Opis choroby
Spis treści:
- Rozpoznanie zaparć u dzieci
- Przyczyny zaparcia u dzieci
- Zaparcia u niemowlęcia
- Objawy zaparcia u noworodków
- Zaparcia po karmieniu
- Zaparcia u dziecka 2 lata
- Zaparcia u dzieci 3 lata
- Co zrobić, jeśli dziecko ma zaparcia?
- Leczenie zaparć u dzieci
- Dieta na zaparcia u dzieci
Zaparcie u dziecka jest dysfunkcją przewodu żołądkowo-jelitowego, która objawia się przez dłuższy czas bez stolca z pragnieniem wypróżnienia lub bez niego. Czasami subiektywne uczucie niepełnego ruchu jelit jest oznaką zaparcia..
Fizjologiczne normy defekacji u dzieci w różnym wieku:
Klatki piersiowej (od 1 miesiąca do 1 roku) - do dziesięciu razy dziennie;
Yaselny (od 1 do 3 lat) - codziennie;
Przedszkole (od 3 do 7 lat) - od trzech do sześciu razy w tygodniu.
Dane te są warunkowe, w różnych źródłach medycznych wskazano normy, które różnią się w bardzo szerokich granicach. Jednak bezwarunkowo udowodniono, że u zdrowego dziecka częstość występowania wypróżnień koreluje z jakością (strawnością) spożywanego pokarmu i obecnością w nim grubego włókna - stymulatorem ruchliwości jelit, a także ilością płynu spożywanego na dzień..
Zaparcia (zaparcia) w wieku od 0 do 16 lat mają szereg cech związanych ze zmianami fizjologicznymi i psychicznymi rozwijającego się organizmu..
Fizjologiczne cechy zaparcia u dzieci
W diagnozowaniu i leczeniu zaparć brane są pod uwagę czynniki odpowiadające różnym okresom dzieciństwa, w tym:
Częstość stolca, jego natura (różnią się znacznie w różnym wieku);
Dostępność fizycznych i instrumentalnych technik diagnostycznych (niektóre metody badawcze są nieskuteczne lub nie mają zastosowania);
Arsenał leków, a także metody leczenia terapeutycznego i chirurgicznego (należy uwzględnić przeciwwskazania wieku).
Psychologiczne cechy zaparcia u dzieci
Problem zaparć u dorosłych nie jest uważany za znaczącą niedogodność psychologiczną, z wyjątkiem przymusowej długotrwałej obecności osoby w nietypowych warunkach życia. W dzieciństwie psychika jest niestabilna, podlega wpływom dorosłych i zespołu, a regulacja ruchów jelit u dziecka jest niedoskonała.
Zaparcia mają znaczący wpływ na jakość życia dzieci w postaci:
Łabilność emocjonalna (niestabilność) - zwiększone obawy, nieśmiałość;
Stres psychiczny - wyimaginowany lub prawdziwy lęk przed upokorzeniem;
Pogorszenie socjalizacji dziecka - izolacja lub samoizolacja w zespole.
Istnieją cztery krytyczne okresy pod względem możliwego rozwoju zaparć u dzieci:
Przejście z karmienia piersią na pokarm stały (wiek od czterech do sześciu miesięcy do roku);
Odsączanie od pieluch, przejście do ruchu jelitowego w doniczce (około półtora do dwóch lat);
Konsolidacja odruchowej regulacji aktu defekacji (wiek około trzech lat);
Okres socjalizacji dziecka (przedszkole, szkoła, obóz zdrowia).
Dorośli muszą zwracać uwagę na tak delikatny problem, ponieważ skutki zaparcia u dzieci mogą objawiać się jako:
Niemożliwość samodzielnego (bez lewatywy lub środków przeczyszczających) defekacji;
Nietrzymanie stolca z powodu atonii zwieracza odbytu;
Ciągłe odprowadzanie płynnego kału na tle zaparcia - enopresja (połączone uszkodzenie zwieracza odbytu).
Encopresis jest skrajną formą patologicznych konsekwencji zaparcia. Rozwija się u około 3% dzieci w wieku trzech lat, częściej u chłopców niż u dziewcząt. Encopresoza i inne konsekwencje przewlekłego zaparcia - potencjalne przyczyny niepełnosprawności u dziecka.
