Czym jest plaga?
Zaraza jest wyjątkowo niebezpiecznym, ostrym zakażeniem przenoszonym przez zoonotyczne, które powoduje poważne zatrucie, jak również surowiczym zapaleniem krwotocznym w płucach, węzłach chłonnych i innych narządach, podczas gdy często towarzyszy mu rozwój sepsy..
Krótkie informacje historyczne
W całej historii ludzkości nie było tak bezwzględnej choroby zakaźnej jak dżuma. Spustoszył miasta, powodując rekordową śmiertelność populacji. Informacja dotarła do naszych czasów, że w starożytności zaraza pochłonęła ogromną liczbę ludzkich istnień. Z reguły epidemie zaczęły się po kontakcie ludzi z zarażonymi zwierzętami. Często rozprzestrzenianie się tej choroby przerodziło się w pandemię, znane są trzy takie przypadki.
Pierwsza pandemia, znana jako "dżuma Justyniana", została zarejestrowana na terytorium Egiptu i Wschodniego Cesarstwa Rzymskiego w okresie od 527 do 565 lat. Drugi był nazywany "wielką" i "czarną" śmiercią, przez 5 lat, począwszy od 1345 r., Szalał w krajach basenu Morza Śródziemnego, Europy Zachodniej i na Krymie, zabierając ze sobą około 60 milionów ludzkich istnień. Trzecia pandemia rozpoczęła się w Hongkongu w 1895 roku, a później przeprowadziła się do Indii, gdzie zmarło ponad 12 milionów ludzi..
Podczas ostatniej pandemii dokonano ważnych odkryć, dzięki którym stało się możliwe przeprowadzenie profilaktyki choroby, kierując się danymi na temat zidentyfikowanego patogenu zarazy. Udowodniono również, że szczury przyczyniają się do rozprzestrzeniania się infekcji. W 1878 r. Profesor G. N. Minh odkrył czynnik wywołujący dżumę, aw 1894 r. Naukowcy S. Kitazato i A. Yersen pracowali nad tym zagadnieniem..
W Rosji dochodziło do epidemii dżumy - od XIV wieku ta straszna choroba okresowo się zadeklarowała. Wielu rosyjskich naukowców wniosło wielki wkład w badanie tej choroby. Zapobiega rozprzestrzenianiu się epidemii i leczeniu pacjentów przez takich naukowców, jak I. I. Miecznikow, D. K. Zabolotny, N. F. Gamaleya, N. N. Klodnitsky. W XX wieku GP P. Rudnev, N. N. Zhukov-Verezhnikov i E. I. Korobkova opracowali zasady diagnozy i patogenezy dżumy, a szczepionka została stworzona przeciwko tej infekcji i określono metody leczenia tej choroby..
Co prowokuje plagę?
Czynnikiem powodującym zakażenie jest utrwalona Gram-ujemna fakultatywna bakteria beztlenowa Y. Pestis, która należy do rodzaju Yersinia i rodziny Enterobacteriaceae. Pod względem cech biochemicznych i morfologicznych plagi bakterii plagą przypominają czynniki wywołujące takie choroby, jak pseudotuberculosis, pastereloosis, yersinioza i tularemia - ludzie i gryzonie są na nie podatni. Patogen charakteryzuje się polimorfizmem, ma wygląd owalnego patyka, który ma barwę dwubiegunową. Istnieje kilka podgatunków tego patogenu, które różnią się zjadliwością.
Wzrost patogenu występuje w pożywce, potrzebuje siarczynu sodowego lub zhydrolizowanej krwi, aby stymulować wzrost. W kompozycji znaleziono ponad 30 antygenów, a także egzo- i endotoksyny. Kapsułki zakłócają wchłanianie bakterii przez leukocyty polimorfojądrowe, a antygeny V i W chronią przed lizą w cytoplazmie fagocytów, dlatego ich rozmnażanie odbywa się wewnątrz komórek..
