Termin "wyprysk" zaczął być stosowany nawet dwa wieki przed naszą erą, oznaczając dla nich wszelkie zmiany zapalne skóry, którym towarzyszyły zaczerwienienia i wysypki. Dopiero na początku 19 wieku choroba została zidentyfikowana jako odrębna jednostka nozologiczna. Istnieje kilka głównych form egzemy, w zależności od jej etiologii. Największe zainteresowanie wzbudza wyprysk idiopatyczny, którego przyczyny nie są całkowicie jasne. Przeczytaj o cechach przebiegu klinicznego prawdziwego wyprysku, jego głównych postaciach, a także o głównych metodach leczenia w tym artykule..
Główne cechy kliniczne prawdziwej egzemy
Wyprysk idiopatyczny lub prawdziwy może mieć wpływ na ludzi w każdym wieku. W ostrym okresie choroby charakteryzuje się pojawieniem się obrzęku rumienia, a także mikropęcherzyków, które ostatecznie wysychają, tworząc skorupy. Przewlekły stan prawdziwego wyprysku charakteryzuje się łuszczeniem i zgrubieniem skóry w wyniku jej infiltracji. Głównym objawem egzemy jest niesamowita świąd, który staje się szczególnie wyraźny w ostrym okresie choroby..
Zjawisko fałszywego (ewolucyjnego) polimorfizmu jest charakterystyczne dla prawdziwego wyprysku, ponieważ wraz z już uformowanymi erupcjami pojawiają się nowe elementy wysypki..
Obraz kliniczny egzemy zależy od postaci klinicznej choroby, między innymi:
• pristiginous;
• tilotyczne;
• forma dezydrotyczna prawdziwego wyprysku.
Każda forma ma swoje cechy, które należy wziąć pod uwagę w celu skutecznego leczenia prawdziwego wyprysku..
Prawdziwy wyprysk:
• kliniczna prezentacja i diagnoza formy prurgi-nicznej i tylnej w prawdziwej egzemie;
• główne cechy postaci dyshidrotycznej prawdziwego wyprysku;
• Główne cechy leczenia prawdziwego wyprysku
Obraz kliniczny formy prurginicznej i tylotycznej prawdziwego wyprysku
Lokalizacja zmian w okolicy twarzy, a także na prostownikach kończyn, jest charakterystyczna dla pręgowanej formy egzemy. Ta postać choroby ma przebieg postępujący przewlekły, w wyniku czego skóra w obszarze zmiany staje się gęsta, pigmentowana i gruba. Tiloticheskaya forma egzemy często wpływa na obszar dłoni i podeszew. Powoduje to znaczną hiperkeratozę z pojawieniem się bolesnych pęknięć, w wyniku czego wzrasta ryzyko infekcji. Tworzenie pęcherzyków nie jest charakterystyczne dla tej formy prawdziwego wyprysku..
Główne cechy postaci dyshidrotycznej prawdziwej egzemy
Wcześniej sądzono, że wyprysk dyshidrotyczny występuje w wyniku przerwania pracy, zablokowania gruczołów potowych, jednak udowodniono, że u pacjentów z tą chorobą działają one całkowicie normalnie. Wyprysk dyshidrotyczny najczęściej charakteryzuje się uszkodzeniami dłoni, palców i stóp. W tej postaci choroby powstają dość gęste pęcherzyki, które pokrywają cały dotknięty obszar. W przyszłości tworzą małą erozję, która, łącząc się, może tworzyć pęknięcia. Ta forma egzemy wymaga szczególnej uwagi, ponieważ jej zmiany chorobowe są najczęściej infekowane..
Główne cechy leczenia prawdziwego wyprysku
Leczenie wyprysku wymaga ściśle indywidualnego podejścia. Pierwszą rzeczą, którą należy zacząć od leczenia choroby, jest ustalenie diety. Wykluczenie z diety jajek, cytrusów, tłustych i pikantnych pokarmów czasami pozwala na stabilny nawrót choroby. Stosowane są również leki przeciwhistaminowe i miejscowe..
Ciężka egzema wymaga podawania glukokortykoidów do stosowania ogólnoustrojowego..
Miejscowe leczenie egzemy zależy od obszaru i lokalizacji zmiany. Zaleca się stosowanie leków o właściwościach ściągających, takich jak garbniki. W ostrym okresie choroby jego stosowanie pozwala chronić obszar zapalenia, co przyczynia się do szybszego gojenia. W przyszłości przepisane są leki miejscowe na bazie kortykosteroidów. W przypadku uporczywego wyprysku stosuje się miejscowe leki immunosupresyjne, mianowicie inhibitory kalcyneuryny. W celu skutecznego leczenia egzemy najważniejsze jest znalezienie indywidualnego podejścia do każdego pacjenta, zidentyfikowanie mocnych i słabych stron jego ciała, a dopiero potem rozpoczęcie leczenia..