Rozpoznanie zaparć u dzieci
Normalny wygląd kału na różne okresy dzieciństwa:
Od pierwszego dnia życia do sześciu miesięcy - bzdurny;
Od sześciu miesięcy do dwóch lat - bzdurny lub półkształtny;
Od dwóch lat - dekorowany kał (typ 3-4 według skali Bristolu).
Kryteria diagnostyczne wskazujące na zaparcia u dzieci:
Zmniejszenie częstości wypróżnień;
Trudności z defekacją;
Skargi na uczucie niepełnego opróżniania jelit;
Zwiększona gęstość i grudki kału.
Zaparcia wykryto w historii do 50% badanych dzieci rozpoczynających leczenie z problemami przewodu pokarmowego (GIT). Praktyczne (zawsze do 94%) zaparcie dzieci jest konsekwencją zaburzeń czynnościowych przewodu żołądkowo-jelitowego. Jelitowe zaburzenia rytmu organicznego są znacznie mniej powszechne: według różnych źródeł około 6% wszystkich badanych pacjentów przyjęło do szpitala leczenie chorób żołądkowo-jelitowych.
Rozpoznanie przewlekłego zaparcia u dzieci obejmuje kompleksowe badanie, w tym:
Historia medyczna (zazwyczaj badanie osoby towarzyszącej, opisujące własne subiektywne odczucia, a nie dziecko);
Badanie kliniczne (wykrywanie i / lub wykluczanie fenotypowych objawów niezróżnicowanej dysplazji tkanki łącznej (NSTD) - jedna z głównych przyczyn zaparć u dzieci);
Metody laboratoryjne (markery mikroflory jelitowej, wiarygodność statusu immunologicznego);
Nawadnianie;
Ultradźwięki narządów jamy brzusznej i dolny odcinek przewodu pokarmowego.
Irygografia jest główną i najbardziej pouczającą metodą diagnozowania zaparć funkcjonalnych. To badanie rentgenowskie dystalnego jelita, wypełnione środkiem kontrastowym. Obecnie stosuje się różne warianty tej techniki, w tym minimalnie inwazyjne połączenie ultrasonografii i badania rentgenowskiego, które jest odpowiednie do bezpiecznego stosowania u dzieci od najmłodszych lat..
Przy pomocy irygografii określ:
Niekompletne opróżnienie odbytnicy (normalnie jest puste po wypróżnieniu);
Wydłużenie i / lub zwiększony ton esicy;
Ekspansja ampułki odbytnicy;
Refluks żołądkowo-gardłowy.
Diagnostyka różnicowa zaparć w celu określenia nasilenia patologii i możliwości kompensacyjnych ciała dziecka jest przeprowadzana przy użyciu metod:
Fibrogastroduodenoskopia (fibrogastroduodenoskopia) w celu identyfikacji różnych zaburzeń czynnościowych w górnym odcinku przewodu pokarmowego (na przykład, refluks żołądkowo-przełykowy);
Dzienna wartość pH w przełyku serca w celu wykrycia dziennych zmian poziomu kwasowości w górnym odcinku przewodu pokarmowego;
Ultradźwięki pęcherzyka żółciowego w celu określenia jego kurczliwości;
Balonowa metoda badania motorycznej (napędowej) aktywności ściany jelita;
Elektromiografia, manometria, sfinkterometria - metody diagnozowania stanu czynnościowego zwieracza odbytu;
Chromatografia gazowo-cieczowa (badania krótkołańcuchowych lotnych kwasów tłuszczowych (SCFA) - markery zaburzeń mikrobiocenozy jelit w zaparciach);
Analiza cytochemiczna limfocytów krwi obwodowej (daje wyobrażenie o głębokości procesu patologicznego związanego z zaparciem u dziecka);
Badania stanu psychicznego (zwykle w okresie dojrzewania). Zidentyfikuj wskaźniki stanu fizycznego i emocjonalnego związane z zaparciami, a także poziom adaptacji społecznej (używając kwestionariusza PedsQL w rosyjskiej wersji językowej).
Przyczyny zaparcia u dzieci
Do czasu dzieciństwa zaparcia dzielą się na:
Epizodyczne (pojedyncze lub ostre);
Przewlekłe (stałe z możliwymi okresami remisji).