Czynnik wywołujący dżumę jest w stanie przetrwać nie tylko w zainfekowanych odchodach, ale także w różnych obiektach środowiskowych. Na przykład w pęcherzyku płuc może utrzymywać się przez 30 dni, a także w trupach gryzoni, wielbłądów i ludzi - około dwóch miesięcy. Obserwowano wrażliwość patogenu na światło słoneczne, tlen, wysokie temperatury, reakcje kwasowe, a także niektóre chemikalia i środki dezynfekujące. Roztwór chlorku rtęci (1: 1000) jest w stanie zniszczyć patogen w ciągu 2 minut. Ale niskie temperatury i zamrażanie patogenu dobrze się znosi.
Epidemiologia
Głównym źródłem zaraza, jak również jego zbiornika, są dzikie gryzonie, z których jest około 300 gatunków, i są one rozpowszechnione. Ale nie wszystkie zwierzęta mogą uratować patogen. W każdym naturalnym ognisku istnieją podstawowe gatunki, które przechowują i przenoszą zakażenia. Głównymi źródłami naturalnymi są świstaki, świstaki, norniki, myszoskoczki, pischa i inne. W przypadku antropurgicznych ognisk zarazy - miast, portów, głównym zagrożeniem są synantropijne szczury. Wśród nich można zidentyfikować szary szczur, który jest również nazywany pasyuk. Zwykle mieszka w kanalizacji w dużych miastach. Podobnie jak czarny - egipski czy aleksandryjski szczur mieszkający w domach lub na statkach.
Psy są odporne na czynnik wywołujący dżumę, ale pchły mogą zostać zarażone. Coraz więcej przypadków zakażenia kotów, które mogą przenosić zakażenia na ludzi. Od wielbłąda osoba może również zaatakować. Infekcja dżumy utrzymuje się poprzez przeniesienie patogenu zainfekowanych zwierząt na zdrowe, w którym pchły odgrywają szczególną rolę, która pasożytuje na gryzoniach..
Jeśli gryzonie rozwiną ostrą postać choroby, zwierzęta szybko umierają, a rozprzestrzenianie się infekcji (epizootii) ustaje. Ale niektóre gryzonie, na przykład świstaki, wiewiórki ziemne, tarbagany, hibernujące, przenoszą chorobę w formie utajonej, a na wiosnę stają się źródłem dżumy, z powodu której naturalne źródło infekcji pojawia się w ich środowisku..
Zarażeni ludzie stają się także źródłem zarazy. Na przykład, jeśli dana osoba cierpi na chorobę, taką jak dżuma płucna, lub jeśli występuje kontakt z pęcherzykową ropą lub jeśli pchły są zakażone przez pacjenta z posocznicą plagi. Często przyczyną rozprzestrzeniania się infekcji są zwłoki pacjentów z dżumą. Ze wszystkich tych przypadków osoby zarażone dżumą płucną są uważane za szczególnie niebezpieczne..
Istnieje wiele sposobów transmisji, ale główna jest przenośna, ale w przypadku płucnej postaci choroby infekcja może nastąpić za pośrednictwem unoszących się w powietrzu kropelek. Nosicielami są nie tylko pchły (jest ich około 100 gatunków), ale także kleszcze, które wspierają proces epizootyczny w naturze, przenoszą zakażenie na gryzonie, koty, psy i wielbłądy, a te z kolei przenoszą te pasożyty na ludzkie siedliska..
Infekcja jest przenoszona na osobę z pcheł, nie tyle przez ukąszenie, co ze względu na fakt, że po tym kale lub zwracające masy owadów wcierają się w skórę. W jelitach zainfekowanej pchły rozwijają się bakterie, które powodują koagulazy. Substancja ta tworzy rodzaj korka lub bloku zarazy i blokuje przepływ krwi w jej ciele. W rezultacie pasożyt, próbując uzyskać wystarczającą ilość, wypluwa zainfekowane masy na skórę w miejscu ugryzienia. Owady te, doświadczając uczucia głodu, starają się uzyskać wystarczającą ilość i przez zwierzęta. Zwykle pchły pozostają zakaźne przez około 7 tygodni, ale istnieją dowody na to, że niektóre osoby mogą być nosicielami przez okres do roku..
