Podczas leczenia wszystkich postaci zapalenia płuc wymagane są antybiotyki. Szeroka gama leków tej grupy stawia specjalistów przed wyborem leku, najbardziej skutecznego i bezpiecznego dla każdego pacjenta. Po części pomaga rozwiązać ten problem, znając ogólne zasady przepisywania antybiotyków na zapalenie płuc, a także informacje o najczęstszych błędach napotkanych podczas terapii antybakteryjnej..
Główne błędy przepisujące antybiotyki na zapalenie płuc
Główne błędy w przepisywaniu antybiotyków na zapalenie płuc występują w większości przypadków z powodu niekompetencji lekarzy przestrzegających przestarzałych schematów leczenia i nie uwzględniają osiągnięć nowoczesnej medycyny.
Biorąc pod uwagę, że aminoglikozydy nie są aktywne przeciwko pneumokokom, czynniki wywołujące pozaszpitalne zapalenie płuc, ich zastosowanie w leczeniu zapalenia płuc, które rozwinęło się poza szpitalem, nie jest uzasadnione. Występowanie szczepów S. Pneumoniae zawierających co-trimoksazol, które są oporne na leki, jest sprzeczne z popularnością tych leków wśród lekarzy w leczeniu pozaszpitalnego zapalenia płuc. Częsta zmiana leków przeciwbakteryjnych może również niekorzystnie wpływać na skuteczność leczenia, ponieważ zwiększa się prawdopodobieństwo pojawienia się oporności patogenów na różne leki..
Jeśli pacjent zachowuje pewne oznaki choroby, które są wykrywane w wyniku prześwietlenia i / lub badań laboratoryjnych, niektórzy lekarze błędnie uważają, że terapia antybiotykowa powinna zostać przedłużona do czasu całkowitego ustąpienia objawów choroby lub zmiany istniejących schematów leczenia. Uważany również za schemat nieracjonalny, w którym oprócz antybiotyków włącza się także nystatynę. Skuteczność kliniczna kombinacji tych dwóch leków w leczeniu zapalenia płuc u pacjentów z kandydozą, którzy nie cierpią na choroby układu odpornościowego, nie została udowodniona..
Funkcje mianowania antybiotyków na zapalenie płuc
Zastąpienie antybiotyków na zapalenie płuc jest konieczne w przypadku klinicznej niewydolności leków. Ważne jest, aby zauważyć, że taki wniosek może być dokonany dopiero po 48-72 godzinach od rozpoczęcia leczenia. Ryzyko poważnych działań niepożądanych, które wymagają odstawienia leku, lub wysoka toksyczność oddzielnej grupy antybiotyków, która nie pozwala na stosowanie takich leków przez długi czas, może być również powodem do zmiany schematu terapeutycznego. Głównym kryterium zakończenia leczenia zapalenia płuc za pomocą antybiotyków jest regresja klinicznego obrazu zapalenia płuc nabytego w społeczności..
Nieskomplikowane pozaszpitalne zapalenie płuc wymaga przerwania leczenia antybiotykami, gdy temperatura ciała utrzymuje się w normalnym zakresie przez trzy do czterech dni. W większości przypadków leczenie z takim podejściem wynosi 7-10 dni. Jeśli objawy choroby lub dane epidemiologiczne wskazują na obecność zapalenia płuc, wywołanego przez mykoplazmę, chlamydię lub legionellę, terapia antybiotykowa może trwać 3-4 tygodnie, co zmniejsza ryzyko nawrotu. Czas trwania leczenia lekami przeciwbakteryjnymi w skomplikowanym przebiegu zakażenia nabytego przez społeczność zależy od indywidualnych cech każdego pacjenta. Jak wspomniano powyżej, zachowanie niektórych objawów choroby nie może być uważane za bezwzględne wskazanie do dłuższego leczenia antybiotykami lub wprowadzania zmian w istniejącym reżimie leczenia. Zwykle w tym przypadku pacjent musi poddać się dodatkowemu badaniu, aby wykluczyć niektóre poważne choroby podobne do objawów zapalenia płuc..
Każda grupa antybiotyków ma specyficzną aktywność przeciw specyficznym patogenom zapalenia płuc. Ta cecha leków znajduje odzwierciedlenie w zaleceniach dotyczących stosowania antybiotyków w zapaleniu płuc, opracowanych z uwzględnieniem maksymalnej skuteczności leków w walce z patogennymi mikroorganizmami.
