Neuropatia jest niebezpieczną chorobą nerwów, która jest bezpośrednio związana z ciężkim uszkodzeniem różnych części rdzenia kręgowego. Zaburzenie można podzielić na zmysłowe i ruchowe. Neuropatia czuciowa charakteryzuje się zaburzeniami motorycznymi, a neuropatia ruchowa wpływa na cienkie i grube włókna rdzenia kręgowego..
Stan fizyczny ciała z demielinizacyjną neuropatią często charakteryzuje się spowolnieniem aktywności odruchowej, zwiększoną słabością, znacznym atrofią tkanki mięśniowej, a także niedobrowolnymi skurczami mięśni. Należy wspomnieć o utracie wrażeń ruchowych i wibracyjnych, zmniejszeniu reakcji na natychmiastową pozycję części ciała, różnego mrowienia i swędzenia, zmian w odczuwaniu bólu i temperatury..
Przyczyny różnych typów neuropatii można znaleźć w zapaleniu stawów z typowymi objawami reumatoidalnymi, niedoczynnością tarczycy, nowotworami, różnymi postaciami cukrzycy, a także z niebezpieczną niewydolnością nerek i wątroby. Symetryczne zaburzenia odruchów ruchowych i nadwrażliwości mogą również być przyczyną tej choroby..
Z powodu takich patologicznych stanów, jak gruźlica, cukrzyca i zapalenie wielostawowe, często występuje u nich pojedynczy nerw, któremu w większości przypadków towarzyszy silny ból. Ponadto we współczesnej praktyce medycznej istnieją szczególne przypadki, w których choroba objawia się w wyniku poważnego braku kwasu foliowego w organizmie, różnych witamin z grupy B..
Przyczyny demielinizacyjnej neuropatii mogą być ukryte w zatruciu rtęcią, wszelkiego rodzaju toksycznych substancjach. Jeśli nie zwracasz uwagi na przeciwwskazania do niektórych leków, możesz również sprowokować to zaburzenie.
Obraz kliniczny demielinizacyjnej neuropatii
Wartość typowych komórek Schwanna dla prostych aksonów jest duża. Można go porównać do głównej roli oligodendroglia w ośrodkowym układzie nerwowym. Axony wykonują niezbędne funkcje izolujące i troficzne. Pomiędzy wszystkimi komórkami Schwanna są zawsze specyficzne przechwycenia Ranviera, które są zaprojektowane tak, aby zapewnić spazmatyczne trzymanie każdego pobudzenia wzdłuż aksonu. Utrata takich komórek prowadzi do zmniejszenia szybkości propagacji pobudzenia bezpośrednio wzdłuż nerwu.
Aksony są przede wszystkim dotknięte uszkodzeniem komórek Schwanna. Dla nich dotknięte komórki zawsze działają jako izolator. Grube włókna mielinowe zostały zaprojektowane w celu zapewnienia rozprzestrzeniania się pobudzenia. Często objawia się to we wczesnych zaburzeniach wrażliwości. Neuropatia demielinizująca charakteryzuje się nierównomiernym upośledzeniem wszystkich rodzajów wrażliwości..
W tym samym czasie typowe odruchy ścięgien są tracone dość wcześnie. W wielu przypadkach silnie wpływa na układ nerwowy i wszystkie nerwy czuciowe. Zasadniczo w obrazie klinicznym tej choroby przeważają poważne zaburzenia wrażliwości, a niedowład wychodzi na dalszy plan. Wielu pacjentów martwi się bólem spontanicznym, co jest typowe nie tylko dla neuropatii, ale także dla innych chorób mięśni..
Przewlekła demielinizacyjna neuropatia zapalna jest uważana za chorobę autoimmunologiczną, która jest podobna w patogenezie zespołu Guillain-Barré. Jednocześnie różni się tylko przebiegiem, który może być progresywny lub stały. Ten typ często występuje w postaci pojedynczych zaostrzeń, zwykle oddzielonych pewnymi remisjami..
Główne objawy demielinizacyjnej neuropatii o charakterze zapalnym często osiągają maksimum po około 2 miesiącach. W tym przypadku ważniejszą rolę zawsze przypisuje się immunogenetycznym czynnikom dziedzicznym. Choroba może zacząć się subtelnie, a następnie staje się postępująca nawracająca lub jednofazowa przewlekła. Nasilenie i nasilenie objawów jest zawsze różne, w zależności od specyficznej fazy demielinizacyjnej neuropatii..
Rozpoznanie choroby podczas badania pacjenta pozwala obiektywnie zbadać wszystkie niezbędne wrażliwe punkty bólowe. W diagnozie zaburzeń ogólnej wrażliwości bada się cały nerw, jego stan i lokalizację odcinków proksymalnych. W zależności od stopnia zaburzeń stosuje się różne metody instrumentalne i laboratoryjne..
Przyczyniają się do dokładnego ujawnienia wszystkich dodatkowych niuansów, aby szybko postawić ostateczną diagnozę. Takie metody obejmują elektromiografię, tomografię komputerową i transmisję nerwowo-mięśniową..