Pigmenty żółciowe są produktami rozszczepienia hemic. Głównym produktem katabolizmu gema tetrapirrol. Jest przekształcany w bilirubinę w organizmie przez enzymy. Substancje te nie rozpuszczają się w wodzie. Wraz z białkami krwi - bilirubina albuminy wchodzi do wątroby i koniugatów. Koniugacja w wątrobie powoduje, że bilirubina jest substancją rozpuszczalną w wodzie, a dzieje się tak w wyniku reakcji z kwasem glukuronowym. Bilirubina jest wydzielana do żółci, która przedostaje się do jelita iw ten sposób jest wydalana z organizmu..
Mechanizmy i cele dla koniugacji bilirubiny w wątrobie
Bilirubina w postaci wolnej, która pochodzi z krwi do wątroby, wiąże się z kwasem glukuronowym. Proces ten zachodzi w gładkiej retikulum endoplazmatycznym z udziałem zestawu enzymów UDF-glukuronylotransferazy i kwasu UDF-glukuronowego. W tym samym czasie syntetyzowane są mono- i diglukuronidy. Bilirubina-glukuronid jest bilirubiną bezpośrednią, związaną lub sprzężoną..
Po utworzeniu sprzężonej bilirubiny, jest ona wydzielana do dróg żółciowych przez nośnik zależny od ATP. Po wejściu do jelita bakteryjna B-glukuronidaza przekształca bilirubinę w wolną bilirubinę. W tym samym czasie niewielka ilość bezpośredniej bilirubiny może dostać się z żółci do krwi przez przestrzenie międzykomórkowe. Tak więc w osoczu krwi występują jednocześnie dwie formy bilirubiny - bezpośrednia i pośrednia.
Konwersja bilirubiny w jelitach. Rodzaje bilirubiny
Gdy drogi żółciowe dostają się do jelita, skoniugowana bilirubina jest eksponowana na mikroflorę jelitową, a bilirubina bezpośrednia jest przekształcana w mezobilubinę i mezobilinogen (urobilinogen). Niektóre z tych związków dostają się do krwi i są przenoszone do wątroby. W wątrobie mezobilubina i urobilinogen są utleniane do di- i tripirolli. W zdrowym i normalnie funkcjonującym ciele takie związki bilirubiny nie dostają się do ludzkiego moczu i krwi. Pozostają one całkowicie w komórkach wątroby. Pozostała część bilirubiny w jelicie grubym pod wpływem mikroflory zamienia się w sterkobilin, która zabarwia się na brązowo w kale. W ten sposób bilirubina jest eliminowana z organizmu..
Zwiększona bilirubina z naruszeniem procesu koniugacji
Poprzez zmniejszenie aktywności bilirubującej glukuronylotransferazy, proces sprzęgania bilirubiny w wątrobie jest zaburzony i obserwuje się podwyższoną bilirubinę z powodu pośredniej bilirubiny. Ten proces obserwuje się u noworodków, u których enzym jeszcze nie funkcjonuje prawidłowo. W tym samym czasie skóra i twardówka zmieniają kolor na żółty, a poziom bilirubiny we krwi nie jest wyższy niż 150 mg / l. Ten stan jest fizjologiczny i przechodzi bez śladu w drugim tygodniu życia. U wcześniaków żółtaczka jest czasami opóźniona do 4 tygodni. Poziom bilirubiny może osiągnąć około 200 mg / l. Ta sytuacja jest niebezpieczna, ponieważ może rozwinąć się encefalopatia bilirubiny..
Istnieje również choroba, która zapobiega dojrzewaniu glukuronylotransferazy. Ta choroba tarczycy jest niedoczynnością tarczycy. Bilirubina z niedoczynnością tarczycy może osiągnąć 350mg / l.
Dziedziczne zaburzenia koniugacji bilirubiny w wątrobie
Istnieją patologie i zespoły, którym towarzyszą defekty w syntezie glukuronylotransferazy i zakłócenie procesu koniugacji bilirubiny w wątrobie..