Możesz zarażać się poprzez kontakt, na przykład poprzez błonę śluzową lub uszkodzenie skóry. Może się to zdarzyć podczas cięcia i przetwarzania tusz zainfekowanych zwierząt (zające, lisy, sagi i inne), a także w przypadku spożywania tego mięsa.
Ludzie są bardzo podatni na infekcje, niezależnie od metody zakażenia i grupy wiekowej, do której dana osoba należy. Jeśli dana osoba cierpi na dżumę, otrzymuje pewną odporność na tę chorobę, ale możliwość ponownego zakażenia nie jest wykluczona. Ponadto infekcja dżumy po raz drugi nie jest rzadkim przypadkiem, a choroba jest w tej samej ciężkiej postaci..
Główne epidemiologiczne objawy dżumy
Ogniska zarazy w naturze mogą zajmować około 7% powierzchni i były rejestrowane na prawie wszystkich kontynentach (z wyjątkiem Australii i Antarktydy). Każdego roku setki ludzi na całym świecie zaraża się dżumą. W WNP zidentyfikowano 43 ogniska naturalne, których powierzchnia wynosi nie mniej niż 216 milionów hektarów. Ośrodki znajdują się na równinach - pustyni, stepie i na wyżynach.
Naturalne ogniska podzielone są na dwa typy: "dzika" i zaraza szczura. W naturalnych warunkach plaga ma postać epidemii gryzoni i zajęczaków. Gryzonie uśpione w zimie przenoszą chorobę w ciepłym sezonie (wiosna), a zwierzęta, które nie zapadają w sen zimowy, przyczyniają się do powstania dwóch sezonowych szczytów dżumy, które spadają podczas ich aktywnego rozmnażania. Co do zasady, mężczyźni są bardziej narażeni na zarażenie dżumą - dzieje się tak dlatego, że są oni zmuszeni do częstszego przebywania w dżungli (działania związane z polowaniem, hodowlą zwierząt). W warunkach miasta rolę nosicieli przejmują szczury - szare i czarne.
Jeśli porównamy epidemiologię dwóch rodzajów dżumy - dymieniczej i płucnej, możemy zauważyć znaczne różnice. Po pierwsze dżuma dymienicza rozwija się raczej powoli, a forma płucna może rozprzestrzeniać się bardzo szeroko w jak najkrótszym czasie - jest to spowodowane łatwym przenoszeniem bakterii. Cierpiący na dżumę są prawie nieinfekcyjni i mniej zaraźliwi. W ich wydzielinach nie ma patogenów, a jest ich sporo w ropie pęcherzyków..
Jeśli choroba przeszła do formy septycznej lub dżuma dymienicza ma powikłania wtórnego zapalenia płuc, które pozwala na przenoszenie patogena przez unoszące się w powietrzu kropelki, zaczynają się epidemie pierwotnej zarazy płucnej, charakteryzujące się wysokim stopniem zakaźności. Najczęściej zaraza płucna pojawia się po dymienicy, następnie rozprzestrzenia się wraz z nią i bardzo szybko przechodzi w wiodącą epidemiologiczną i kliniczną postać..
Uważa się, że patogen może przebywać w glebie przez dłuższy czas w nieuprawianym stanie. W tym samym czasie gryzonie, które wykopują norki na zakażonych glebach, otrzymują pierwotną infekcję. Naukowcy potwierdzają tę hipotezę poprzez badania eksperymentalne i poszukiwanie czynnika wywołującego dżumę wśród gryzoni w okresach międzypędowych, których nieskuteczność pozwala wyciągnąć pewne wnioski..
Objawy dżumy
Wiadomo, że okres inkubacji dżumy wynosi od 3 do 6 dni, ale w warunkach epidemii lub w formie septycznej może być skrócony do 1 dnia. Maksymalny okres inkubacji, który został zarejestrowany, wynosi 9 dni..
