Artykuły

Leczenie infekcji bakteryjnej u kobiet w wieku rozrodczym

Obecnie zakażenie pochwy jest jednym z pierwszych miejsc w strukturze chorób zapalnych narządów płciowych żeńskich. Zgodnie z literaturą, bakteryjne zapalenie pochwy (BV) występuje najczęściej u kobiet w wieku rozrodczym (30-57,6%) [1-5]. Wiadomo, że BV jest czynnikiem ryzyka, a obecność mieszanej infekcji jest jedną z przyczyn rozwoju ciężkiej patologii narządów płciowych, powikłań ciąży i porodu [6-12].

BV jest zaburzeniem biocenozy pochwy (dysbioza) wywołanym przez wzrost mikroaerofilnych i obligatoryjnych bakterii beztlenowych. W przeciwieństwie do zapalenia pochwy w BV, leukocyty są prawie nieobecne w wydzielinach pochwowych, a charakterystycznymi objawami są: duża liczba "kluczowych komórek" w rozmazie Grama, gwałtowny spadek stężenia pałeczek kwasu mlekowego..

Ze względu na brak objawów procesu zapalnego, ginekolodzy położniczy często zadają sobie pytanie: czy leczenie BV jest konieczne? Jesteśmy głęboko przekonani, że BV wymaga aktywnego leczenia, nie tylko dlatego, że powoduje stały dyskomfort u pacjentów, w tym seksualnych, ale także w celu zapobiegania wyżej wymienionym chorobom i powikłaniom..

Istnieje wiele schematów leczenia infekcji bakteryjnych [13-16], które koniecznie obejmują różne preparaty do stosowania miejscowego, z których jednym jest lek Betadine (Pharmaceutical Plant Egis, CJSC (Węgry)), który ma szerokie spektrum działania przeciwdrobnoustrojowego. Betadina jest dostępna w postaci czopków dopochwowych i zawiera 200 mg jodku powidonu..

Betadyna jest złożonym związkiem jodu i syntetycznego polimeru. Farmakologicznie polimer jest całkowicie nieaktywny, a zatem działanie terapeutyczne leku związane jest tylko z jodem. Jod należy do grupy antyseptyków halogenowych, których spektrum działania obejmuje bakterie Gram-dodatnie i Gram-ujemne, grzyby, wirusy i pierwotniaki. Bakteriobójcze działanie jodu wynika z jego wyraźnych właściwości oksydacyjnych, aktywnie współdziała z aminokwasami, w wyniku czego zmienia się struktura białek. Zasadniczo jod narusza strukturę bakteryjnych białek przezbłonowych i białek enzymatycznych, które nie mają ochrony membranowej. Jest to zawartość jodu w składzie leku Betadyna zapewnia jego działanie bakteriobójcze, jednak może wystąpić występowanie reakcji nadwrażliwości na lek.

Metody ankiet

Aby wybrać optymalną strategię leczenia dla kobiet, konieczne jest wyjaśnienie etiologii choroby pochwy. Badanie kobiet obejmuje ogólnie przyjęte badanie ginekologiczne i specjalne metody badań, które są podzielone na:

  • mikroskopijne (bakterioskopijne);
  • test aminowy;
  • pH upławy;
  • serologiczny (ELISA, REEF);
  • kulturowy lub bakteriologiczny;
  • biologia molekularna (PCR).

Diagnostyka mikroskopowa (bakterioskopijna) jest przeprowadzana poprzez badanie wymazów zabarwionych błękitem metylenowym lub Gramem. Główną zaletą tej techniki jest prostota, dostępność i szybkość uzyskania wyniku (30-60 minut). Jednak jego czułość jest niska. Wartość techniki wzrasta wraz z leczeniem leków (wymazów) specyficznymi mono- lub poliklonalnymi przeciwciałami znakowanymi fluoresceiną (RIF, MIF, ELISA).