- Zespół Crigler-Naiar, który ma dwie formy. Typ 1 - całkowity brak glukuronylotransferazy, typ 2 - częściowy niedobór enzymu. Zespół ten jest dziedziczony w sposób autosomalny recesywny. Typ 1 może powodować wzrost stężenia bilirubiny we krwi do 340 mg / l. U niemowląt w pierwszym roku życia zespół może powodować żółtaczkę jądrową, która czasami prowadzi do śmierci. W przypadku zespołu Krieglera-Naiyara skuteczna jest fototerapia, która obniża poziom bilirubiny do 50%. Ale w kolejnych okresach może rozwinąć się żółtaczka jądrowa.
W drugim typie zespołu hiperbilirubinemia jest mniej wysoka. Możliwe jest odróżnienie typów zespołu Criglera-Naaiara od skuteczności leczenia fenobarbitalem. W drugim typie zmniejsza się poziom bilirubiny i część nieskoniugowanej bilirubiny, a zawartość mono- i dikoniugatów w żółci wzrasta. W pierwszym typie stężenie bilirubiny w surowicy nie zmniejsza się.
- Zespół Dubin-Johnsona jest łagodną żółtaczką o przewlekłym przebiegu, która charakteryzuje się obecnością ciemnego pigmentu w centrolubularnym regionie hepatocytów. Często taka wątroba nazywana jest "czekoladą". W zespole występują defekty wydzielania żółci, porfiryn i ciemnego pigmentu. Rozwój tego zespołu jest spowodowany naruszeniem transportu anionów organicznych do żółci. Zespół Dubin-Johnsona nie towarzyszy świąd skóry, a poziom fosforanów żółciowych i kwasów żółciowych pozostaje prawidłowy..
- Zespół rotora jest rodzinną idiopatyczną chorobą, w której występuje podobny wzrost pośredniej i pośredniej bilirubiny. Zespół rotora jest bardzo podobny do zespołu Dubina-Johnsona, ale nie zawiera ciemnego pigmentu w hepatocytach. Ta patologia zaburza wychwytywanie niezwiązanej bilirubiny przez komórki wątroby. Manifestacja przewlekłej żółtaczki, skóry żółtej i błon śluzowych.
Przyczyny zwiększenia nabytego bilirubiny w wątrobie
Nabyte naruszenia aktywności glukuronylotransferazy mogą być wywołane przez przyjmowanie pewnych leków i chorób wątroby. Uszkodzenie komórek wątroby prowadzi do zmniejszenia funkcji wydalania bardziej niż funkcja wiązania bilirubiny. Dlatego, gdy choroba wątroby jest zawsze podwyższone stężenie bilirubiny, głównie ze względu na sprzężone bilirubiny.
- Hiperbilirubinemia spowodowana nadmiarem bilirubiny bezpośredniej we krwi. Zakłócenie wydzielania bilirubiny w drogach żółciowych prowadzi do hiperbilirubinemii i hiperbilirubinurii. Po wykryciu bilirubiny w moczu oznacza to zwiększoną zawartość bilirubiny bezpośredniej we krwi. Ta analiza określa rodzaj żółtaczki. W końcu żółtaczka ma miejsce na tle niedrożności dróg żółciowych i na tle chorób wątrobowokomórkowych.
- Nabyta dysfunkcja enzymu glukuronylotransferazy pojawia się na tle przyjmowania leków wpływających na strukturę i funkcję hepatocytów.
Choroby wątroby, takie jak marskość i zapalenie wątroby, również wywołują zaburzenia aktywności enzymu. Gdy komórki wątroby są uszkodzone, pojawiają się przewody między drogami żółciowymi, krwią i naczyniami limfatycznymi, przez które żółć dostaje się do krwi. Hepatocyty nabrzmiałe w wyniku patologicznego procesu przeciskają drogi żółciowe i powodują żółtaczkę zaporową..