Zaparcia u dzieci mają naturę organiczną i funkcjonalną:
Zaparcia organiczne. Powodowane przez strukturalne anomalie jelita (choroba Hirschsprunga, zespół Payera, choroba Leśniowskiego-Crohna). Ta grupa obejmuje obszerną listę chorób interesujących wąską grupę gastroenterologów, coloproctologów i chirurgów;
Funkcjonalne zaparcia. U dzieci zaburzenia czynnościowe są główną przyczyną zaparć. Prawie wszystkie badania potwierdzają wiodącą rolę niezróżnicowanej dysplazji tkanki łącznej (NSTD) w rozwoju przewlekłych zaparć u dzieci..
Niezróżnicowana dysplazja tkanki łącznej (NSTD) to grupa połączonych zespołów reprezentujących patologię tkanki łącznej. NSTD objawia się różnymi objawami we wszystkich narządach mających taką tkankę..
Zmiany patologiczne NSTD z zaparciami znajduje się w tkance łącznej następujących układów ciała:
Układ mięśniowo-szkieletowy;
Układ sercowo-naczyniowy;
Oddechowy;
Wydalanie;
Trawienny;
Nerwowy.
Trzewne (związane z narządami wewnętrznymi) przejawy NTSD to:
Refluks żołądkowo-przełykowy (GERD) jest chorobą żołądkowo-jelitową spowodowaną przez powrót śpiączki pokarmowej z żołądka do przełyku;
Zapalenie dwunastnicy i odbytnicy (DGER) jest chorobą żołądkowo-jelitową spowodowaną patologicznym działaniem kwasu na błonę śluzową jelita cienkiego z powodu powrotu zawartości jelitowej z dwunastnicy do żołądka.
Fenotypowe (wykrywane przez inspekcję) oznaki NSTD, które mają wartość diagnostyczną zaparcia, są reprezentowane przez stygmaty - choroby najczęściej związane z niezróżnicowaną dysplazją tkanki łącznej.
1. Oznaki czaszkowo-twarzowe (znaki) przewlekłego zaparcia u dzieci:
krótkowzroczność (krótkowzroczność);
wrodzona skrzywienie przegrody nosowej;
nieprawidłowe zgryzanie i wzrost zębów;
anomalie struktury przedsionka.
2. Stygmaty układu mięśniowo-szkieletowego połączone z objawami przewlekłego zaparcia u dzieci:
kifoza, skolioza (różne skrzywienia kręgosłupa);
anomalie kształtu i długości palców .
3. Napiętnowanie skóry w połączeniu z zaparciami u dzieci:
rozstępy (rozstępy lub atroficzne blizny), mechanizm i przyczyny ich rozwoju nie są całkowicie znane;
wiele plam pigmentowych;
nadmierne owłosienie (nadmierne owłosienie);
naczyniaki krwionośne (łagodne nowotwory pierwszych dni życia).
4. Stygmaty żołądkowo-jelitowe w połączeniu z przewlekłym zaparciem u dzieci:
niewydolność serca (niepełne zamknięcie zastawki między przełykiem a żołądkiem);
przepuklina przepona;
deformacje lub nadmiary pęcherzyka żółciowego;
przepuklina przedniej ściany brzusznej.
W niektórych przypadkach przewlekłe funkcjonalne zaparcia dzieciństwa nie korelują z NTSD..
Przyczyną przewlekłego zaparcia czynnościowego w dzieciństwie może być również:
Wrodzone lub nabyte anomalie jelita grubego - dolichocolon, dolichosigma i inne;
Czynniki psychosomatyczne (świadome stłumienie chęci wypróżnienia);
Wady regulacji nerwowo-mięśniowej lub endokrynnej w funkcjonowaniu jelita grubego (choroba Hirschsprunga, roślinność jelitowa, niedoczynność tarczycy, nadczynność przytarczyc, dystrofia zwojów śródściennych z powodu zakażeń gronkowcami);
Hipodynamia (siedzący tryb życia, długi odpoczynek w łóżku w przypadku chorób);
Alergie pokarmowe (często zaparcia przeplatające się z biegunką);
Czynniki pokarmowe (naruszenie diety, suchy chleb, mała ilość jedzenia, brak błonnika, brak płynów);
Czynniki odruchowe (choroby zapalne innych narządów, które są związane z jelita grubego lub z zewnętrznymi i wewnętrznymi zwieraczami odbytu);
Zatrucie lub zaburzenia metaboliczne, które powodują uszkodzenie czułości aparatu receptorowego ścian jelit;
Odwodnienie (szczególnie z objawami kwasicy, hipokaliemii i hiperkalcemii);
Czynniki jatrogenne (dysfunkcje spowodowane przedłużonym, nieuzasadnionym stosowaniem antybiotyków i innych leków bez konsekwencji).