Pozytywny test aminowy polega na pojawieniu się lub pogłębieniu zapachu "zepsutej ryby", gdy wydzielanie z pochwy dodaje się do 1-2 kropli 1-2 kropli 10% roztworu wodorotlenku potasu.

Zwykle pH treści pochwy u kobiet w okresie rozrodczym mieści się w przedziale 3,8-4,5. Zwiększenie pH o ponad 4,5 jest oceniane jako znak rozpoznawczy naruszenia biocenozy pochwy..

Testy serologiczne RIF i ELISA są testami pośrednimi (pośrednimi) opartymi na reakcji "antygen-przeciwciało". W praktycznej służbie zdrowia najczęściej stosowana jest metoda RIF - wykrywanie antygenów patogenów na HSV, CMV, ureaplasma, mykoplazmę, chlamydię i gardneretę.

Zaletą testu immunoenzymatycznego (ELISA) jest zdolność do ilościowego oznaczania wysoce specyficznych przeciwciał klasy IgM, IgG i IgA wobec różnych antygenów drobnoustrojowych, co umożliwia ocenę stopnia zaawansowania procesu zakaźnego. Zatem oznaczanie przeciwciał IgM przeciwko HSV, CMV i chlamydiom wskazuje na pierwotny proces infekcji lub reaktywacji. Oznaczanie przeciwciał IgG przeciwko HSV, CMV, mocznikom, mykoplazmom i chlamydiom pozwala ocenić utajony lub trwały przebieg procesu zakaźnego. Również stężenie całkowitej immunoglobuliny E (IgE) w surowicy określa się za pomocą testu ELISA. Trwały wzrost poziomu IgE zwykle występuje w warunkach przedłużonego przyjmowania stosunkowo niewielkich ilości antygenu, a uczulenie może następnie utrzymywać się przez długi czas nawet przy braku antygenu. Wzrost poziomu IgE obserwuje się u pacjentów z chorobami atopowymi lub alergicznymi..

W bakteriologicznej lub kulturowej metodzie badań hodowle bakterii są wykonywane z kanału szyjki macicy do flory (izolacja czystej kultury, identyfikacja mikroorganizmów, a także określanie wrażliwości na antybiotyki). Ta metoda ma wysoką czułość, swoistość, niezawodnie ustanawia etiologię procesu patologicznego. Ponadto, ta metoda może być stosowana jako metoda oceny skuteczności terapii przeciwdrobnoustrojowej..

Bardziej skuteczną, czułą i wysoce specyficzną metodą diagnostyczną jest PCR, która pozwala na określenie szerokiego zakresu patogenów w pojedynczej próbce klinicznej (tzw. "Paszport mikrobiologiczny" pacjenta). Zaletami tej metody są szybkość wykonania w porównaniu do metod kulturowych. Jednak wysoka czułość PCR jest jej wadą: obecność nieistotnej diagnostycznie liczby drobnoustrojów może dać pozytywną odpowiedź.

Pod naszym nadzorem było 61 pacjentów z bakteryjnym zakażeniem pochwy. Kompleksowe badanie kliniczne i laboratoryjne pozwoliło nam wyróżnić 2 grupy: 33 kobiety z BV i 28 z bakteryjnym zapaleniem sromu i pochwy.

Przytłaczająca większość kobiet miała utajone formy zakażenia HSV i CMV (w naszych badaniach odpowiednio 91% i 83%), które co do zasady potwierdziły brak przeciwciał IgM przeciwko HSV i TsMV.

Klinicznie przebiegowi zapalenia sromu i pochwy towarzyszyły dolegliwości związane z obfitym wydzielaniem z dróg rodnych, a BV postępowała dwojako: bezobjawowo lub z dolegliwościami z pochwy z nieprzyjemnym zapachem. Według danych literaturowych BV zdiagnozowana jest przypadkowo u co piątej kobiety uważającej się za zdrową. Według naszych danych, bezobjawowe BV wystąpiło tylko u 8% kobiet, diagnoza została postawiona podczas badania preparatów przedgrzybiczych. Na podstawie danych klinicznych i wyników badania, kwestia leczenia.

