Pilność problemu dermatologicznego, jakim jest łuszczyca, jest bezdyskusyjna, ponieważ według statystyk liczba pacjentów z łuszczycą w różnych krajach sięga 7%, a populacja dużych miast-milionerów jest szczególnie dotknięta. Dominujące znaczenie w przyczynach choroby ma predyspozycja genetyczna.
Dzisiaj jednak naukowcy zwracają szczególną uwagę na to, jakie czynniki uruchamiają proces, a także na rolę zmian immunologicznych w tym procesie. Przeczytaj więcej na ten temat na stronie .
Czynniki wywołujące chorobę łuszczycy i możliwość wpływania na nie
Badania pokazują, że rozwój łuszczycy jest często związany z kodowaniem na poziomie chromosomów pewnych antygenów leukocytów z klasy HLA. Ten typ łuszczycy rozwija się u 65% pacjentów i występuje po raz pierwszy w wieku około 20 lat. Inny typ łuszczycy nie zależy od antygenów leukocytarnych i przejawia się u osób starszych.
Kolejne założenie dotyczące rozwoju choroby łuszczycy wiąże się z rozerwaniem genu, który jest odpowiedzialny za wrażliwość komórek na działanie promieniowania ultrafioletowego: w tym przypadku choroba może przebiegać w sposób ciągły, bez remisji.
Ważnym czynnikiem, który może wywołać łuszczycę, jest nadmierne obciążenie nerwowe lub fizyczne..
Rola neuropeptydów w rozwoju łuszczycy jest uważana za bardzo ważną, podobnie jak wyzwalająca rola stresu, zakłócająca pracę systemów adaptacyjnych organizmu. Badania wykazały, że lęk konstytucyjny u pacjentów z łuszczycą znacznie przewyższa sytuację sytuacyjną. Jednocześnie, pod warunkiem przewlekłego stresu, tacy pacjenci reagują znacznie silniej na niepokój sytuacyjny..
Wśród innych czynników, które aktywizują rozwój łuszczycy, eksperci wymagają stosowania pewnych leków, infekcji, lokalnego uszkodzenia skóry, zaburzeń autonomicznych, gastroestestinopatii, zwiększonej aktywności peroksydacji lipidów.
Jakie są procesy leżące u podstaw rozwoju łuszczycy?
Istotą procesu w łuszczycy jest to, że zmieniają się zmiany naskórkowych keratynocytów i wzrasta szybkość proliferacji komórek, co prowadzi do rozwoju zapalenia immunologicznego. Największą uwagę naukowców przyciągają zmiany zachodzące w układzie limfocytów T: w łuszczycy liczba pomocników T w obszarze dotkniętej chorobą zaczyna znacząco wzrastać, a produkcja przeciwciał wobec fibroblastów skóry wzrasta. Zauważono również, że czynnik martwicy nowotworów (TNF-a) odgrywa kluczową rolę w aktywowaniu procesu łuszczycy. Ponadto zmniejsza się zdolność leukocytów do wytwarzania interferonu, a keratynocyty skóry dotknięte łuszczycą zaczynają wytwarzać dużą liczbę białek immunostymulujących..
Dane badawcze dotyczące zaburzeń występujących na poziomie komórek odpornościowych w łuszczycy sugerują możliwą skuteczność w leczeniu substancji, które stymulują i jednocześnie hamują odporność komórkową.
Naukowcy zauważają, że stymulując limfocyty T i tłumiąc odporność komórek G, można było uzyskać wysoką skuteczność w leczeniu łuszczycy, co potwierdza kluczową rolę zaburzeń immunologicznych w tej chorobie..
Możliwości terapeutyczne w obecności łuszczycy w nowoczesnych warunkach
Terapię dla pacjenta z łuszczycą wybiera się ściśle indywidualnie, ponieważ należy wziąć pod uwagę wiele czynników:
- kliniczna postać choroby i jej stadium,
- rozpowszechnienie zmian skórnych,
- stan somatyczny pacjenta, jego płeć i wiek, zawód,
- osobliwości psychiki pacjenta i jego sytuacji rodzinnej.
W fazie zaostrzenia, progresji choroby łuszczycy, zaleca się miejscową terapię przeciwzapalnymi środkami keratoplastycznymi, z wyjątkiem preparatów o właściwościach drażniących lub o dużej koncentracji składników aktywnych. W fazie regresji stosuje się maści keratolityczne i kremy tłuszczowe, syntetyczne retinoidy i analogi witaminy D. W leczeniu systemowym łuszczycy, desensitizerów, witamin, hepatoprotektorów, leków psychotropowych i środków poprawiających krążenie obwodowe. Ponadto, ostatnio rozpoczęto badania nad możliwym zastosowaniem leków wpływających na układ odpornościowy w łuszczycy..