Streptococcus pneumoniae. Penicylina benzylowa i aminopenicylina są uważane za złoty standard w leczeniu przeciwpneumokokowym. Biorąc pod uwagę farmakokinetykę leków, najlepiej jest stosować amoksycylinę (najskuteczniejszy antybiotyk na zapalenie migdałków), a nie ampicylinę, ponieważ jest ona dwukrotnie lepiej wchłaniana z przewodu żołądkowo-jelitowego. Antybiotyki beta-laktamowe innych grup nie przekraczają wymienionych leków w ich aktywności. Wybór antybiotyków w leczeniu pneumokokowego zapalenia płuc odpornego na penicylinę pozostaje otwarty. Penicylina benzylowa i aminopenicyliny są uważane za skuteczne, jeśli patogeny są umiarkowanie odporne lub oporne na penicylinę. Niektórzy eksperci uważają, że wyznaczenie cefalosporyn III generacji (lista cefalosporyn wszystkich 5 pokoleń), takich jak cefotoksym lub ceftriakson, jest bardziej odpowiednie w tym przypadku. Bardziej szczegółowe badanie odporności pneumokoków na penicylinę wykazało, że nieskuteczność antybiotyków beta-laktamowych nie może być uznana za nierozwiązywalny problem.
Wysoka aktywność przeciwpłytkowa charakterystyczna dla makrolidów. Występuje pełna oporność krzyżowa między 14-członowymi i 15-członowymi makrolidami, a niektóre szczepy Streptococcus pneumoniae mogą być wrażliwe na 16-członowe makrolidy. W przypadku fluorochinolonów niewielka aktywność jest charakterystyczna dla pneumokoków..
Stosowanie antybiotyków tetracyklinowych (na przykład Unidox Solutab), a zwłaszcza ko-trimoksazolu jako leków przeciw pneumokokom jest ograniczone ze względu na powszechne rozprzestrzenianie się patogenów niewrażliwych na te leki.
Haemofilus influenzae. Aminopenicyliny są uważane za wysoce aktywne antybiotyki w leczeniu zapalenia płuc wywołanego przez pałeczkę hemofilną. Biorąc pod uwagę fakt, że 30% szczepów drobnoustrojów wytwarza szerokie spektrum beta-laktamów, niszcząc naturalne i półsyntetyczne penicyliny, cefalosporyny pierwszej generacji i częściowo cefaklor, leki z wyboru do leczenia zapalenia płuc wywołane przez szczepy Haemofilus influenzae mogą być chronione aminopenicylinami, takimi jak amoksycylina / kwas klawulanowy i ampicylina / sulbaktam. Udowodniono wysoką skuteczność fluorochinolonów w walce z pałeczkami hemofilnymi, ponieważ oporność na nie przez patogen występuje rzadko. Kliniczne znaczenie aktywności przeciwdrobnoustrojowej jest charakterystyczne dla makrolidów..
Staphylococcus aureus. Oksacylina, chronione aminopenicyliny, cefalosporyny I i II generacji uważane są za leki z wyboru w leczeniu zapalenia płuc wywołanego przez Staphylococcus aureus..
Mycoplasma pneumoniae, Chlamydia pneumoniae. Makrolidy i antybiotyki z grupy tetracyklin są uważane za leki z wyboru w leczeniu mykoplazm i chlamydii płuc. Fluorochinolony wykazują również pewną aktywność w stosunku do tych mikroorganizmów..
Legionella pneumophila. Erytromycyna jest uważana za lek z wyboru w leczeniu zapalenia płuc wywołanego przez legionellę. Według niektórych badań, ryfampicyna może być z powodzeniem stosowana w leczeniu zapalenia płuc legionelli wraz z makrolidami. Udowodniona wysoka skuteczność kliniczna fluorochinolonów.
Enterobacteriaceae spp. Etiologiczna rola mikroorganizmów tej rodziny (E. coli i Klebsiella pneumoniae) w rozwoju zapalenia płuc jest niejednoznaczna. Leki z wyboru w leczeniu patologii w tym przypadku to cefalosporyny III generacji.