Choroba zaczyna się gwałtownie, towarzyszy jej gwałtowny wzrost temperatury ciała, silne dreszcze i oznaki zatrucia. Pacjenci często skarżą się na ból mięśni i stawów, ból w kości krzyżowej i w głowie. Osoba wymiotująca (czasem z krwią) jest spragniona. W pierwszych godzinach choroby obserwuje się pobudzenie psychoruchowe. Pacjent staje się niespokojny i zbyt aktywny, istnieje chęć ucieczki (stąd "biegnie jak szalony"), pojawiają się halucynacje i nonsensy. Osoba nie może już mówić wyraźnie i bezpośrednio. Czasem wręcz przeciwnie, odczuwają apatię i ospałość, a ze względu na słabość pacjent nie może wstać z łóżka..
Z zewnętrznych objawów można zauważyć obrzęk twarzy, przekrwienie, a także wstrzyknięcie twardówki. Wyraz twarzy nabiera bolesnego spojrzenia, na pieczęcie grozy lub, jak mówią, "maskę zarazy". W ciężkich przypadkach na skórze pojawia się wysypka krwotoczna. Język powiększa się, pokryty białym nalotem przypominającym kredę. Należy również pamiętać, że arytmia serca, tachykardia, ciśnienie krwi stopniowo spada. Nawet dla lokalnych postaci choroby charakterystyczne są bezmocz, skąpomocz i tachypnea. Objawy te są bardziej widoczne w początkowej fazie choroby, ale towarzyszą wszystkim formom zarazy..
W 1970 r. G. P. Rudnev zaproponował następującą kliniczną klasyfikację dżumy:
formy lokalne (dymosomowe, skórne i skórno-dymowe);
uogólniony (septyczny pierwotny i wtórny);
zewnętrzne nie-denominowane (pierwotne i wtórne płuca i jelitowe).
Forma skóry
Ta postać choroby charakteryzuje się pojawieniem się karbunkułu w miejscu, w którym zaatakował patogen. Najpierw na skórze pojawia się krosta (pojawienie się towarzyszy ostry ból) o ciemnoczerwonej zawartości. Znajduje się na podskórnej tkance obrzękowej, wokół niej znajduje się strefa przekrwienia i infiltracji. Jeśli krosta zostanie otwarta, pojawia się na jej miejscu owrzodzenie z żółtawym dnem, które powiększa się. Następnie dno pokryte jest czarnym parchem, który zostaje odrzucony, pozostawiając blizny..
Fizyczna forma
Jest to najczęstsza forma choroby. Dżuma dymienicza atakuje węzły chłonne, które są najbliżej miejsca wprowadzenia patogenu. Zwykle są to węzły pachwinowe, czasem pachowe, rzadziej szyjki macicy. Najczęściej pęcherzyki są pojedyncze, ale mogą być wielokrotne. W miejscu powstawania kolejnego pęcherzyka pojawia się ból, któremu towarzyszy zatrucie..
Możliwe jest obmacywanie węzłów chłonnych w 1-2 dni po ich pojawieniu się, konsystencja stała stopniowo zmienia się w bardziej miękką. Węzły są łączone w konglomerat osiadły, który może ulegać fluktuacjom w badaniu palpacyjnemu z powodu obecności w nim zapalenia perydenitis. Choroba rozwija się przez około 7 dni, po czym następuje okres rekonwalescencji. Powiększone węzły mogą ulec rozpuszczeniu, owrzodzeniu lub stwardnieniu, martwica i surowicze zapalenie krwotoczne przyczyniają się do tego.
Skóra pęcherzykowa
Ta forma jest zmianą w węzłach chłonnych i zmianach skórnych. Lokalne formy choroby mogą przekształcić się w wtórne zapalenie płuc i wtórną posocznicę plagi. Charakterystyka kliniczna tych postaci nie różni się od pierwotnych postaci tych samych chorób..