W praktyce klinicznej występuje kilka przyczyn zaparć. Rozpoznanie zaparć u dzieci jest trudne ze względu na złożony mechanizm rozwoju choroby..
Patogeneza przewlekłych zaparć czynnościowych u dzieci rozwija się w jednym z trzech scenariuszy:
Tłumienie ruchliwości napędu (popychacza) - zaburzenia perystaltyki w niektórych przypadkach są programowane genetycznie, ponieważ istnieje rodzinna podatność na tego typu zaparcia;
Pojawienie się procesów dystroficznych w ścianach jelita i naruszenie wrażliwości aparatu receptorowego - u niektórych dzieci cierpiących na przewlekłe zaparcia, staranne badanie ujawnia zmniejszenie funkcji aparatu receptorowego jelita. W praktyce klinicznej znane są również przypadki zaparć związanych z uszkodzeniem nerwów kręgosłupa i kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego;
Funkcjonalne dystonie lub przeszkody w rozwoju kału - zaparcia mogą być związane ze skurczami zwieracza odbytu, które zapobiegają ewakuacji kału z odbytu, a także brakowi defekacji u dzieci lub samemu bólowi (pęknięcia w odbytnicy, zapalenie).
Zaparcia u niemowlęcia
Pierwszy miesiąc życia dziecka jest najbardziej niepokojącym okresem dla matki noworodka, zwłaszcza jeśli jest to pierworodny..
Objawy stanu zdrowia dziecka w pierwszym miesiącu życia to:
Obecność odruchów nieodłącznych w tym okresie;
Dobry apetyt, normalna waga i wzrost wysokości;
Częstotliwość przesyłek naturalnych.
Normalnie, odchody odchodzą po każdym karmieniu, nie ma reakcji bólowej podczas ruchów jelit, konsystencja wydzielin jest pastowata, żółto-zielona, zapach kwaśno-mleczny. Zdrowe dziecko ma problemy z wypróżnianiem w pierwszym miesiącu życia, oczywiście, ale nie zawsze jest to patologia medyczna..
Musisz być przygotowany na problemy z wypróżnianiem (zaparcie) u niemowląt w następujących przypadkach:
Zmiany w przewodzie żołądkowo-jelitowym wykryte u noworodków podczas badań diagnostycznych;
Przymusowe karmienie piersią (antybiotyki);
Przeniesienie dziecka z niemowlęcia na sztuczne karmienie;
Ostra zmiana jednego przepisu na jedzenie na inny.
W niektórych źródłach medycznych przyczyną zaparć jest również przedwczesne przywiązanie noworodka do piersi, wcześniactwo dziecka i opóźnienia rozwojowe spowodowane złym odżywianiem płodów..
Objawy zaparcia u noworodków
Mówią o zaparciach u noworodka w następujących przypadkach:
Brak defekacji przez więcej niż 1-2 dni (konieczne jest wykluczenie możliwości niedożywienia dziecka, jako przyczyny braku defekacji, niezwiązanej z patologią przewodu żołądkowo-jelitowego);
Niepokój i płacz (długotrwała nieobecność wypróżnień na tle spokojnego zachowania jest oznaką pełnej absorpcji mleka lub pokarmu dla niemowląt);
Częsta regurgitacja (odwrotne wydalanie pokarmu przez usta bez napięcia) bezpośrednio po karmieniu jest prawdopodobną oznaką braku ruchu kałowego w jelitach.
Zaparcie u noworodka, wymagające natychmiastowej pomocy medycznej, jest rzadkie. Tymczasem poznanie jej objawów jest konieczne, ponieważ zaparcie jest jednym z objawów "ostrego brzucha".