Leczenie

Leczenie przeprowadzono w zależności od postaci nozologicznej choroby. Podczas diagnozowania BV wszystkie kobiety zostały przepisane:

  • Betadine 1 czopek 1 p. / Dzień w pochwie przez 14 dni.

W przypadku bakteryjnego zapalenia sromu i pochwy stosuje się następujący schemat leczenia:

  • Ofloksacyna w dawce 200 mg 2 p./dnia przez 5 dni (jeśli ujawni się wrażliwość na ten antybiotyk);
  • 500 mg ornidazolu, 2 p./dnia przez 5 dni;
  • Betadine dopochwowo 1 świeca 2 p. Dziennie przez 7 dni.

Badania kontrolne przeprowadzono po 1 i 4 tygodniach. po leczeniu.

Ocena skuteczności terapii

Przed leczeniem mikroskopią wymazów pochwowych w grupie BV liczba leukocytów mieściła się w zakresie od 2 do 15 w polu widzenia. Gardnerella była główną przyczyną BV (w 67% obserwacji), warunkowo patogenne szczepy ureaplasmy (18%) i mykoplazmy (15%) były prawie jednakowo zdefiniowane..

Na tym tle Staphylococcus epidermidis 103 CFU i Staphylococcus saprophiticus 103 CFU zaszczepiono w hodowli bakteryjnej u połowy pacjentów..

Lactobacilli były nieobecne w 15%, w stężeniu 103 CFU były w 22%, 104 CFU w 36%, 105 CFU u 21% pacjentów. Tylko w 6% obserwacji miano bakterii lactobacillus mieściło się w normalnym zakresie..

Tydzień po zabiegu żadna kobieta nie narzekała. Z powtarzaną mikroskopią wymazu z pochwy i badaniem metodą RIF po 1 i 4 tygodniach. po leczeniu nie odkryliśmy u naszych pacjentów patogenów oportunistycznych.

Analiza badań bakteriologicznych wykazała, że ​​po 1 tygodniu. po zabiegu tylko 7% pacjentów zaszczepiono Staphylococcus epidermidis, a podczas drugiej wizyty kontrolnej wszystkie kobiety nie miały oportunistycznej flory patogennej i odnotowano wzrost miana bakterii kwasu mlekowego..

Aby znormalizować biocenozę pochwy po leczeniu Betadinem metodą ślepego pobierania próbek, 50% pacjentów poddano terapii eubiotycznej: przez 7 dni świece podawano z acylactomem dopochwowym. Początkowo 25% kobiet nie miało pałeczek kwasu mlekowego, 33% miało stężenie 103 CFU, a 42% miało 104 CFU. Analiza wykazała, że ​​niezależnie od schematu leczenia (zi bez eubiotycznych) po 4 tygodniach. po terapii, u 93% kobiet, biocenoza pochwy powróciła do normy, miano bakterii kwasu mlekowego mieściło się w normalnym zakresie po ponownym zbadaniu. Tylko u 7% pacjentów stężenie Lactobacillus było równe 104 CFU, połowa z nich otrzymywała świece z acylactem, a druga połowa nie otrzymywała.

Podczas badania pacjentów z bakteryjnym zapaleniem sromu i pochwy w rozmazach pochwowych w polu widzenia znaleziono do 75 leukocytów. W uprawach bakterii znaleziono:

  • Enterococcus faecalis (36% kobiet);
  • Staphylococcus epidermidis 103 CFU (39%);
  • Staphylococcus saprophiticus 103 CFU (18%).

Badanie metodą RIF i PCR wykazało, że 50% pacjentów miało mieszaną infekcję jako przyczynę zapalenia, reszta miała albo chlamydię, albo ureaplasma albo mykoplazmę..