Postać pierwotno-septyczna pojawia się w krótkim (1-2 dni) okresie inkubacji i towarzyszy temu szybki początek zatrucia, jak również objawy krwotoczne - krwawienie z przewodu pokarmowego lub nerki, krwotoki w błonach śluzowych i skórę. W najkrótszym możliwym czasie rozwija się szok toksyczny dla infekcji. Jeśli choroba nie jest leczona, śmierć jest nieunikniona..
Pierwotna postać płucna pojawia się po infekcji aerogenicznej. Ma krótki okres inkubacji - może to być kilka godzin, maksimum - dwa dni. Choroba rozwija się ostro, po raz pierwszy pojawia się zespół zatrucia. Drugiego lub trzeciego dnia pojawia się kaszel i ból w klatce piersiowej, duszność. Gdy kaszel zostaje uwolniony, szkliwo (najpierw), a następnie płynna spieniona plwocina z krwią.
Uzyskane dane fizyczne płuc są niezwykle rzadkie, na radiogramie widoczne są objawy zapalenia płucnego lub ogniskowego zapalenia płuc. Zwiększa się niewydolność układu krążenia, która wyraża się w tachykardii i stopniowym obniżaniu ciśnienia krwi, rozwija się sinica. W fazie końcowej pacjenci wchodzą w stan otępienia, któremu towarzyszy zadyszka, objawy krwotoczne (rozległe krwotoki), po których osoba zapada w śpiączkę..
U pacjentów z postacią jelit obserwuje się ciężkie zatrucie, silne bóle brzucha, ciągłe wymioty i biegunkę, któremu towarzyszy ból prącia. W kale widoczny śluz i krew. W przypadku innych postaci dżumy, podobne objawy są również charakterystyczne (prawdopodobnie z powodu infekcji jelitowej), więc kwestia istnienia jelitowej postaci tej choroby jako niezależnej pozostaje kontrowersyjna..
Diagnoza dżumy
Diagnostyka różnicowa
Różne formy plagi - dymieniczny, skórny, a także skórno-dymowy należy odróżnić od chorób takich jak tularemia, limfadenopatia i od karbunkułów. A formy septyczne i płucne mogą mieć objawy przypominające chorobę płuc, sepsę i etiologię meningokokową..
Dla wszystkich postaci dżumy charakterystyczne jest ciężkie zatrucie, którego postępujące objawy pojawiają się na samym początku choroby. Temperatura człowieka wzrasta, pojawia się chłód, wymiotuje i jest spragniony. Także niepokojące wzburzenie psychoruchowe, lęk, halucynacje i urojenia. Podczas badania ujawniają niewyraźną mowę, niestały chód, twarz staje się spuchnięta, pojawia się na niej wyraz cierpienia i przerażenia, język jest biały. Powoduje niewydolność sercowo-naczyniowa, skąpomocz, tachypnea.
Skórne i dymieniczne formy dżumy mogą być zidentyfikowane przez silny ból w dotkniętych obszarach, łatwo jest określić stadia rozwojowe wrzeciona (pierwsza krosta, następnie wrzód, następnie czarny parch i blizna), podczas powstawania dymienicy zapalenie periadenów jest obserwowane.
Postaciom płucnym i septycznym towarzyszy bardzo szybki rozwój zatrucia, jak również objawy zespołu krwotocznego i szoku toksycznego dla infekcji. Uszkodzenie płuc towarzyszy ostry ból w klatce piersiowej i silny kaszel z ciała szklistego, a po spienionej plwociny krwi. Dane fizyczne często nie odpowiadają zauważalnemu poważnemu stanowi pacjenta..