Zespół ostrego brzucha u noworodka manifestuje się jako:
Ostry ból brzucha jest wiodącym objawem, kolejne objawy są wymienione w malejącej kolejności znaczenia diagnostycznego;
Wstrząs - stopniowe niszczenie funkcji życiowych ciała (szokowi w pierwszym etapie towarzyszy pobudzenie, a następnie zastępowane jest ostrym obniżeniem świadomości);
Zaparcia (znacznie mniej - biegunka);
Wymioty (rzadko występujące u noworodków);
Wyładowanie gazów jelitowych (wzdęcia);
Melena - czarne pastylek stolce (oznaka krwawienia z żołądka lub jelit).
Zespół ostrej jamy brzusznej występuje niezwykle rzadko. Zwykle do eliminacji i zapobiegania zaparciom u noworodków wystarczy do przeprowadzenia masażu brzucha. Pamiętaj, aby skonsultować się z lekarzem na temat wykonalności zabiegu, biorąc pod uwagę indywidualne cechy dziecka..
Masaż brzucha z zaparciami obejmuje następujące manipulacje:
Głaskanie zgodnie z ruchem wskazówek zegara;
Przenoszenie nóg do żołądka;
Głaszcząc plecy w pozycji dziecka na brzuchu;
Składane uchwyty na piersi.
Czas ćwiczeń indywidualnie. Bardzo ważna jest regularność masażu w przypadku braku niezadowolenia ze strony dziecka..
Zaparcia po karmieniu
Pierwszym krytycznym okresem pod względem możliwego rozwoju zaparcia jest wprowadzenie dodatkowych pokarmów do diety niemowląt lub żywności uzupełniającej. Karmienie można rozpocząć od 4 miesiąca (karmienie piersią) lub od 5-6 miesięcy (karmienie sztuczne). Podane terminy są przybliżone i zależą od indywidualnego rozwoju dziecka..
Oznaki gotowości dziecka do przejścia na komplementarną żywność:
Waga i wzrost dziecka podwoiły się od urodzenia;
Rozwój fizyczny jest normalny (pewnie trzyma głowę i reaguje na wizualne, werbalne i dotykowe podrażnienia, obracając głowę);
Karmienie piersią lub sztuczne karmienie nie powoduje uczucia pełnego nasycenia dziecka..
W celu zapobiegania zaparciom (biegunka), przynęty rozpoczynają się stopniowo i warunkowo dzielą się na trzy okresy wraz z wprowadzeniem nowych produktów (owoce i warzywa, zboża, dania mięsne i rybne). Aby uniknąć problemów z pracą jelit, nie można zbyt szybko zmienić dziecka na nowy rodzaj żywności. Objawy zaparcia u dziecka w wieku 4-6 miesięcy są takie same jak u noworodka.
Zalecenia dotyczące zapobiegania zaparciom podczas przechodzenia na komplementarną żywność:
Jako pierwszy pokarm uzupełniający należy użyć przecierów warzywnych (gotowanych na parze z warzyw zawierających błonnik w dużych ilościach);
Rozpocznij karmienie minimalnymi ilościami jedzenia;
Prikorm oznacza podlewanie z przegotowanej wody w ilości niezbędnej do tworzenia normalnych mas kałowych;
Nie należy używać pokarmów, które mogą powodować alergie na karmienie (alergie są jedną z przyczyn zaparć u dzieci);
Dodatkowe białko w diecie dziecka w celu uniknięcia zaparć powinno zostać wprowadzone bardzo ostrożnie;
Śledź regularne karmienia..
Te zalecenia nie stanowią wyczerpujących instrukcji dotyczących zapobiegania zaparciom u niemowląt. Pamiętaj, aby uzyskać dodatkowe zalecenia medyczne związane z indywidualnymi cechami trawienia Twojego dziecka..
Zaparcia u dziecka 2 lata
Drugim krytycznym okresem pod względem możliwego rozwoju zaparcia u dziecka jest zaniechanie stosowania pieluch i treningu nocnego. W tym czasie matki po raz pierwszy napotykają problemy psychiczne u dziecka. Przejście do kontrolowanego ruchu jelit odbywa się na tle istotnych zmian fizjologicznych w ciele dziecka..
Do dwóch lat:
Odżywianie mleczne staje się ostatecznie wtórne (długość jelita wzrasta z powodu zmiany rodzaju pożywienia);
Zęby dziecka rosną (przez drugi rok - do 20 zębów), dlatego dziecko jest w stanie samodzielnie mielić jedzenie;
Kał przyjmuje postać odpowiadającą typowi 3-4 według skali Bristolu (trawienie dziecka zbliża się do norm fizjologicznych dorosłego);
Pojawiają się początki regulacji aktu defekacji.
