutecznym leczeniu takie patologie mogą być skomplikowane, powodując wtórne procesy zapalne. Takie powikłania obejmują paracystitis - zapalną chorobę tkanki tłuszczowej zlokalizowaną wokół pęcherza. Przeczytaj o cechach obrazu klinicznego, diagnostyce i leczeniu paracystitis. .
Obraz kliniczny i metody leczenia paracystitis
Występują pierwotne i wtórne zapalenie paracitis, podczas gdy pierwotna choroba występuje dość rzadko.
Wtórne paracystitis rozwija się w wyniku infekcji z pęcherza i sąsiednich narządów, jak również z odległej ogniska ropnego, krwiotwórczego lub z jelita - limfogennego.
W zależności od lokalizacji procesu zapalnego paracystitis dzieli się na bańkę przednią i tylną. Całkowite paracystitis rozwija się, gdy ropieje synteza całej tkanki tłuszczowej.
Paracystitis:
- obraz kliniczny zapalenia paracitis: charakterystyczne objawy;
- główne instrumentalne metody diagnozy paracystitis;
- konserwatywne i chirurgiczne metody leczenia paracystitis.
Obraz kliniczny zapalenia paracitis: charakterystyczne objawy
Obraz kliniczny zapalenia paracytozy charakteryzuje się pojawieniem się objawów typowych dla każdego procesu zapalnego. Temperatura ciała pacjenta wzrasta do 39-40 ° C, występują dreszcze, nudności i wymioty, osłabienie i zwiększone zmęczenie. Zapalenie paracitis charakteryzuje się pojawieniem się ostrego bólu w pęcherzu moczowym, a także objawami dysurycznymi. Wydalanie dużej ilości ropy z moczem, po którym stan pacjenta znacznie się poprawia, wskazuje na gwałtowny wzrost ropnia w pęcherzu. W przypadku tylnego zapalenia paracytitis pacjent może skarżyć się na bolesny akt defekacji. U cienkich pacjentów można wyczuć bolesny trójkątny lub owalny naciek nad łonem..
Główne instrumentalne metody diagnozy paracystitis
Rozpoznanie paracystitis obejmuje następujące badania:
- cystoskopia - jest określona przez wrażenie ściany pęcherza moczowego w jej świetle, przekrwienie i pęcherzowy obrzęk błony śluzowej pęcherza. Jeśli ropień włamie się do ściany pęcherza, wizualizuje się przetokę, z której wypływa ropa;
- torbiel określa deformację pęcherza z powodu jego ucisku przez naciek zapalny, zmniejszenie jego wielkości i nierównomierność konturów;
- Badanie ultrasonograficzne umożliwia określenie centrum ropnej fuzji w paroksalicznej tkance tłuszczowej. W przypadku przewlekłego paracystitis na ultradźwiękach określa się heterogenną echostrukturę tkanki tłuszczowej przestrzeni pęcherzykowej.
Zachowawcze i chirurgiczne metody leczenia paracystitis
Leczenie paracystitis zależy od postaci choroby i stadium procesu patologicznego. Na etapie infiltracyjnym skuteczne jest leczenie zachowawcze. Pacjent jest przepisywany na odpoczynek w łóżku, stawiając na zimno na obszarze infiltracji, a także terapię przeciwbakteryjną. Dobry efekt zapewniają również metody fizjoterapeutyczne w leczeniu paracystitis. W przypadku powstawania ropnia paroksalnego konieczna jest interwencja chirurgiczna. Ropień przed pęcherzem jest wycinany przez dostęp do nadłonowego i jest szeroko odsączany, a ropień pęcherza tylnego jest odprowadzany przez klatkę piersiową. Dzięki zdiagnozowanemu w odpowiednim czasie procesowi i skutecznemu leczeniu możliwe jest przewidzenie pełnego powrotu do zdrowia pacjenta..