Diagnostyka laboratoryjna
Tego rodzaju diagnoza opiera się na wykorzystaniu metod biologicznych i mikrobiologicznych, immuno-serologicznych i genetycznych. Na hemogramie widać leukocytozę i neutrofilię z przesunięciem w lewo, a także wzrost ESR. Patogen jest izolowany w wyspecjalizowanych specjalistycznych laboratoriach, stworzonych specjalnie do pracy z czynnikami wywołującymi najbardziej niebezpieczne infekcje. Prowadzone są badania mające potwierdzić istotne klinicznie przypadki dżumy i badać ludzi znajdujących się w miejscu infekcji, a ich temperatura ciała jest wyższa od normalnej. Materiał pobrany od pacjentów z dżumą lub zmarłego z tej choroby poddawany jest analizie bakteriologicznej. Przyjmują punkciki z karbunkułów i pęcherzyków, a także badają przedziały wrzodów, plwociny, śluzu i krwi. Przeprowadzaj eksperymenty ze zwierzętami laboratoryjnymi, które po zakażeniu dżumą mogą żyć przez około 7 dni..
Jeśli chodzi o metody serologiczne, stosuje się RNAG, RNGA, RNAT, RTPGA, ELISA. Jeśli PCR daje wynik pozytywny, to po 6 godzinach od ustawienia możemy mówić o obecności DNA bakterii zarazy i potwierdzić wstępną diagnozę. Aby ostatecznie potwierdzić istnienie etiologii dżumy, wyizolować czystą kulturę patogenu i ją zidentyfikować .
Leczenie dżumy
Pacjenci mogą być leczeni wyłącznie w szpitalu. Leki stosowane w terapii etiotropowej, ich dawki i schematy leczenia określa się w zależności od postaci choroby. Zazwyczaj przebieg terapii wynosi od 7 do 10 dni, niezależnie od postaci choroby. Stosuje się następujące leki:
forma skórna - kotrimoksazol (4 tabletki dziennie);
Postać pęcherzykowa - chloramfenikol (dawka: 80 mg / kg na dobę) i jednocześnie stosować streptomycynę (dawka: 50 mg / kg na dobę). Leki podaje się dożylnie. Obserwuje się skuteczność tetracykliny;
formy płucne i septyczne - połączenie chloramfenikolu ze streptomycyną + doksycyklina (dawka: 0,3 grama na dzień) lub tetracykliną (4-6 g / dobę), podawane doustnie.
Wraz z tym przeprowadzana jest masowa terapia detoksykacyjna: albumina, świeżo mrożone osocze, reopoliglukina, dożylne roztwory krystaloidów, gemodez, metody pozaustrojowej detoksykacji. Leki przepisane w celu poprawy mikrokrążenia: picamilon, trental w połączeniu z solcoseryl. Wymuszanie diurezy, glikozydów nasercowych, jak również analeptyków oddechowych i naczyniowych, leków objawowych i przeciwgorączkowych.
Co do zasady sukces leczenia zależy od terminu wykonania terapii. Leki etiotropowe są zwykle przepisywane przy pierwszym podejrzeniu zarazy, w oparciu o dane kliniczne i epidemiologiczne.
Ochrona przed zarazami
Nadzór epidemiologiczny
Prognoza epidemii i sytuacja epizootyczna w poszczególnych ogniskach naturalnych determinuje charakter, kierunek i objętość działań zapobiegających chorobie. Uwzględnia to dane uzyskane ze śledzenia wzrostu liczby osób zarażonych dżumą na całym świecie. Wszystkie kraje powinny zgłaszać do WHO przypadki dżumy, przenoszenia infekcji, chorób epizootycznych u zwierząt oraz środki podjęte w celu zwalczania tej choroby. Zazwyczaj opracowuje się system certyfikacji w kraju, ustalając naturalne ogniska zarazy i pozwalając na podział terytorialny terytorium zgodnie ze skalą epidemii..