Zalecenia dotyczące zapobiegania zaparciom u dzieci w wieku dwóch lat, biorąc pod uwagę charakterystykę fizjologii trawienia w tym wieku:
W tym okresie następuje ostateczna zmiana w rodzaju żywności, mleko może powodować niestrawność;
Długość jelita u dziecka dwuletniego przekracza sześciokrotnie jego wysokość, a u dorosłego człowieka jelita są tylko cztery razy dłuższe. Oznacza to, że:
przejście pokarmu w jelitach dziecka trwa dłużej niż dorosła osoba;
białka i tłuste pokarmy dłużej pozostają w jelicie i dlatego nie powinny stanowić podstawy diety dziecka;
pokarmy roślinne muszą koniecznie zawierać nietrawione włókno roślinne;
konieczne jest regularne podawanie dziecku regularnej przegotowanej wody;
ze składu podstawowej diety należy stopniowo eliminować posiekane pożywienie.
Dziecko po raz pierwszy samodzielnie jest w stanie żuć jedzenie. Naucz go żuć prawidłowo..
Od pieluch w tym wieku wskazane jest całkowite porzucenie.
Zaparcia u dzieci 3 lata
Trzeci okres krytyczny, jeśli chodzi o możliwy rozwój zaparcia u dziecka, to ostateczne sformułowanie odruchu opóźnienia defekacji i początek socjalizacji dziecka (przedszkole). W tym czasie nie ma znaczących zmian fizjologicznych w trawieniu, potencjalnie wpływających na naturę defekacji. Jednak ten segment życia charakteryzuje się psychologicznym i intelektualnym rozwojem człowieka. Nie ma uniwersalnych zaleceń dotyczących zapobiegania zaparciom w wieku trzech lat i nie ma identycznych dzieci..
Tymczasem ważne środki zapobiegawcze w celu zapobiegania zaparciom u dzieci w wieku trzech lat obejmują:
Tworzenie odpowiedniej diety i diety (normalny stolec u dziecka nie powinien być związany z fobiami);
Odmowa pieluch, której użycie powoduje wygładzenie dyskomfortu dziecka po wypróżnieniu, hamuje rozwój odruchu regulującego akt defekacji.
Jeśli mimo zdrowej diety, przestrzegania codziennej rutyny i normalnego klimatu psychicznego w rodzinie, dziecko nadal cierpi na zaparcia, być może ich przyczyną są problemy zdrowotne. Wtedy jedyną słuszną radą jest udanie się do kliniki na pełne badanie i do psychologa w celu ustalenia emocjonalnych przyczyn choroby..
Od trzeciego roku życia u dzieci zdiagnozowane są takie choroby, jak enopresja i nietrzymanie stolca:
Nietrzymanie stolca jest konsekwencją bezmyślnego stosowania pieluch u dzieci po trzech latach. Czasami problem leży w innych przyczynach, które tylko lekarz może ustalić na podstawie dokładnych badań;
Encopresis jest chorobą objawiającą się uporczywym zabrudzeniem bielizny i jest mylona z biegunką. Ale to zawsze jest konsekwencja zaparcia. W błonie odbytnicy podczas badania instrumentalnego diagnozowane są pieczęcie fekalne;
Problemy psychologiczne są zawsze indywidualne, nierozsądne jest ograniczanie się do porad online dotyczących tego, co i jak powiedzieć trzyletniemu dziecku, które ma problemy z wypróżnianiem..
Co zrobić, jeśli dziecko ma zaparcia?
Pierwszą rzeczą do zrobienia jest nauczenie się właściwej oceny sytuacji. Jeśli problem, Twoim zdaniem, zagraża życiu dziecka, natychmiast skontaktuj się ze szpitalem. Z drugiej strony zaparcie może być urojone. Jego główną cechą jest brak ruchu jelit na tle normalnego zachowania dziecka, bez kolki (ból brzucha).
Należy zwrócić uwagę na następujące okoliczności:
Niedostateczne przybieranie na wadze u dziecka - być może powodem braku ruchu jelit jest niedostateczne karmienie, a niespokojne zachowanie wiąże się z głodem;
Przyrost masy ciała jest normalny - być może karmienie piersią jest prawie całkowicie wchłaniane przez dziecko (brzuch nie jest powiększony, nie ma bólu, dziecko dobrze się rozwija).