Po leczeniu, podczas pierwszej wizyty kontrolnej, 24% kobiet nadal skarżyło się na upławy i dyskomfort w pochwie. Podczas badania tych kobiet metodą RIF wykryto 8% mykoplazmy (wyjściowo - 50%), 16% - ureaplasma (przed leczeniem - 67,8%). Po wielokrotnym badaniu kontrolnym po 1 miesiącu. po leczeniu nie wykryto patogenów.

Po 4 tygodniach po terapii, u 88% pacjentów krajobraz rozmazów pochwowych powrócił do normy: liczba leukocytów była w zasięgu wzroku 2-10. Jedynie u 8% kobiet mikroskopia mikroskopowa wykazała niewielką ilość grzybni. Nie stwierdzono warunkowo chorobotwórczej flory w hodowlach bakterii po leczeniu.

Przed rozpoczęciem leczenia żadna obserwacja w hodowlach z kanału szyjki macicy nie wykazywała prawidłowego miana bakterii Lactobacillus:

  • bakterie kwasu mlekowego były nieobecne u 57% kobiet;
  • stężenie 103 CFU było w 18%;
  • stężenie 104 CFU - w 18%;
  • 105 stężenie CFU - tylko u 7% pacjentów.

Dodatkowo, eubiotyki podawano 50% kobiet, z czego 64% pacjentów nie miało pałeczek kwasu mlekowego, reszta miała stężenie pałeczek kwasu mlekowego wynoszące 103 CFU. Niezależnie od reżimu leczenia (z eubiotykami lub bez), u 64% kobiet, które ukończyły leczenie, miano bakterii kwasu mlekowego mieściło się w normie, połowa z nich otrzymała świece z acylactem, a reszta była leczona bez eubiotów..

Po 1 miesiącu po leczeniu objawy kliniczne ustąpiły u 80% pacjentów, dolegliwości związane z umiarkowanym wydzielaniem z dróg rodnych i zewnętrznym świądem pozostawały u 20% kobiet.

Aby ocenić wpływ głównego składnika betadyny - jodu - na poziom alergizacji badanych kobiet, porównawcza analiza zawartości immunoglobuliny E w surowicy krwi została przeprowadzona przed i po 4 tygodniach. po leczeniu, którego wyniki przedstawiono w tabeli 1.

Wyniki oceniano w następujący sposób: stężenie IgE jest mniejsze lub równe 25 IU / ml - niski poziom alergii, w granicach 25-100 IU / ml - średni poziom alergii i powyżej 100 IU / ml - wysoki poziom alergii.

W grupie BV przed leczeniem poziom alergii był niski u 51,5% pacjentów, średni u 30,3% i wysoki u 18,2%. Po 4 tygodniach po przebiegu terapii niski poziom alergii wynosił 56,6%, średni - w 33,3%, wysoki - u 10,1% kobiet.

W grupie kobiet z bakteryjnym zapaleniem sromu i pochwy niski poziom IgE wykryto u 82,2% pacjentów przy pierwszym badaniu, a średni poziom 17,8% stwierdzono u 17,8% pacjentów. Po leczeniu wszyscy pacjenci mieli stężenie IgE w surowicy poniżej 25 IU / ml. Dlatego poziom IgE po leczeniu w obu grupach wykazywał tendencję do zmniejszania się.

Retrospektywna analiza wykazała, że ​​96,4% pacjentów nie miało żadnych niepożądanych reakcji alergicznych na przyjmowanie leków, w tym betadiny. U 3,6% kobiet obserwowano indywidualną nietolerancję leku, objawiającą się obrzękiem i swędzeniem zewnętrznych narządów płciowych..