Środki zapobiegawcze
Wiodącą rolę w kompleksie środków zapobiegawczych realizują środki zapobiegające zarażeniom z innych krajów, a także zapobiegające rozwojowi plagi w ogniskach enzootycznych. W celu uniknięcia importu infekcji, ustanowione międzynarodowe przepisy sanitarne. W ogniskach enzootycznych monitorowana jest liczba i skład gatunkowy gryzoni, a badania na zwierzętach przeprowadzane są w celu identyfikacji zakażeń. W przypadku wykrycia epizozy przeprowadzane są dezynsekcja i różne środki dezynsekcji. Synantropijne gryzonie są eksterminowane bez identyfikowania zainfekowanych osobników, jeśli wśród tych złapanych w pułapki zainfekowane ponad 15%. Gryzonie i pasożyty zewnętrzne na równinach iw pobliżu osiedli ludzkich niszczą specjalną anty-zara, aw samych osadach - wydziały Centrum Nadzoru Sanitarno-Epidemiologicznego.
Jeśli zauważy się epizootię gryki u gryzoni lub przypadki choroby zostaną wykryte wśród zwierząt domowych, a także jeśli infekcja prawdopodobnie zostanie dostarczona przez osobę zarażoną, przeprowadza się profilaktyczną immunizację populacji. Szczepienia można przeprowadzać sondażowo lub selektywnie - osobom, które są powiązane z obszarami, w których występuje epidemia (myśliwych, agronomów, geologów, archeologów). We wszystkich placówkach medycznych musi istnieć podaż leków, a także środków ochrony i profilaktyki, konieczne jest opracowanie systemu przekazywania informacji i ostrzegania personelu. Środki zapobiegawcze na obszarach enzootycznych, a także dla osób mających kontakt z patogenami niebezpiecznych zakażeń, są przeprowadzane przez różne anty-zarazy i wiele innych instytucji opieki zdrowotnej..
Działania w ognisku epidemii
Jeśli wykryto przypadek dżumy lub istnieje podejrzenie, że dana osoba jest nosicielem tej infekcji, należy podjąć pilne środki, aby zlokalizować i wyeliminować fokus. W oparciu o sytuację epidemiologiczną lub epidemiologiczną określić wielkość terytorium, na którym konieczne jest wprowadzenie środków ograniczających - kwarantanna. Weź również pod uwagę możliwe czynniki, które mogą przenosić infekcję, warunki sanitarne i higieniczne, liczbę migrantów i połączenia transportowe z pobliskimi obszarami.
Nadzoruje działania w obszarze źródła zakażenia przez awaryjną Komisję Antyemedialną. System anty-epidemiczny musi być ściśle przestrzegany, personel Komisji musi używać kombinezonów ochronnych. Komisja Nadzwyczajna decyduje o wprowadzeniu kwarantanny przez cały okres epidemii.
W przypadku pacjentów z dżumą i podejrzanych objawów tworzone są specjalistyczne szpitale. Zainfekowane osoby są transportowane w ściśle określony sposób, zgodnie z aktualnymi przepisami sanitarnymi dotyczącymi bezpieczeństwa biologicznego. Zarażone dżumą może zostać umieszczone na kilku osobach na tym samym oddziale, a pacjenci z postacią płuc powinni być rozdzieleni w oddzielnych pomieszczeniach. Dopuszcza się wypuszczenie osoby, która doznała dżumy dymiennej nie mniej niż 4 tygodnie po klinicznym wyleczeniu (obecność negatywnych wyników badań bakteriologicznych). W przypadku dżumy płucnej, osoba jest zobowiązana do pozostania w szpitalu po wyzdrowieniu przez co najmniej 6 tygodni. Po opuszczeniu szpitala pacjent jest monitorowany przez 3 miesiące..
Źródło zakażenia należy dokładnie zdezynfekować (aktualne i końcowe). Osoby, które miały kontakt z zarażonymi ludźmi, ich dobytek, zwłoki, a także uczestnicy uboju chorych zwierząt są izolowani przez 6 dni i podlegają nadzorowi medycznemu. W przypadku dżumy płucnej konieczna jest indywidualna izolacja przez 6 dni wszystkich osób, które mogły ulec zakażeniu, oraz zapewnienie im profilaktycznych antybiotyków (ryfampicyna, streptomycyna i tym podobne).