Drugim jest zasięgnięcie porady specjalisty opiekującego się dzieckiem. Niedoświadczona matka nie zawsze może niezależnie i adekwatnie oceniać sytuację. Profesjonalny pediatra pomoże ci zrozumieć możliwe przyczyny zaparć..
Trzeci to opanowanie najprostszych procedur terapeutycznych i profilaktycznych (masaż, stosowanie lewatywy, doodbytnicze lub doustne podawanie środków przeczyszczających, które są skuteczne dla dziecka). Nie próbuj manipulować instrukcjami korespondencji, poproś specjalistę o zademonstrowanie poprawnej realizacji..
Czwarty to nauczenie się rozpoznawania oznak niebezpiecznych warunków, które zagrażają zdrowiu dziecka (zespół ostrej brzucha, który charakteryzuje różne choroby żołądkowo-jelitowe u dziecka, któremu towarzyszy zaparcie). Dowiedz się, gdzie szukać pomocy w tej sytuacji..
Istnieje również wiele specjalnych produktów, które mogą normalizować stolec u dziecka, zobacz artykuł - co pomaga w zaparciach?
Leczenie zaparć u dzieci
Leczenie zaparcia u dziecka obejmuje kilka aspektów:
Leczenie objawowe. Eliminacja głównych objawów patologii za pomocą środków przeczyszczających różnych grup stosowanych w praktyce pediatrycznej, a także lewatyw i manipulacji fizjoterapeutycznych mających na celu opróżnienie jelit;
Terapia etiotropowa. Eliminacja przyczyny zaparcia. Jest to najtrudniejszy obszar leczenia, zależy od wielu czynników: wyników diagnozy, stanu organizmu dziecka, etiologii choroby (wrodzonej, nabytej). Na podstawie tych danych wybiera się taktykę leczenia: terapeutyczną (leczenie za pomocą leków i fizjoterapii) lub chirurgiczną (szybkie usunięcie wad powodujących przewlekłą lub ostrą dysrytmię jelitową);
Terapia patogenetyczna. Zabieg ma na celu wyeliminowanie objawów patogenetycznych, które rozwinęły się w trakcie choroby (zatrucie, opóźnienie wzrostu, upośledzenie układu sercowo-naczyniowego). Arsenał leków i środków fizjoterapeutycznych jest ogromny, ich wybór jest indywidualny i zależy od patogenezy choroby.
Dieta na zaparcia u dzieci
Wyznaczanie żywienia dla dzieci jest możliwe od około dwóch do trzech lat. Do tego czasu po prostu włączaj do diety zwykłej przegotowanej wody chłodzonej do temperatury pokojowej..
Kiedy dziecko może przyjmować zwykłe pokarmy, konieczne będzie uwzględnienie w diecie dań przygotowanych z następujących produktów:
Pierwsze dania. Zupy w bulionie rybnym (morszczuk, dorsz, szafran), zupy w bulionie mięsnym (wołowina, indyk), zupy warzywne (cukinia, pomidory, marchew, ziemniaki, buraki, kapusta, dynia);
Drugie dania. Gołąbki, klopsiki (ograniczenie ryżu lub wyłączone), kotlety rybne i mięsne (wołowina), omlety;
Udekoruj. Kasza gryczana, jęczmienna i kasza jęczmienna na podłużnym bulionie mięsnym, gotowany makaron, warzywa (wymienione powyżej);
Napoje. Kompoty z suszonych owoców (suszone morele, rodzynki, suszone śliwki, figi), herbata, soki warzywne i jagodowe, napoje owocowe;
Desery. Budy z twarogu, miód, prawoślaz, marmolada;
Chleb z mąki drugiego gatunku z dodatkiem pełnoziarnistych i otrębów, chleb dietetyczny.
Zobacz artykuł - co może i nie może jeść z zaparciami.
Kiedy zaparcia u dzieci powinny ograniczać stosowanie następujących produktów: tłuste mięso i ryby, wędzone i pikantne pokarmy, surowe mleko pełne, rzodkiewki, cebula, czosnek, ryż, kasza manna, czekolada.