Wnioski

  • Betadine jest skutecznym leczeniem BV i złożonego leczenia bakteryjnego zapalenia sromu i pochwy;
  • Betadine normalizuje biocenozę pochwy w 93,4% przypadków z BV, aw 64% z bakteryjnym zapaleniem sromu i pochwy;
  • podczas stosowania leku Betadine nie wymaga dodatkowego wyznaczenia eubiotics;
  • proponowane schematy leczenia dopochwowego stosowania leku Betadyna nie powoduje alergii u pacjentów;
  • Betadyna jest dobrze tolerowana przez pacjentów, częstość występowania działań niepożądanych nie przekracza 3,6%.

Na podstawie rmj.ru

Literatura

  1. Ankirskaya A.S. Bakteryjne zapalenie pochwy // Obstetria i ginekologia. 2005. Nr 3. P. 10-13.
  2. Kira E.F. Bakteryjne zapalenie pochwy. SPB: Neva-Lux LLC, 2001. s. 364.
  3. Kisina V.I., Polishchuk N.A., Kanisheva E.Yu. Waginoza bakteryjna: aktualny stan problemu // Biuletyn dermatologii i wenerologii. 2003. Nr 4. str.16-22.
  4. Amsel R., Totten R.A., Spiegel C.A. et al. Niespecyficzne vaviginitis. Kryteria diagnostyczne oraz stowarzyszenia drobnoustrojów i epidermiologów // Am. I. Med. 1983. Vol. 74. P.14-22.
  5. Cjukic-Ivancevic S., Bujko M. Bakteryjne zapalenie pochwy. Epidemiologia i czynniki ryzyka // Srp. Arh. Celok. Lek. 2000. Vol. 128: 2, str. 29-33.
  6. Anokhin V.A., Khaliullina S.V. Wagina bakteryjna jako przyczyna porodu przedwczesnego i zakażenia wewnątrzmacicznego / Kazan med. magazyn. 2001. nr 82: 4, str. 295-298.
  7. Kosheleva N.G. Infekcje moczowo-płciowe i poronienie // Venereologist. 2006. Nr 5. str. 52-56.
  8. Kulakov V.I., Ordzhonikidze N.V., Tyutyunnik V.L. Niedoczynność łożyska i ciąża. M .: Moscow, 2004. s. 494.
  9. Lubyana S.S. Ocena zapalenia pochwy i pochwy jako czynników ryzyka powikłań ciążowych // Med.-sots. próbki. rodzina. 2000. Nr 4. str. 43-45.
  10. Podzolkova N.M., Glazkova OL. Objaw. Syndrom. Diagnoza. Diagnostyka różnicowa w ginekologii. M .: GEOTAR-Media, 2005. P. 520.
  11. Franklin T.L., Monif G.R. Trichomonas vaginalis i bakteryjne zapalenie pochwy. Współistnienie u ciężarnych kobiet ciężarnych pochwy // J. Reprod. Med. 2000. Vol. 45: 2 str. 133-134.
  12. Oittinen J., Kurki T., Kekki M. i in. Choroby przyzębia i bakteryjne zapalenie pochwy // Infect. Dis. Obstet. Gynecol. 2005. Vol. 13: 4, str. 213-216.
  13. Zakharova TV, Volkov V.G., Lisitsina T.V. Współczesne podejścia do leczenia bakteryjnego zapalenia pochwy // Obstetrics and gynecology. 2005. Nr 1. P. 40-42.
  14. Maltseva L.I., Minnullina F.F. stosowanie heksonu w bakteryjnym zakażeniu pochwy u kobiet // Ginekologia. 2003. Nr 5: 3. P. 92-93.
  15. Prilepskaya V.P., Bayramova G.R. Etiopatogeneza, diagnoza i aktualne trendy w leczeniu bakteryjnej vaginosis // Russian Medical Journal. 2002. Nr 10: 18. P. 79-81.
  16. Devillard E., Burton J.P., Reid G. Złożoność mikroflory dopochwowej, która została zanalizowana za pomocą elektroforezy w żelu denaturującym gradientem PCR z nawrotową bakteryjną waginozą // Infect. Dis. Obstet. Gynecol. 2005. Vol. 13: 1, str. 25-31.